“หนี้คุณ” “ใช่ อย่าลืมซะล่ะว่าเธอมีค่าห้าไร่นะที่ตรงนั้นก็เกือบสิบล้าน” ดาหลากะพริบตาอย่างไม่เชื่อ สิบล้าน พ่อเธอเห็นแก่เงินจำนวนมหาศาลที่จะเอาไปเสวยสุขกับเมียใหม่วัยละอ่อนมากกว่าลูกสาวตัวเอง “หนูมีแต่ตัว และมันคงมีค่าไม่พอให้คุณขายได้ถึงสิบล้านหรอก” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันที่เขาพาเธอมาวันนี้เพราะอยากให้เธอได้เลือกซื้อของใช้จำเป็นสำหรับตัวเอง ลำพังของที่เขามีให้เธอใช้ก็ไม่ได้มากมายอะไร เสื้อผ้าเก่าๆ สองสามชุดของนวลตาสมัยยังสาว และของใช้ผู้หญิงสักชิ้นก็ไม่มี ธุระเขาคือเข้าเมืองมาเบิกเงิน และซื้อของให้คนดื้อที่นอนอยู่ข้างตัว ไม่ใช่จะพาเธอมาเร่ขายต่อให้ใครเสียหน่อย “รู้ตัวก็นอนไปได้แล้ว” เขาดุ “หนูอยากปลดหนี้” คิณฑ์เท้าแขนยกตัวขึ้นมามองใบหน้าใส “รู้ความหมายที่พูดแบบนี้หรือเปล่า” “หนูยังยืนยันคำเดิม หนูมีแต่ตัว”