เกื้อออกจากร้านซักรีดปั่นจักรยานเพื่อจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ห่างจากหมู่บ้านประมาณสองร้อยเมตร
ณ ซุปเปอร์มาร์เก็ต
“เอ่อ ขอโทษค่ะ ยังจำหน่ายไม่ได้นะคะ”
“หมายความว่าไง ที่จำหน่ายไม่ได้”
“คือมันมีป้ายบอกไว้นะคะ ว่าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ต้องจำหน่ายหลังห้าโมงเย็นนะคะ ถ้านับจากเวลานี้”
“แต่กูจะกินตอนนี้”
“ไม่ได้ค่ะ ทางร้านจำหน่ายให้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ มันผิดกฎหมาย” แคชเชียร์หลบสายตากราดเกรี้ยวของลูกค้าตรงหน้า ในใจเธอคิดแต่เพียงว่าเสียดายความหน้าตาดีของเขา
ปิ้งป่อง เสียงประตูหน้าร้านร้องเตือนเมื่อมีลูกค้าเข้ามา พนักงานประจำแคชเชียร์หันไปมองตามความเคยชิน โดยที่ยังมีลูกค้าคือพระเจ้ายังคงยืนเด่นเป็นสง่าไม่สนใจผู้เข้ามาใหม่
ผลึก! เสียงเปิดกระป๋องเครื่องดื่มดังแทรกเรียกความสนใจของแคชเชียร์ อึกอึกอึก เครื่องดื่มสีอำพันถูกกรอกลงคออย่างไม่สนใจสายตาคนทั้งร้านที่หันมามองเขากันอย่างพร้อมเพรียง
“กฎหมายไม่ให้จำหน่าย แต่กฎหมายไม่ได้ห้ามกิน”
เกื้อที่เดินเข้ามาล่าสุด หันไปมองลูกค้าตัวสูงในชุดเสื้อยืดเข้ารูปสีดำกางเกงยีนส์ตามแฟชั่นสีดำเช่นกันทำให้เขาน่ามองอย่างช่วยไม่ได้ แต่ความเกเรของเขาสร้างความหวาดหวั่นให้กับคนในร้าน
