กาลก่อน เขามักจะได้ลิ้มลองหญิงงามจนอิ่มหนำทุกค่ำคืน แต่ยามนี้เขามิใคร่อยากจะทำเช่นนั้น แค่คิดว่ายามร่วมรักกับสตรีอื่นแล้วมีใบหน้าของนางมารตนหนึ่งลอยมา ตามด้วยกรงเล็บเข้าจิกหน้าเขา แหวกอกเขา จังหวะที่กำลังเสพสมก็พลันหยุดลงจนอารมณ์หดหาย มิใช่ว่ากลัวตาย แต่ไม่รู้ว่าทำไม นางมารตนนั้นช่างน่ากลัวนัก! หากนางโกรธเขาขึ้นมาจริงๆ เขาต้องบ้าตายเป็นแน่!

จะเป็นอย่างไรเมื่อทายาทสาวน้อยจ้าวยุทธ์ ต้องมาอยู่ในคราบสาวใช้ของนายสาวผู้อ่อนแอ... ซูเจิน: คุณหนูท่านรักบุรุษผู้นั้น หนิงเหมย: ข้ากับเขาคบหากันมาได้ระยะหนึ่ง จนกระทั่งเขาได้เจอกับน้องสาวของข้า เขาจึงเปลี่ยนไป ไม่มีเวลาให้ข้าเหมือนเดิม แต่กลับมีเวลาให้น้องสาวข้า พวกเขามักจะนัดพบเจอกันลับหลังข้า ข้าเสียใจมาก ซูเจิน: เฮ่อ! คุณหนู หากท่านจะรักใคร ท่านควรรักตนเองก่อน และหากข้าเป็นท่าน ข้าจะตัดเอ็นบุรุษผู้นั้นให้พิการ ตัดลิ้นสตรีนางนั้นมิให้เอ่ยวาจา ให้พวกมันได้อยู่แบบมิสู้ตาย ให้มันรักกันทั้งอย่างนั้น ช่างน่าชมยิ่ง จบคำซูเจินก็ยกยิ้มเย็นเยียบดวงตาเหี้ยมเกรียม และอีกคราที่หนิงเหมยได้แต่ถอนหายใจ ข้าจะไม่เล่าอันใดให้เจ้าฟังอีก อาเจิน...

“ข้าขอโทษ ซือหมิน” หงเหม่ยหลงเอ่ยปากออกมาก่อนอย่างรู้สึกผิดอยู่บ้าง “ข้าเคยบอกแก่ท่านแล้ว ว่าข้ามิใช่สตรีใจดี และความอดทนของข้าย่อมมีจำกัด” หลี่ซื่อหมินก้มหน้าตรงซอกคอของหญิงสาวในอ้อมกอดจากทางด้านหลัง เขาพยายามเอ่ยแม้เสียงจะแหบเบา “ข้ารู้ ข้าขอโทษ” “ท่าน...เอ่อ...” หงเหม่ยหลงถามเสียงเบา นางอยากถามให้แน่ใจ “ยังเหมือนเดิม ใช่หรือไม่...” “แน่นอน หลงเอ๋อร์” ชายหนุ่มกระซิบพร้อมกระชับร่างบางไม่ยอมปล่อย “ข้าขอโทษ” หงเหม่ยหลงหมุนตัวเองในอ้อมแขนของชายหนุ่มเพื่อกอดตอบเขาก่อนระเบิดอารมณ์ออกมา “ข้าน่ะ...ข้าจะไม่ทนอีกต่อไป ข้าจะไม่ทนกับอะไรอีกแล้ว ข้าไม่สนใจระบบเมืองหลวง ระบบขั้วอำนาจอะไรทั้งนั้น ท่านเป็นของข้าคนเดียว ท่านเข้าใจหรือไม่” “อืม” หลี่ซื่อหมินตอบเสียงแผ่ว “ต่อไป ข้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้ท่านอีก ข้าจะฆ่าทิ้งให้หมด” หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าและแววตาดื้อรั้นจนหลี่ซื่อหมินนึกขัน “ข้ารู้ เจ้าเป็นนางมารน้อยของข้า หลงเอ๋อร์” เขากล่าวพลางยกมือขึ้นบิดแก้มนวลนั้นอย่างนึกเอ็นดู “ข้าจะไม่ทนอีกแล้วนะ” “อืม...” “ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น” “ข้ารู้” หงเหม่ยหลงยังคงบ่นอุบอิบอย่างขัดเคืองพลางก้มหน้าซุกซบอยู่กับแผงอกอบอุ่นของหลี่ซื่อหมิน ชายหนุ่มเพียงยืนอมยิ้มประคองกอดนางพลางนึกขอบคุณสวรรค์ เขาขอบคุณทุกสรรพสิ่งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ส่งสตรีนางนี้ให้เกิดมา ขอบคุณที่ทำให้เขาได้พบเจอกับนาง ได้รักนาง... นางเป็นหนึ่งเดียวในดวงใจของเขา เป็นสตรีนางเดียวที่เขาจะรักตลอดไป...

นางเป็นสตรีร้ายกาจ หน้าตาดุดัน นิสัยไม่เหมือนใคร ส่วนเขาเป็นถึงโอรสแห่งมังกร รูปร่างสง่างาม เป็นที่หมายปองของเหล่าสตรี “ท่าน...เป็นคนที่ข้าตามหาหรือ” เจ้าของประโยคนั้นเป็นหงเหม่ยหลงนั่นเอง นางกำลังจ้องมองหลี่ซื่อหมินอย่างเอาเรื่อง หลี่ซื่อหมินชะงักงันกับสตรีตรงหน้าก่อนเรียกเสียงเบา “หลงเอ๋อร์...” ทั้งสองเพียงยืนจ้องหน้ากันนิ่งงัน มิได้เอ่ยคำใดออกมา... รอบด้านพลันเงียบกริบ คล้ายกาลเวลาหยุดเคลื่อนขับ ทุกสรรพสิ่งหยุดเคลื่อนไหว “ท่านอย่าหวัง” เสียงของหงเหม่ยหลงเอ่ยขึ้นอย่างดุดัน “ว่าจะหนีไปจากข้าได้อีก” ประโยคนั้นทำเอาหลี่ซื่อหมินต้องกระพริบตาปริบๆ “เจ้า” หลี่ซื่อหมินยังไม่เชื่อหูตนเองจึงเอ่ย “ว่าอย่างไรนะ” “ข้าบอกว่า ท่านไม่มีสิทธิ์หนีข้าไปไหนได้อีก” “หลงเอ๋อร์” หลี่ซื่อหมินเรียกชื่อนางขณะก้มมองหงเหม่ยหลงพลางยิ้มอบอุ่น มิได้สนใจมีดที่จ่อคออยู่แม้แต่น้อย “ท่านยิ้มอะไร ข้ามิได้ล้อท่านเล่น” หงเหม่ยหลงยังคงเอ่ยเสียงเครียด “ต่อไป ข้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้ท่านอีก ข้าจะฆ่าทิ้งให้หมด” หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าและแววตาดื้อรั้น จนหลี่ซื่อหมินนึกขัน “ข้ารู้ เจ้าเป็นนางมารน้อยของข้า หลงเอ๋อร์” เขากล่าวพลางยกมือขึ้นบิดแก้มนวลนั้นอย่างนึกเอ็นดู “ข้าจะไม่ทนอีกแล้วนะ” “อืม...” “ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น” “ข้ารู้” ชายหนุ่มเพียงยืนอมยิ้มพลางนึกขอบคุณสวรรค์ เขาขอบคุณทุกสรรพสิ่งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ส่งสตรีนางนี้ให้เกิดมา นางยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แล้วเขาจะเปลี่ยนได้อย่างไร....

เขาคือบุรุษรูปงามที่แสนเย็นชา นางคือสตรีใจกล้านิสัยไม่ดี เจินเจิน หญิงสาวจากฝ่ายอิทธิพลมืด(หรือพรรคมาร) นางซึ่งเป็นสตรีแปลกประหลาดแบบคนละขั้วกับสตรีของเมืองหลวงทุกประการ นางซึ่งแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารัก แบบไม่มีปกปิดอาการใดๆ นางคือผู้ที่เกิดตกหลุมรักเข้าอย่างจังกับหนุ่มเมืองหลวงที่เป็นถึงองค์ชาย นามว่า หลี่เซียวเหยา องค์ชายหลี่เซียวเหยา ชายหนุ่มผู้เย็นชา บุรุษผู้ซึ่งรังเกียจอิสตรี โดยเฉพาะสตรีที่มีนามว่า เจินเจิน “ท่านคงโดดเดี่ยวและเหน็บหนาวมาเนิ่นนาน ท่านควรปล่อยวางอดีตที่ขมขื่นและมาเริ่มต้นใหม่อย่างเข้มข้นกับข้าเสีย”

จะเป็นอย่างไร เมื่อบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้า ต้องมาเจอกับสตรีตัวเล็กๆ ที่คิดว่าตนเอง ยิ่งใหญ่กว่า “จะทำอะไรน่ะ” หลินหลินถามเสียงเบาเมื่อคนตรงหน้าโน้มริมฝีปากเข้ามาหา “เจ้ารู้อยู่แล้ว” หลี่หงจินหยางตอบเสียงพร่าเมื่อถูกนิ้วเรียวๆของใครบางคนกดปิดริมฝีปากของเขา “หยุดเลย” หลินหลินปรามอย่างดุดันเบาหวิว “เมื่อคืนยังบอกว่า อย่าหยุด” หลี่หงจินหยางปรามอย่างดุดันยิ่งกว่า “อะไร เมื่อคืนข้าบอกว่า อย่านะ หยุดนะ ต่างหากเล่า” หลินหลินเริ่มเถียงอย่างอับอาย “เจ้าบอกว่า อย่านะ อย่าหยุด” หลี่หงจินหยางเถียงอย่างนึกขัน “หื้อ!” หลินหลินอุทานในลำคอ “หึหึ!” หลี่หงจินหยางหัวเราะในลำคอก่อนจะจับเอานิ้วของใครบางคนออกจากริมฝีปากแล้วโน้มใบหน้าของตนเข้าหาใบหน้าได้รูปงดงามอย่างถือวิสาสะ หลินหลินถึงกับตาโตทำตัวไม่ถูกเมื่อรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าช่างร้ายกาจเหลือเกิน ร้ายกาจมาก... มากเกินไปแล้ว...

นางผู้ปักใจรักเพียงเขา ทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้ได้อยู่ใกล้เขา แม้ว่าตนเองจะกลายเป็นคนโง่งม เขาผู้ที่มิได้สนใจใคร่ดีสตรีนางใด แต่กับนาง ไม่รู้ทำไม...ชอบรบกวนหัวใจให้ได้คิดฟุ้งซ่านอยู่ตลอดเวลา หลิวหลี หญิงสาวผู้มีใจรักมั่นกับจูหยวนจาง นางรักเขา ในที่สุด นางก็ได้แต่งงานกับเขา ได้เป็นภรรยาของเขา จูหยวนจาง ชายหนุ่มผู้เย็นชา ไร้ใจ เห็นความรักเป็นเรื่องโง่งม ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับเขาเช่นนั้นหรือ อยากเป็นภรรยาของเขานักใช่หรือไม่ ได้เลย!

กำยานสูตรพิเศษนี้...นางตั้งใจเอาให้สหายของนาง...แล้วไยกลับกลายเป็นนางกับองค์รัชทายาทผู้นี้กันเล่า!!! ฮึ!เจ้าได้ตัวข้าแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบ! จะหนีไปไหน!? แม้ว่าจุดเริ่มต้นคือความผิดพลาด...แต่ต่อไปนี้ต่างหากคือของจริง! เฉินเจียวเหมย ดอกกุหลาบแห่งความอ่อนหวาน บนความสวยงามอ่อนหวานนางมีหนามแหลมคมที่ซ่อนอยู่ จ้าวจิ่นหลง มังกรผู้หนักแน่น สำหรับเขาแล้วมีเพียงนางเท่านั้นที่เขาไม่อาจปล่อยไป

เมื่อนางตามล่า...แต่เขาตามรัก นางตามล่าเพื่อความแค้นของนางได้รับการสะสาง เขาตามรักเพื่อความแค้นของนางได้รับการขัดขวาง หากนางไม่ยินยอม เขาจะจับนางปล้ำจับกดติดเตียง หากจะมีบุรุษสักคนหนึ่งที่จะรักปักใจกับใครได้มากมายและยาวนานก็คงต้องยกให้เขาคนนี้ นางเป็นสตรีที่เขารักปักใจมาเนิ่นนาน ความปรารถนาในตัวนางย่อมมีมาแต่ไหนแต่ไร หากแต่เขาก็พยายามข่มกลั้นเก็บกดมันเอาไว้ จนกระทั่งเมื่อเขาได้มีโอกาสใกล้ชิดกับนาง ได้พบเจอกันจนกระทั่งได้พูดคุย ถึงแม้ว่าจะมิได้พูดคุยกันดีๆ แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามใจของตนมิให้ก้มหน้าลงกดจูบนาง หอมแก้มนาง #รักต้องจูบ #จีนโบราณ

ความรักเหนือกาลเวลาแม้แต่ชาติภพภูมิก็ไม่อาจขวางกั้น ด้ายแดงที่ไม่อาจสะบั้นด้วยเงื่อนไขของสองดวงใจที่ยังคงผูกพันเหนือลิขิตแห่งโชคชะตา โปรดอย่าถามว่าพวกเขารักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะคำตอบที่ได้ยินอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ เพราะว่าพวกเขานั้นรักกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว... “ด้วยเกียรติของชาตินักรบ คนเดียวที่ฉันจะไม่ทิ้งไปก็คือคุณ” อิงอิงทำท่าทางขึงขังเข้มข้นทั้งยังพูดจาฉะฉานตามคำสัตย์ที่มีมาตั้งแต่ชาตินู้น อานนท์ได้ฟังประโยคโบราณอย่างนั้น น้ำเสียงอย่างนั้น และท่าทางขึงขังอย่างนั้น เขาถึงกับใจกระตุกอุ่นวาบขึ้นมา มารยาของคนตรงหน้าเขาในเวลานี้นั้น เขากำลังยอมรับว่า ช่างร้ายกาจ! พบกับท่านรองประธานสุดหล่อหุ่นสุดแซ่บมาดสุดเนี๊ยบดุดันเย็นชาอย่าบอกใคร “คืนนี้เรามาต่อกัน” เขาเอ่ยคำนั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยสายตามองอยู่ที่เอกสารในมือ เธอถึงกับกะพริบตาปริบๆ ก่อนตอบออกไป “ไม่เอา ยังเจ็บอยู่เลย” “เจ็บแค่ครั้งแรก...” เขาพูดต่อด้วยท่าทางสุขุมนุ่มลึกสวนทางกับประโยคสนทนา เธอถึงกับเงียบไป มันใช่เรื่องที่จะต้องมาคุยกันในห้องทำงานไหม!? #รักคอมมิดี้โรแมนติกเลิฟซีนร้อนแรง #เพิ่มตอนพิเศษเข้าเล่มหลักแล้ว

เขาเป็นถึงแม่ทัพผู้เกรียงไกร แต่กลับถูกวางยาปลุกกำหนัดได้เสียกับสตรีนางหนึ่งจนต้องแต่งงานกันด้วยแผนการอันแยบยลของนาง แต่เหตุไฉนไยนางถึงไม่ยินดี บัดซบ!

หากใครชมชอบเรื่องราวความรักที่อึนมึนของพี่ชายใหญ่แห่งบ้านฟงกันมาแล้ว (ฟงชินหยาง&หลิงเวย) ครานี้ลองมาติดตามเรื่องราวความรักของสองพี่น้องบ้านฟงกันบ้าง เรื่องนี้ในภาคพิเศษนั้นเป็นเรื่องของสองพี่น้องบ้านฟง คือฟงจินหมิงและฟงลี่หลิน ซึ่งแยกเล่มออกมาแต่คอนเซปยังคงเดิมคือ ร้ายพ่ายกลายรัก นั่นเองค่ะ โดยจะมีภาคพิเศษตอนต้น(เรื่องของฟงลี่หลิน)และภาคพิเศษตอนปลาย(เรื่องของฟงจินหมิง) เป็นสองเรื่องสองคู่รักในเล่มเดียว จัดหนักจัดให้คุ้มสุดๆ กันไปเลยค่ะ