ซิ่วอิงหญิงสาวอายุ18ปี หญิงสาวเป็นลูกหลานตระกูลดังในประเทศจีนพ่อเเละเเม่ต้องเเต่งงานกันโดยปราศจากความรัก

ทั้งสองถูกหมั้นหมายกันเพราะธุรกิจซิ่วอิงเป็นลูกคนที่สามการที่ซิ่วอิงเกิดมาจึงไม่เป็นที่สำคัญกับคนในตระกูลมากนักเพราะพวกเขานั่นให้ความสำคัญกับพี่ชายทั้งสองมากกว่าลูกสาว

พ่อเเม่ของซิ่วอิงก็ยังเลี้ยงดูอย่างดีด้วยเงินทองที่มีมากมายซิ่วอิงถูกเลี้ยงดูด้วยเเม่นมจนกระทั้งไม่กี่เดือนก่อนเเม่นมได้จากไปเพราะโรคร้าย

ซิ่วอิงรู้สึกโดดเดี่ยวตั้งเเต่เเม่นมจากไปถึงเเม้ว่าครอบครัวจะเลี้ยงดูอย่างดี ทุกอย่างที่ต้องเรียนรู้ซิ่วอิงก็ทำมันได้ดี หากเเต่ไม่เคยได้รับอิสระการใช้ชีวิตในแบบของตัวเองเหมือนกับเด็กวัยรุ่นทั่วไป นั่นก็เพราะคำว่า คุณหนูตระกูลใหญ่

ซิ่วอิงกลับไม่มีความรู้สึกผูกพันกับครอบครัวสักนิดนั่นก็เพราะว่าในเวลาเดือนหนึ่งจะเจอหน้าครอบครัวไม่กี่ครั้ง

พี่ชายทั้งสองคนซิ่วอิงก็มีเเค่พูดคุยกันบ้างเพราะตั้งเเต่เกิดมาด้วยภาระทายาทตระกูลดังมักจะถูกฝึกเป็นผู้นำตั้งเเต่เด็ก

ซิ่วอิงจึงไม่ค่อยได้พบหน้าพี่ชายบ่อยหนักอาจจะความรับผิดชอบทั้งหลายที่พ่อเเละเเม่ได้ส่งต่องานให้พี่ชายทั้งสองคน

ส่วนซิ่วอิงก็ถูกจะเตรียมหมั้นหมายกับตระกูลที่สามารถส่งผลดีต่อตระกูลเช่นกัน

วันนี้วันหยุดเรียนซิ่วอิงจึงจะไปทำบุญหาเเม่นมที่เลี้ยงดูมาตลอด

ซิ่วอิงเดินทางมาทำบุญที่บ้านเกิดของเเม่นมซึ่งต้องค้างคืนเพราะบ้านของเเม่นมห่างไกลจากตัวเมือง

ใช้เวลาเกือบครึ่งวันที่ซิ่วอิงเดินทางมาถึงโดยเหมารถให้มาส่งที่นี่เเละได้มองหาที่พักไม่ไกลจากวัด

ด้านหน้าทางเข้าวัดมีร้านขายเครื่องประดับที่เป็นเครื่องรางนำโชคมากมาย

"ยัยหนูช่วยยายซื้อหน่อยได้ไหม ยายยังไม่ได้กินข้าวเลยเพราะยังไม่ได้ขายสักชิ้น"

ซิ่วอิงหยุดหันมามองหญิงชราที่เรียกนัยน์ตาสวยมองของที่ว่างขายที่มีเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั่น มีกำไลหยกเนื้อนวลสวยสองสามวงที่ว่างอยู่

มือเรียวหยิบกำไลมาหนึ่งวงที่ตัวเองสนใจเเละจ่ายเงินให้หญิงชราทันที

"ยายขอให้หนูโชคดี"

โชคชะตาที่รอค่อยได้มาถึงเเล้วนะยัยหนู.....

"ขอบคุณค่ะ"ซิ่วอิงตอบรับหญิงชราด้วยความยินดีก่อนจะเดินจากมา

หลังจากที่ทำบุญหาเเม่นมเสร็จซิ่วอิงก็เดินทางกลับมาถึงที่พักด้วยความเหนื่อยล้าทั้งวันจึงนอนหลับสนิท

ซิ่วอิงไม่คิดว่าการที่เธอนอนหลับไปนั่นจะทำให้ตัวตนของเธอได้หายไปตลอดกาล