>>นิยายเรื่องนี้ตัวเอกเป็น ชาย-ชาย<< "นิยายวายแฟนตาซีสุดมันส์!" นึกอยากจะเขียนก็เขียนไป นึกอยากจะดองก็ดองไป... นี่แหละเรื่องปกติของนัก (อยาก) เขียน แต่ใครมันจะไปคิดกันล่ะ ว่าวันหนึ่งจะหลุดเข้ามาในนิยายตัวเอง แถมยังเป็นเรื่องที่วางพล็อคไว้ว่าจะจบBad Endอี้ก!

รักอบอุ่นจากพี่ชายคนนี้นี้มันดีเกินกว่าจะเชื่อว่าเป็นจริงน่ะสิ ติดตามเรื่องราวความรักชวนฝันของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่สูญเสียความทรงจำ และพรสวรรค์ กับชายหนุ่มที่เข้ามาหยิบยื่นโชคดีให้เขาอีกครั้ง ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นใจในยุค 90s ได้ใน 'กวีบทที่หนึ่ง'

ขอต้อนรับนักอ่านทุกท่านเข้าสู่ ระบบทวงคืนบทพระเอก นิยายที่มีพระเอกสุดโฉด ที่มองยังไงก็ไม่เหมือนพระเอก และนายเอกที่เอียงคอมองยังไงก็เหมือนพระเอกมากกว่านายเอก และระบบแฝดคนละฝาสุดฮาได้เลยครับ..

“ไป๋หลาน” หลวงจีนน้อยผู้มีจิตใจเมตตา ศรัทธาในคำสอนพระพุทธศาสนา ที่ขัดเกลาให้เขาเชื่อมั่นในความดีตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ แต่แล้วความศรัทธาของเขาก็แทบขาดสะบั้น เมื่อชีวิตดำเนินมาพบจุดต่ำสุด! ความดีมากมายที่สะสมมาก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ ซ้ำสวรรค์ยังลิขิตชะตาให้เขาได้มาพบกับ “ฝูหลงฮาว” มารหนุ่มผู้เกลียดความดีและมนุษย์โลก กับเป้าหมายที่อยากจะทำให้หลวงจีนน้อยแปดเปื้อนจนสูญสิ้นศรัทธา!

ถังแตกอยู่หลายเดือนจนเฮือกสุดท้ายของชีวิต ก่อนที่เงินเก็บบาทสุดท้ายในกระเป๋าของผมจะหมดลง สวรรค์คงจะเห็นใจในความกัดก้อนเกลือกินของผม จึงส่งงานดีๆ เงินเน้นๆ มาให้ กะอีแค่เป็นนายแบบให้ศิลปินชื่อดังวาดรูปแค่นี้ง่ายจะตายไป เทียบกับเงินและงานที่จะได้มันคุ้มยิ่งกว่าคุ้มเสียอีก! "ถอดเสื้อผ้าของนายออกสิ" "ครับ?" ดะ….เดี๋ยวก่อนนะ นายแบบที่ว่านี่คือนายแบบนู้ดงั้นเรอะ!!!

“ม..มึงซื้อถุงยางมาทำไม” “ไว้ใช้กับเธอไง” “มึงพูดตรง ๆ แบบนี้เลยเรอะ อายบ้างมั้ย” “แล้วเธอล่ะ อายบ้างมั้ยที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแบบนี้ บางก็บาง..” “ทำไม? กูจะถอดเสื้อเลยก็ยังได้ เพราะนี่มันห้องของกู” “งั้นเธอก็ตัดสินใจเอาแล้วกันว่าจะถอดบนเตียง โซฟา หรือระเบียง..”

พรหมไม่ได้ลิขิต ชีวิตก็ไม่ได้ถูกกำหนด ทว่าความซวยกลับทำให้ต้องกลายมาเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีลักทรัพย์! "เฮ้ย!! อะไรเนี่ย คุณ บ้าเปล่า มาจับผมทำไม"

คำโปรยปกหน้า ยามเมื่อร่างบุรุษครึ่งนกระริกเล่นแหวกว่ายอยู่กลางธาราใส....ปีกสีขาวละเอียดนุ่มจึงสะบัดฟุ้งสวยงามจับตา คำโปรยปกหลัง สายฟ้าใจดิ่งวาบ...ใบหน้าหล่อเหลาของเขาตรงกับในฝันไม่มีผิดเพี้ยน คนในฝันมีอยู่จริง ๆ หรือไร ก้อนเนื้อข้างซ้ายในอกกระตุกเต้น พลันเหมือนจะหายไปในอากาศ ทั้งร่างหวิวไหวล่องลอยดั่งขนนกในยามราตรี ทัศนัยก็เช่นกัน...ดวงตาคู่ละมุนประสานมาที่เขาจนเลือดในกายแข็งนิ่ง รู้สึกอบอุ่นอย่างพิเศษ ทั้งสองเหมือนตกในภวังค์แห่งห้วงฝัน ดวงหน้านั้นเหมือนคุ้นเคยโหยหามานานแสนนานชั่วกัปชั่วกัลป์ “คุณปั้นผลงานนี้เองเหรอครับ” “ใช่ครับ...รูปปั้นในฝัน ....ภาพในจินตนาการ” จะมีใครรู้บ้างไหมเล่า...ว่ารูปปั้นลายรักปักษา บุรุษครึ่งนก ที่อยู่ตรงหน้านั้น มันบินได้และมีชีวิต !! รูปปั้นลายรักปักษาพร้อมแล้วที่จะนำทุกคนไปสู่เรื่องราวต่าง ๆ ที่เหนือจินตนาการ ทั้งการไปพบเจอค้างคาวปีศาจ กินรีริษยา และเขากับเขาที่มีความสัมพันธ์ซับซ้อนเป็นกินนรา บุรุษครึ่งนกในอดีตชาติ

ซูหนี่ว์ ตื่นขึ้นมากลับพบว่าวิญญาณของนาง ได้หลุดเข้ามาอยู่ในร่างของเด็กสาวชาวบ้านแสนยากจนนามว่า จื่อรั่ว ซูหนี่ว์ไม่ได้รับความทรงจำของจื่อรั่วแต่กลับจดจำเรื่องราวของร่างเดิมได้ทั้งหมด นางคือหญิงงามผู้เลอโฉม สตรีที่ทั่วทั้งโลกหล้าต้องอิจฉา ทั้งยังเป็นสตรีเพียงผู้เดียวที่ได้ครอบครองความรักจาก ท่านประมุขพรรคมังกรสวรรค์ แต่ด้วยยึดมั่นในรักทั้งยังอาลัยในตัวท่านประมุขพรรค นางจึงต้องดั้นด้นคิดหาหนทางที่จะกลับไปยังที่แห่งเดิมของนาง แม้ว่าบัดนี้นางจะเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาที่แสนยากจนก็ตาม เมื่อฐานะของนางกับท่านประมุขในเวลานี้ช่างแตกต่างกันราวกับฟ้าและหุบเหว ซูหนี่ว์ในร่างสาวใช้จื่อรั่วจะฟันฝ่าอุปสรรค์ทั้งหมดนี้ไปได้หรือไม่?

"เฟยเทียน" หวนนึกถึงเรื่องราวในความฝัน สตรีผู้นั้นมักสวมอาภรณ์สีขาว ดูบริสุทธิ์งดงาม รอยยิ้มของนางอ่อนหวานจับใจยิ่งนัก เขาในความฝันคล้ายว่ารู้จักสตรีผู้นั้นเป็นอย่างดี ทั้งเคยกอด เคยหอม เคยจุมพิต หรือแม้แต่คลอเคลีย ไปจนถึงค่ำคืนอันเร่าร้อน ล้วนมีหมด สตรีในฝันผู้นั้นทำให้จิตใจของเขาไม่สงบสุข ส่วนลึกคล้ายกำลังพร่ำหาทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด ทว่าเมื่อตื่นขึ้นมาเหตุการณ์เหล่านั้นก็เลือนราง มลายหาย จำไม่ได้อีกเสียแล้ว...

"หลี่เวิ่นเหยียน" หญิงสาวชะตาอาภัพ เมื่อครั้นอายุได้สิบเจ็ดหนาวก็มีราชโองการหล่นทับ ให้แต่งเข้าตำหนักอ๋องผู้หนึ่ง ดำรงไว้ซึ่งตำแหน่งชายาเอก แต่เดิมล้วนคิดว่าจะหาทางหนี เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทว่าคล้ายสวรรค์ไม่เป็นใจนัก เขาผู้นี้ยืนหยัดตัวคนเดียวท่ามกลางมรสุมใหญ่ นางจึงต้องคอยพยุงและต้านรับลมฝนช่วยเขาไว้ ด้วยคาดว่ายามจากกันจะได้ไม่ติดค้างเขานัก ไม่ทันได้รู้ตัว สานสัมพันธ์แห่งรักระหว่างนางและเขาก็ได้เริ่มต้นขึ้นเสียแล้ว

เหมยฮวายังมิลืมเลือนอดีตที่แสนจะเศร้าสลด จึงมิกล้าที่จะเชื่อใจและคิดเริ่มใหม่กับเขาผู้เป็นสามี ส่วนเขาผิงอ๋องก็ต้องเลือกระหว่างหน้าที่กับความรัก หากเลือกผิดแม้แต่ก้าว ย่อมเกิดความสูญเสียดั่งเช่นในฝันยามเขานิทรา

นางเพิ่งได้รับรู้ทุกอย่างว่าในใจของเขา ‘ผิงอ๋อง’ ไม่เคยมีนางกับลูกอยู่ในหัวใจเลยแม้แต่น้อย นางคิดไปคนเดียวอยู่ในโลกที่นางพยายามสร้างขึ้นเพื่อปลอบใจตนเองทุกอย่าง ถึงแม้เขาจะแสดงออกอย่างแจ่มชัดว่าไม่เคยรักนาง และแล้วเหตุการณ์บางอย่างก็ทำให้นางอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง เมื่อนางเห็นว่าเขาพาลูกอันเป็นที่รักกับสตรีที่พึงพอใจหนีออกไป โดยทิ้งให้นางสองแม่ลูกตายอย่างอนาถ บัดซบ! ขอให้ข้ากลับไปแก้ไขได้หรือไม่สวรรค์

“ปราณชีวา” สาวออฟฟิศในวัยสามสิบปีผู้ไร้ซึ่งสังคมและความรัก จู่ๆ เธอก็ได้หลุดมายังดินแดนที่คล้ายกับยุคจีนโบราณ และได้กลายมาเป็นสาวน้อยผู้หนึ่งซึ่งเป็นถึงลูกสาวหัวหน้าชนเผ่าในทุ่งหญ้ากว้าง ทุกคนต่างก็เรียกเธอว่า “เย่วฉี” ผู้เป็นที่รักของบิดาและคนในเผ่า ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะดำเนินไปด้วยดีและน่าตื่นเต้นถ้าเกิดว่า... ไม่มีการรุกรานของกลุ่มชนเผ่าอื่นเข้ามา! เหตุการณ์จะดำเนินต่อไปเช่นไรและลงเอยอย่างไร นี่จะเป็นศึกเพื่อชิงความรักหรือเป็นกลอุบายที่มีผู้วางหมากเอาไว้แล้วหรือไม่?

หนึ่งสตรีอ่อนหวานดุจบุปผาบอบบางช้ำน้ำ กับหนึ่งสตรีผู้ได้ชื่อว่าเป็นอันธพาลท้าต่อยตีคนไปทั่ว ท้ายที่สุดแล้วผู้ใดกันแน่ที่ปกปิดความจริงไว้หลังม่านไหมผืนบาง ........ ...... ... ‘อันธพาลแห่งเชื้อพระวงศ์’ หากพูดถึงคำนี้ขึ้นมา ทุกคนในแคว้นมู่อันก็จะนึกถึง ‘องค์หญิงห้าหว่านฮว๋า’ พร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ทั้งเอาแต่ใจ ไร้มารยาท ร้ายกาจไม่เคยมีชื่อดี เป็นผู้ซึ่งไม่มีผู้ใดเคยปราบพยศลงได้แม้กระทั่งโอรสสวรรค์ผู้เป็นบิดา ส่วนคุณหนูใหญ่แห่งจวนสกุลหลัน 'หลันเซวียน' นั้นได้ชื่อว่าเป็นสตรีที่พรักพร้อม ทั้งรูปโฉมงดงาม กิริยามารยาทอ่อนหวาน ผู้คนต่างให้คำเรียกขานนางว่า ‘บุปผาบอบบางแห่งหยางจิน’ ช่างแตกต่างดั่งเหวกับฟ้าราวถูกสลับชะตา ... ทว่าใครจะรู้เล่าว่าท้ายที่สุดแล้วสองสตรีที่ต่างกันสุดขั้วจะได้โคจรมาอยู่ชิดใกล้กันเพราะคำสั่งที่มิอาจคัดค้าน และใครจะรู้เล่าว่าวันหนึ่ง 'ความลับ' ที่ถูกปกปิดไว้นานถึงสิบแปดปีของคุณหนูใหญ่แซ่หลันจะถูกรู้เข้าโดยองค์หญิงห้าผู้แสนร้ายกาจนางนั้น! “คุณหนูหลันมิใช่สตรีหรอกหรือ?” “...”

มีพบมีพรากยากทำใจ เหลือเวลาอีกเท่าใดใครจะรู้ เหลียนฮวาพลัดถิ่นฝืนทนอยู่ หวังเพียงแค่เคียงคู่ท่านจนวันตาย "เหลียนเอ๋อร์ เจ้านอนนานเกินไปแล้ว ควรที่จะตื่นขึ้นมามาเสียทีแล้ว อาหยางถามหาเจ้ากลับพี่ทุกวัน จนตอนนี้พี่ไม่รู้ว่าจะตอบเขาเยี่ยงใดดี เจ้ารีบตื่นขึ้นมาช่วยตอบคำถามเขาแทนพี่หน่อยเถอะ ส่วนบุตรสาวทั้งสี่คนของพวกเรานางช่างน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก พวกนางดูคล้ายกับเจ้าไม่มีผิดเพี้ยน เจ้าต้องรีบตื่นขึ้นมาเพื่อพบหน้าพวกนางโดยเร็วนะ" เสียงพูดพร่ำเบาๆ ราวกับเสียงกระซิบ ที่ดังอยู่ข้างหูในทุกค่ำคืนที่บัวบูชาหลับตานอน มันทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก และที่สำคัญก็คือ เธอไม่รู้ว่านี้มันเป็นความฝันนหรือว่าความจริงกันแน่

บัวบูชา แซ่หลิว หญิงสาววัย25ปี ที่มีชีวิตแสนจะธรรมดา ไม่มีอะไรมากแค่ตื่นเช้ามาก็ไปทำงานกลับมาก็นอน ชีวิตของเธอหมุนเวียนอยู่แบบนี้มานานหลายปีตั้งแต่เรียนจบมา แต่จู่ ๆ ในเช้าวันหนึ่ง ชีวิตที่แสนจะธรรมดาของเธอก็จบลง เพราะมัวแต่อ่านหนังสือนิยายไปและด่าตัวละครไปด้วยจนต้องสำลัก มิหนำซ้ำวิญญาณของเธอยังดันเข้าไปอยู่ในร่างของตัวประกอบหญิงผู้แสนอ่อนแอ แถมยังตายลงตั้งแต่บทแรกอีกด้วย แล้วแบบนี้เธอจะทำอย่างไรต่อไปดีเพื่อรักษาชีวิตนี้ให้อยู่รอดในโลกนิยายบ้า ๆ แห่งนี้

เมื่อหญิงสาวในยุคปัจจุบัน ที่ไม่เคยคิดจะมีสามีมาก่อนในชีวิต แต่ว่าหลังจากตายลงด้วยโรคระบาดโควิด-19 วิญญาณของเธอกลับได้มาเกิดใหม่ ในร่างของเด็กสาวคนหนึ่ง ในยุคที่คล้ายจีนโบราณและยังมีสามีพิการอีกด้วย! "เฮ้ย! จะทำอะไร" น้ำตาล มองชายแปลกหน้าด้วยสายตาดุดัน อีกทั้งยังคงกำนิ้วมือของเขาเอาไว้ จนแน่นด้วยแรงอันน้อยนิด ต่งจิ่นสือ เห็นสายตาของภรรยาที่จ้องมองมา ราวกับว่าเขาคือคนแปลกหน้าก็ให้รู้สึกงุนงงยิ่งนัก นี่นางคงไม่ได้เสียสติขึ้นมาหรอกกระมัง มิใช่ว่าสิ้นใจไปแล้วหรอกหรือ?

เขาเป็นดั่งเรื่องเล่าที่แสนงดงาม ส่วนนางก็เป็นดั่งสายน้ำอันเงียบสงบ ที่เขามักจะหลงลืม ........... นักวาดโนเนมชีวิตลูซเซอร์แบบสุด ๆ จู่ ๆ ก็ได้ทะลุมิติเข้าไปอยู่ในโลกของม่านฮวาที่เธอเคยอ่าน ว่าแต่ปกติเขาทะลุมาเป็นนางเอกกันไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงกลายมาเป็นนางรองกันล่ะ แถมยังเป็นนางรองที่มักจะถูกพระรองหลงลืมอีกด้วย แล้วตัวละครนี้มันอะไรกันเนี่ยคุณนักเขียนนนน ทำไมบทมันจางขนาดนี้ มาคิดดูอีกทีเป็นนางรองก็ไม่แย่เท่าไหร่ ก็ในเมื่อเธอรู้เรื่องราวทั้งหมดของม่านฮวาเรื่องนี้นี่นา แต่....เดี๋ยวนะ ทำไมเส้นเรื่องของม่านฮวามันเปลี่ยน เปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปในแบบที่เธอคาดเดาอะไรไม่ได้เลย

เรื่องราวของหญิงสาวจากศตวรรษที่ 21 ที่ทะลุมิติไปเป็นองค์หญิงสามแห่งแคว้นจ้าว