“อื๊ด...อื๊ด...” มีสัญญาณโทรเข้ามือถือของแพทย์หนุ่ม
“ครับคุณแม่”
“ไง...สุดหล่อของแม่ ถึงโรงพยาบาลแล้วหรือลูก”
“ถึงแล้วครับ เพิ่งเข้ามาห้องพักครับ”
“ทำงานให้สนุกนะลูก ว่างๆก็โทรหาน้องรินบ้างล่ะ แม่ไม่รบกวนแล้ว แค่นี้นะ”
“ครับคุณแม่”
เอกวีวางมือถือลงบนโต๊ะแล้วนึกไปถึงน้องสาวจอมยุ่ง บุตรสาวเพื่อนรักของมารดา แล้วก็ยิ้มออกมา
เอกวีหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา เปิดดูภาพเด็กหญิงผมเปียที่ฉีกยิ้ม หน้าตาสดใสมีชีวิตชีวา เหมือนตุ๊กตาน่ารักตัวหนึ่ง เขายิ้มออกมาพลางพับกระเป๋าสตางค์เก็บไว้ที่เดิม
‘...นานแล้วนะที่ไม่พบกัน ป่านนี้คงโตเป็นสาวแล้ว จะสูงขึ้นสักแค่ไหนนะ...ยัยตัวยุ่ง...’
