คริสกรเดินเข้ามาในบ้านแล้วก็มองซ้ายแลขวา ราวกับว่า จะมองหาใคร

“มองหาใครเหรอคะคุณคริส”แม่บ้านถาม

“เอ่อ ..เปล่า”เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน

แต่เมื่อเดินผ่านห้องนอนของเปมนีย์ ก็ทำให้หยุดชะงัก

เธอจะอยู่ในนั้นไหม

ได้ข่าวว่าจะกลับมานี่

วันนี้ก็น่าจะมาถึงแล้ว

“ ..”คริสกรลังเลใจ

ถ้าเจอกัน ..ควรจะพูดอะไร

เรื่องเมื่อสี่ปีก่อน ..เขาไม่ได้ตั้งใจ

ในเวลานั้น เขาโกรธมากจริงๆ

เขาหลบหน้าไปจากบ้านนานแรมเดือน

และเมื่อกลับมา ก็ปรากฏว่า เปมนีย์ได้ไปเรียนต่อที่เชียงใหม่แล้ว

ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น เขาก็ไม่เคยได้เจอหน้าเธออีกเลย

แต่ยิ่งไม่เจอ ..ก็ยิ่งทำให้รู้สึกผิด

ยิ่งคำพูดสุดท้ายที่พูดออกไป ยิ่งทำให้เขาติดค้างในใจ

“ออกไปซะ ฉันเกลียดขี้หน้าเธอ ..ขยะแขยงเธอ ..ไม่อยากเห็นหน้าเธออีก”

คริสกรไม่คิดว่า คำพูดเขาในวันนั้น จะทำให้เธอหายหน้าไปจากชีวิตเขาตลอดสี่ปีที่ผ่านมา

“คุณคริสคะ”เสียงแม่บ้านทำให้คริสกรสะดุ้ง แล้วหันกลับมา

“อะไร”

“คุณท่านให้มาตามไปกินมื้อค่ำค่ะ”

“ ..”เขารีบลงไปทันใด

หัวใจเต้นระรัว เลือดลมแล่นไปทั่ว ตั้งแต่หัวจรดเท้า

ความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาอัดดัน

บอกไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมมันกระชุ่มกระชวยแบบนี้

ทั้งๆ ที่เขาเกลียดเปมนีย์เข้าไส้ แต่ทำไมอยากเห็นหน้า อยากพบเจอ

อาจจะเพราะมีเธอเป็นคู่ปรับ คอยกวนใจ ชีวิตในช่วงเวลานั้นเลยมีสีสัน

เธอกลับมาก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่เหงา เพราะจะได้มีคนทะเลาะ และคอยรองรับอารมณ์ของเขา

ทันทีที่เข้ามาในห้องอาหาร อาการตรงหัวใจ เหมือนจะหยุดเต้น

ไม่มีเปมนีย์อยู่ในห้องนี้

เธอยังไม่กลับมา

แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่

หรือจะเป็นพรุ่งนี้