ผู้ชายคนนี้สารเลว เธอรู้สึกขยะแขยงตนเองที่เคยทอดกายให้เขาเชยชม…แม้จะเป็นเพราะฤทธิ์ยาก็ตาม “มันเป็นของผมตั้งแต่ต้น คุณอย่าอยากได้ของคนอื่นเลย” เสียงเหมือนมาอยู่ใกล้ๆ ใบหยกตะลึงแหงนมอง “คุณ คนใจร้าย คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” “ตามคุณมาไง มากับผม มาคุยให้รู้เรื่อง” หมดแรงจนโดนลากไปห้องข้างๆ ใบหยกมองเขาอย่างรังเกียจ “มีอะไรจะพูด คุณได้ทุกอย่างไปหมดแล้วและคุณก็ไม่คิดว่าตนเองผิด” เธอยืนจ้องหน้าเขา แม้อ่อนล้าแต่เธอจะไม่ล้มง่ายๆ “เอาเป็นว่าผมจะช่วยเรื่องเงินที่คุณจะซื้อบ้าน” เขาหยิบเช็กมาเซ็น ใบหยกยืนมองด้วยความอึ้ง “อย่ามาทำดี เช็กเด้งใช่ไหม คุณต้องการอะไรบอกมา ตอนนี้ฉันไม่เชื่ออะไรคุณทั้งนั้น ไม่เชื่อ” “ไม่เอาค่าที่ดินที่ไม่สมควรจะได้ก็เอาค่าตัวไป เอาไป อย่ามาดื้อ” ภุมรัตน์คำราม เบื่อที่เห็นน้ำตาของเธอ ก่อนจะไป อย่างน้อย ขอทำอะไรบ้าง “คนสารเลว” ใบหยกตรงเข้าทุบตีอกกว้าง ดึงทึ้งเส้นผมที่ยุ่งเหยิงต่างจากเมื่อกลางวัน แต่โดนยึดข้อมือแน่น “ผมไม่ใช่คู่ซ้อมคุณ เก็บมือไว้ แต่ถ้าไม่เก็บ ผมจะพาคุณไปซ้อมหาเหงื่อบนเตียง”

“อ้างจะสาบานตอนมีลูกในท้อง เธอนี่ฉลาดเหลือเกิน เพราะรู้ว่าฉันไม่ให้เธอพูดแน่ๆ อย่างน้อยลูกฉันต้องลืมตาดูโลก จากนั้นเธอจะตายเพราะคำสาบานค่อยว่าอีกที”

“อ้างจะสาบานตอนมีลูกในท้อง เธอนี่ฉลาดเหลือเกิน เพราะรู้ว่าฉันไม่ให้เธอพูดแน่ๆ อย่างน้อยลูกฉันต้องลืมตาดูโลก จากนั้นเธอจะตายเพราะคำสาบานค่อยว่าอีกที”