คุณทัพ ♥ ปลายรุ้ง

“ปล่อยรุ้ง ฮือๆ คุณทัพปล่อยรุ้ง รุ้งจะไปจากที่นี่ ไปให้พ้นจากคุณทัพ ปล่อยรุ้ง ปล่อย!” ปลายรุ้งดีดดิ้นไม่ยอมท่าเดียว ทั้งหยิกทั้งข่วนแขนแกร่งจนเลือดซิบแต่จอมทัพก็ไม่ปล่อย ยอมให้ร่างบางกรีดเล็บแหลมคมจิกกดผิวเนื้อสีน้ำตาลเข้มด้วยความเต็มใจ

จอมทัพอุ้มร่างเมียพยศเหวี่ยงไปที่เตียง เขากระชากเนกไทเส้นหรูออกจากคอนำไปมัดมือเรียวทั้งสองข้าง ปลายรุ้งกรีดร้องบ้าคลั่ง เธอเกลียดที่เขาใช้กำลังรังแกเธอ

“เอาโซ่ที่ห้องเก็บของขึ้นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!” ปลายรุ้งแทบสิ้นสติเมื่อได้ยินเขาโทร. สั่งลูกน้องให้เอาโซ่ขึ้นมาบนห้อง

“คุณทัพจะเอาโซ่ขึ้นมาทำไม จะทำอะไรรุ้ง” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หวาดระแวงกลัวเขาจะทำร้าย

“ฉันไม่มีวันทำร้ายเธอปลายรุ้ง” วูบหนึ่งจอมทัพผิดหวังและเสียใจที่ปลายรุ้งมองเขาร้ายกาจถึงขนาดคิดไปไกลว่าเขาจะทำร้ายเธอ

ไม่นานสิ่งที่เขาต้องการก็มาส่งถึงที่ จอมทัพปิดประตูลงกลอนแน่นหนา ดวงตามาดร้ายปราดมองร่างบอบบางที่ดิ้นพล่านรอบเตียง ในมือของเขาถือโซ่ตรวนขนาดใหญ่ ปลายรุ้งส่ายหน้าทั้งน้ำตา ถอยร่นจนชิดหัวเตียง

“ไม่นะคุณทัพ อย่าทำกับรุ้งแบบนี้”

“ฉันจำเป็นต้องทำเพราะรุ้งคิดจะหนี” น้ำเสียงของเขาฟังดูเลื่อนลอยเหมือนคนไม่ปกติ

แต่ไม่ใช่… เขาปกติดีทุกอย่าง เพียงแต่เขารักเธอมากจนไม่อาจปล่อยเธอออกไปจากชีวิต