“มะนาว” ครูสอนโยคะสายสุขภาพที่รักความสงบ ย้ายมาอยู่บ้านใหม่หวังจะมีชีวิตเรียบง่าย…แต่ดันต้องเจอเพื่อนบ้านข้างรั้วอย่าง “ภูผา” วิศวกรหนุ่มเสียงดังที่ชอบทำอะไรปั่น ๆ จนเธอหงุดหงิดไม่เว้นแต่ละวัน เสียงเพลง เสียงเลื่อย เสียงหัวเราะของเขา คือสิ่งที่เธออยากปิดประตูหนี แต่แปลก…เมื่อไรที่มันหายไป หัวใจกลับโหวงเหวงราวกับขาดอะไรบางอย่าง รั้วที่กั้นอาณาเขต อาจกั้นบ้านได้…แต่กั้นหัวใจไม่ได้เลย

ลลินถูกครอบครัวกดดันให้มีแฟน เพื่อไม่ให้โดนจับคลุมถุงชน ในที่สุดเธอก็ต้องลาก “ปรัชญ์” เพื่อนสนิทเจ้าเล่ห์มาเล่นบท “แฟนกำมะลอ” ให้ แต่เรื่องที่น่าตกใจคือเขาเล่นบทแฟนได้เนียนเสียจนหัวใจเธอสั่นไหวจริง ๆ จากความสัมพันธ์ปลอม ๆ ที่เริ่มต้นด้วยการโกหก กลับค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความรักจริงที่ทั้งหวาน ทั้งขำ จากรักกำมะลอ กลายเป็นรักจริงที่หัวใจต้องการ

เมื่อ “ลมหนาว” สถาปนิกหนุ่มกลับบ้านต่างจังหวัดด้วยหัวใจที่อยากพักเหนื่อย เขาได้พบ “ฟ้าใส” ครูสาวประจำโรงเรียนเล็ก ๆ ที่สดใสเหมือนชื่อ และทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงทุกครั้ง จากแรงลมที่คิดว่าจะพัดผ่านไปชั่วคราว กลับกลายเป็นสายลมที่หอบความรักมาเติมเต็ม… และคราวนี้ เขาไม่ยอมให้มันพัดหายไปอีกแล้ว

เมื่อหนี้ก้อนโตพาเธอเข้าสู่บ้านไร่ของชายหนุ่มที่เย็นชา จากวันที่เป็นเพียง “คนขัดดอก” เธอกลับกลายเป็นคนที่ค่อย ๆ เข้ามาเติมเต็มหัวใจที่เคยปิดตายของเขา ในความเงียบงันของไร่ และเสียงลมที่พัดผ่านทุกเช้าเย็น ความรู้สึกที่ไม่เคยคาดคิด...กำลังเติบโตอย่างเงียบงัน

จากเพื่อนบ้านที่เคยเพียงทักทายกันผ่านประตูห้อง กลายเป็นสายตาที่คอยมองหากันอยู่เสมอ จากบทสนทนาสั้น ๆ ในทุกเช้า ค่อย ๆ พัฒนาเป็นความห่วงใยที่ยากจะปิดบัง เดชภพ…ชายหนุ่มสุขุมที่เคร่งครัดกับชีวิต แต่กลับอบอุ่นเกินใคร อัญญา…หญิงสาวเรียบง่ายที่ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็น “คนสำคัญ” ของใครสักคน เมื่อโชคชะตาพาให้หัวใจทั้งสองดวงได้ใกล้ชิดกัน ไฟรักที่เริ่มจากประกายเล็ก ๆ กลับโหมแรงกลายเป็นเพลิงที่ไม่มีวันดับลง นี่คือเรื่องราวความรักที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ความห่วงใย และคำมั่นสัญญาว่าทั้งสองจะก้าวเดินไปด้วยกัน…ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร “เพราะหัวใจของเรา…ต่างปรารถนาเพียงกันและกัน”

เขา เจ้านายผู้เย็นชา แต่เก็บซ่อนความรักเอาไว้ในใจมาเนิ่นนาน เธอ เลขาสาวที่ไม่มีทางเลือก ต้องกลับมาทำงานกับคนที่เคยเป็นศัตรู จากการหยอกล้อในวัยเรียน สู่อีกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับความจริง ว่าความสัมพันธ์นี้ไม่อาจหนีหัวใจตัวเองได้

กลางทุ่งนาที่เต็มไปด้วยกลิ่นดินหอมและลมพัดใบข้าวไหว เรื่องราวความรักของ สายฝน หญิงสาวบ้านไร่แสนสดใส กับ พี่เข้ม ชายหนุ่มหน้านิ่งผู้ทุ่มเทแรงกายแรงใจให้ผืนดิน ความใกล้ชิดในทุกๆ วัน ทำให้หัวใจทั้งคู่สั่นไหวเกินจะห้าม ความสัมพันธ์ที่เริ่มจากความผูกพันธรรมดา ค่อยๆ เติบโตเป็นความรักที่ลึกซึ้ง ภายใต้แสงจันทร์ แสงดาว และเสียงฝน ทุกความรู้สึกที่ไม่เคยพูดออกมา กำลังจะถูกเปิดเผย… นี่คือเรื่องราวของความรักบ้านๆ ที่เรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความหมายและไฟอุ่นในหัวใจ

เมื่อต้นรักถูกปลูกในเรือนไม้กลางป่า จากสัญญาแต่งงานที่ไม่มีหัวใจ กลับกลายเป็นสายใยแน่นหนาระหว่างชายหนุ่มผู้จากบ้านไปรับใช้ชาติ กับหญิงสาวผู้เฝ้ารออย่างอ่อนโยน ในบ้านไพรที่เรียบง่าย เสียงจดหมายแทนคำรัก เสียงฟืนแทนความอบอุ่น และทุกหยาดเหงื่อของเขา แทนคำสัญญาที่จะไม่ทิ้งกันไปไหนอีก ร่วมเดินทางผ่านฤดูกาลแห่งรัก เติบโตจากความไว้ใจ อบอุ่นจากความผูกพัน และเบ่งบานด้วยชีวิตใหม่เล็ก ๆ ที่เกิดจากความรักแท้ของสองเรา

เมื่อเด็กสาวแสนบริสุทธิ์ต้องแต่งงานกับชายหนุ่มผู้เย็นชาเพราะแผนร้ายของคนอื่น ‘มธุรดา’ ไม่เคยคิดจะจับใครเป็นสามี แต่ ‘ราช’ กลับเข้าใจผิด...และตราหน้าเธอว่าเจ้าเล่ห์ แล้วหัวใจที่เคยปิดตายของเขา...จะเปิดรับเธออีกครั้งได้ไหม เมื่อเธอคือผู้หญิงเดียวที่ทำให้เขา “หวั่นไหว” ได้ตั้งแต่แรกเห็น หนึ่งแผนร้ายจากคนใกล้ตัว หนึ่งหัวใจที่ถูกเข้าใจผิดนานเจ็ดปี และหนึ่งวิวาห์ที่ไม่มีใครตั้งใจ… แต่เมื่อเธอกลับมาในวันที่เขาพร้อมจะปกป้อง หัวใจของเขาก็ไม่มีวันเป็นของใครอีกเลย นอกจาก “เธอ”

โปรย เขารักเธอตั้งแต่แรกเห็น แต่เพราะความเข้าใจผิดทำให้เขาร้ายกาจกับเธอ

เธอคือของหวงของเขา ที่ห้ามผู้ชายคนไหนแตะต้องเด็ดขาด

เพราะต้องแต่งงานกับเจ้าบ่าวสุดแสนเย็นชา เธอเลยคิดว่าจะมอมเหล้าเขาแล้วปลุำปล้ำทำผัว ก่อนจะอุ้มท้องลูกของเขาหนีไปให้สุดหล้าฟ้าเขียว แต่ไฉนถึงผิดแผนไปหมด ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่จะมีคืนวันเร่าร้อนแบบที่เขาไม่ได้สติ แต่เธอกับเขามีคืนเร่าร้อนต่อกัน แบบมีสติทั้งคู่!

เธอแต่งงานแทนพี่สาว คิดว่าเขาจะไม่รู้ แต่เขารู้ และเขาพร้อมแต่งงานกับเธอ เพราะเขาไม่เคยรักพี่สาวของเธอ แต่เพราะถูกจับหมั้นกัน แต่เขารักเธอ น้องสาวฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนกันราวกับแกะ แต่เธอน่ารัก สดใสร่าเริงและทำหัวใจของเขาเต้นแรงเมื่อได้พบเจอ

เธอเดินทางไปที่เกาะเพื่อไปดูแลลูกชายเจ้าหนี้

เธอแอบรักเขา หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้สบประสานสายตาเขาแอบรักเธอ อยากกลืนกินเธอทุกครั้งที่ได้พบหน้า

ปานวาดตื่นขึ้นมาด้วยอาการอ่อนเพลียและปวดหัวอย่างรุนแรง เธอค้นพบว่าไม่ได้นอนอยู่คนเดียว กวาดสายตามองรอบตัวก็เห็นเพียงห้องไม่คุ้นตา แต่ที่ทำให้เธอตกใจแทบช็อกก็เพราะว่าร่างเปลือยเปล่าของผู้ชายข้าง ๆ “กรี๊ด!!!” ปานวาดกรีดร้องสุดเสียง ปลุกให้เชนที่นอนอยู่ข้าง ๆ สะดุ้งตื่น เขารีบคร่อมทับร่างของเธอเอาไว้ ก่อนที่จะจัดการอุดปากของเธออย่างตกใจเช่นกัน “กรีดร้องทำไมแม่ตัวดี เดี๋ยวคนก็แห่กันมาหรอก” “อื้อ ๆ ๆ” เธอร้องประท้วง อึก ๆ อัก ๆ อยู่ใต้ร่างหนาหนัก ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ “ถ้าเธอไม่ร้องพี่จะปล่อยเธอ เข้าใจไหม” เธอรีบพยักหน้า แต่พอเชนปล่อยมือเธอก็กรีดร้องอีก “กะ.. กรี๊ด! อื้อ...” เชนอุดปากของเธอเอาไว้ กอดปล้ำกันจนเตียงสั่นไปหมด สุดท้ายเชนก็กระแทกริมฝีปากลงไปหา บดจูบเพื่อปิดเสียงร้องของเธอ แต่จูบไปจูบมาดันมามีอารมณ์ อาจเพราะเบื้องล่างไม่มีอะไรสวมใส่อยู่เลย ทำให้แก่นกายชายของเขาเสียดสีกับน้องสาวของเธอถนัดถนี่ “ไม่เงียบใช่ไหม งั้นพี่คงต้องหาอะไรอุดปากของเธอซะ”

โปรย คลั่งรักเมียทาส เพราะพี่สาวขโมยเงินและเครื่องเพชรหนีไป เขาจึงต้องจับเธอเอาไว้เป็นตัวประกัน เป็นทาสบำเรอรักบนเตียงกว้างอันแสนเร่าร้อน เหนือสิ่งอื่นใดยังมีบางอย่างแอบแฝงที่เธอไม่เคยรับรู้มาก่อน ว่าเขาอยากได้เธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น และคลั่งรักเธอมากเพียงใด

นดารินประคองร่างของเพื่อนชายอย่างทุลักทุเล แต่สุดท้ายเธอก็พาเขาขึ้นมาบนห้องได้เป็นผลสำเร็จ ร่างของดรัณแผ่หราลงบนที่นอนเพราะเขาเมาไม่ได้สติ นดารินจึงจัดการหาผ้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวเขา “หอม หอม รัณรักหอม” ดรัณรั้งร่างของนดารินมากอดพร้อมทั้งซุกใบหน้าเข้าหาอย่างแนบชิด นดารินดิ้นรนในครั้งแรก แต่พอเขาขึ้นคร่อมทับกักเธอเอาไว้ พร้อมดวงตาหยาดเยิ้มที่มองมา แม้ว่าคนที่เขายิ้มให้จะไม่ใช่เธอ แต่เธอก็ยินยอมที่จะตกเป็นของเขา นดารินหลับตา ปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเธอ แม้จะเจ็บปวด แต่เธอก็สุขสมจนล้นใจที่ได้ตกเป็นของเขา แม้เขาจะมีรักให้แค่ข้าวหอม แต่เธอก็ขอเป็นแค่ตัวสำรองในหัวใจของเขาก็ยังดี ไม่แน่ว่าความดีอาจจะเอาชนะทุกอย่างได้ และสักวันเขาจะรักเธอบ้าง

"วันนี้เธอมาหาฉันทำไม" พายัพเอ่ยถามพลางไล่สายตามองร่างสมส่วนไม่วางตา "หนูจะมาขอผัดผ่อนหนี้สินของคุณพ่อไปก่อนจะได้ไหมคะ" เธอบอกเขาเสียงสั่น "ได้สิ มีอะไรแลกเปลี่ยนไหม" เขาแตะลิ้นเลียริมฝีปาก "ตัวหนูพอจะแลกเปลี่ยได้ไหมคะ" เธอรู้ว่าเขาอยากได้เธอ แม้จะรังเกียจเขาเพียงใด แต่เธอก็ต้องทำเพื่อครอบครัว "ก็พอได้นะ" เขายกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มแบบนี้ทำให้เธอต้องกัดปากตัวเอง เขาชอบยิ้มแบบนี้เสมอ ผู้ชายตรงหน้าคือมาเฟียตัวร้าย เขามีเงิน มีอำนาจ ยิ่งใหญ่คับบ้านคับเมืองเสียเหลือเกิน เธอเป็นเพียงแค่เด็กสาวที่ไม่สามารถต่อกรอะไรกับเขาได้เลย "ไหนลองช่วยตัวเองให้ฉันดูหน่อยสิ" ประโยคของเขาทำให้ข้าวหอมหน้าชาด้วยความอาย ฃ เพี้ยะ!!! เธอตบหน้าเขาจนหน้าหัน ไม่รู้เหมือนกันว่ากล้าตบหน้าเขาแบบนี้ได้อย่างไรกัน ใบหน้าของพายัพกระด้าง เขาดุนดันกระพุ่งแก้มเบา ๆ คล้ายเจ็บ ๆ คัน ๆ ดวงตาคมกริบของเขามองเธอไม่วาง "ชอบตบจูบอย่างนั้นเหรอ" เขากระชากเธอเข้ามาหา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน "ปล่อยหนูนะ" "ไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าฉันมาก่อน" พายัพดันร่างของเด็กสาวไปจนชิดกับผนัง กวาดสายตามองเธอไม่วาง "ถ้าฉันยังไม่ได้ทดสอบสินค้าจะรู้ได้ยังไงว่ามันคุ้มกับการแลกเปลี่ยนหรือเปล่า เพราะไอ้แฟนของเธอคงไม่ปล่อยให้เธอยังเวอร์จิ้นอยู่กระมัง" ประโยคของเขาทำให้ข้าวหอมหน้าชาอีกครั้ง ทั้งอับอาย ทั้งโกรธเกลียดเขาอย่างเหลือล้น เจ้าหนี้หน้าเลือดของบิดา!!!

เธอปลอมตัวไปเป็นเลขาของเขาเพื่อจะจับผิดว่าเขานอกใจเธอหรือเปล่า เพราะแท้ที่จริงเขาคือคู่หมั้นของเธอที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ แต่ปลอมตัวอย่างไรไม่ทราบ ดันไปตกเป็นเมียของเขาเสียนี่ ตัวอย่างบางช่วงบางตอน “ต่อไปผมจะมารับคุณไปทำงานทุกวัน” “รับทำไมคะ” พิมพ์พิศาอุทานออกมา กำลังคิดอยู่เชียว เขาเหมือนรู้ว่าเธอคิดอะไรเลยพูดดักคอออกมาแบบนี้ “คุณเป็นเลขา เผื่อผมมีงานด่วนอะไรต้องเรียกใช้คุณ คุณก็ต้องพร้อมทุกสถานการณ์ คุณไปทำงานพร้อมผมน่ะดีแล้ว” “เจ้านายคนอื่นเขามารับเลขาไปทำงานด้วยกันแบบนี้ไหมคะ” เธอประชด “รับ” คำสั้น ๆ ของเขาทำให้เธอค้อนเขาเสียวงใหญ่ “เพิ่งรู้นะคะนี่” “คุณกินอาหารเช้าหรือยัง” เสียงท้องของเธอเป็นคำตอบ ทำเอาพิมพ์พิศาต้องลูบท้องตัวเองอย่างเขินอาย “ผมคงไม่ต้องถามคุณซ้ำหรอกนะว่าคุณหิวหรือไม่หิว” ระยะทางที่ขับรถมาถึงคอนโดฯ ของเขาไกลพอสมควร เธอเหลือบมองเขาพลางคิดในใจว่าเขาขับรถจากคอนโดฯ มารับเธอไกลขนาดนี้เชียวหรือ พิมพ์พิศารีบเสไปมองข้างทางเมื่อเขาหันมาสบตากับเธอเข้าพอดี เธอกำลังมองเขาเพลินเชียว เวลาอยู่กับเปรม เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองพอสมควร สมบูรณ์จอดรถหน้าคอนโดฯ หรูของเปรม ก่อนจะรีบลงไปเปิดประตูให้คนทั้งสอง ในขณะที่พิมพ์พิศากำลังเก้ ๆ กัง ๆ อยู่นั้น เปรมก็แตะข้อศอกของเธอเบา ๆ ทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้ง “ตามผมมาสิ” เขาเอ่ยกับเธอก่อนจะเดินนำเข้าไปด้านใน พิมพ์พิศาเริ่มลังเลว่าจะตามเขาขึ้นไปดีไหม เธอเป็นผู้หญิงจะขึ้นห้องไปกับผู้ชายมันก็ดูไม่ดี “เร็วสิคุณ เดี๋ยวไปทำงานสายนะ เรามีเวลาไม่มาก” เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เร่งเร้าให้เธอเดินตามเขาไป พิมพ์พิศาจึงต้องรีบตามเขาขึ้นไปบนห้องพัก “เชิญครับ” เขาเปิดประตูห้องให้เธอ ก่อนจะผายมือให้เธอเข้าไปด้านในก่อน เธอยืนอึ้ง ๆ ทำตัวไม่ถูกอยู่หน้าประตู แต่ก็โดนเขาดันร่างเข้ามาภายในห้องโดยไม่ทันตั้งตัว เพียงแค่ประตูปิดลง เปรมก็กดร่างของเธอไปกับผนังห้อง ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะบดจูบเข้าหาปากของเธออย่างเร่าร้อน “อื้อ... ท่านประธานทำอะไรคะ” พิมพ์พิศาดิ้นรน แต่มือหนาของเขากดมือเธอไปกับผนังห้องไม่ยอมปล่อย “ผมหิว” “หิวอะไรคะ อื้อ... พอก่อนค่ะ” ถามอีกก็ถูกจูบอีก จูบจนปากแทบช้ำ “หิว” เขาตอบสั้นน้ำเสียงอ้อยอิ่ง มองริมฝีปากจิ้มลิ้มของเธอไม่วาง สายตาของเธอนั้นทำให้ท้องไส้ของเธอปั่นป่วนยิ่งนัก “ท่านประธาน อย่าค่ะ” เธอเบี่ยงหลบเมื่อเขาทำท่าจะประทับจุมพิตลงมาอีกครั้ง “ทำไมเรียกพี่เสียห่างเหินแบบนั้นล่ะ” “คะ” พิมพ์พิศาหลุดอุทานออกมา มองเขาตาปริบ ๆ พลางกัดปากตัวเองด้วยความรู้สึกใจสั่นสะท้าน อย่าบอกนะว่าเขารู้ความจริงหมดแล้ว “อุตส่าห์นั่งรถไปตั้งไกล เหนื่อยไหม”

ทุกอย่างคือแผนการแต่มันช่างเป็นแผนการที่สุดแสนวาบหวามเป็นที่สุด

เขาและเธอรักกันตั้งแต่แรกเห็น เป็นรักแรกพบของกันและกัน

นิยายย้อนยุค เน้นเฉพาะความสัมพันธ์ของพระนางเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ เขารังเกียจคู่หมั้นคู่หมายที่บิดามารดาหาให้ยิ่งนัก เพราะเธอมีชายมาข้องเกี่ยวมากมาย แถมการมาอยู่ของเธอก็ทำให้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม แต่ทำไมปากบอกว่าเกลียดแต่กายกลับแนบชิดทุกค่ำคืน ตัวอย่างบางช่วงบางตอน “เดี๋ยวบ่าวไปเอาขมิ้นกับมะขามเปียกก่อนนะเจ้าคะ คุณบัวรออยู่ที่ท่าน้ำก่อนนะเจ้าคะ” “จ้ะพี่” กลีบบัวตอบรับ นั่งรออยู่ที่ท่าน้ำด้วยจิตใจเลื่อนลอย “พี่พุดซ้อนมาแล้วเหรอจ๊ะ อุ๊ย! พี่พฤกษ์” หล่อนร้องอุทานเมื่อหันไปก็เจอเข้ากับพฤกษ์ที่วางมือร้อนๆ อยู่ตรงไหล่บอบบางของหล่อน “จะอาบน้ำเหรอ” เขาเอ่ยถาม “ค่ะพี่พฤกษ์” คนพูดมีท่าทีเขินอาย เสียงสั่นสะท้าน ก้มงุดเพราะตัวเองอยู่ในสภาพอันล่อแหลมนัก “ตัวหอมอยู่แล้ว ไม่ต้องอาบก็ได้” เขากระซิบลงตรงริมหู ใช้ริมฝีปากดุนดันกลีบปากของหล่อนเบาๆ พอหล่อนเบี่ยงหลบเขาก็หอมแก้ม ขบเม้มติ่งหูสาวอย่างมีชั้นเชิง “อย่าเจ้าค่ะพี่พฤกษ์ เดี๋ยวบ่าวในเรือนมาเห็นเข้า” “ไม่มีใครมาเห็นหรอก ข้าสั่งไอ้เข้มเอาไว้แล้วว่าไม่ให้ใครเข้ามา” “ตรงนี้เป็นท่าน้ำนะเจ้าค่ะ มันไม่เหมาะสม” “ท่าน้ำแล้วทำไม” เขาปลดอาภรณ์ออกจากกาย ไม่ได้สนใจเสียงประท้วงของหล่อนอีก เขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ และเวลานี้เขาต้องได้หล่อนให้สมใจอยาก

เธอไม่ชอบหน้าเจ้านายหนุ่มของตัวเองนัก แต่ก็จับพลัดจับผลูมีสัมผัสสวาทกับเขาแบบไม่ได้ตั้งใจ จนเขาเอ่ยขอคบหาดูใจกับเธอ เธอจึงตกลง