ความจริงบางอย่างได้หายไปพร้อมกับชีวิตของอีกคน ส่วนอีกคนที่มีชีวิตอยู่กลับมีความจำเลือนราง....
คำโปรย...
โชติกานั่งลงไปยังข้างกายคนตัวหนาใหญ่ ที่เอาแต่ทำหน้ากลัดกลุ้ม ซึ่งหล่อนก็เห็นใจเขามากเช่นกัน “คุณคีนคะ...ฉันไม่แน่ใจว่าแม่ของคุณจะเข้าใจทุกรูปประโยคที่ฉันได้อ่านให้ฟังหรือเปล่า”
เขาแหงนหน้ามองมายังหญิงสาวที่ขยับเรียวปากสีซีดอยู่เคียงข้าง งั้นแสดงว่าอาการหลงลืมพวกนั้น มันมีมานานแล้วสินะ
“ในเมื่อคุณเหมือนอยากจะให้เซ็น คุณอาต้องตาก็เซ็นไปตามความต้องการของคุณ ทั้งที่คุณอาไม่ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ทั้งหมด หรือบางทีอาจจะเข้าใจในตอนนั้น ตอนนี้อาจจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ”
“แล้วทำไมเขาถึงไม่ยอมรับอะไรเลยสักอย่าง ไม่ย้ายไปอยู่ ไม่เอาส่วนแบ่งชดเชย ไม่เอาทรัพย์สมบัติ” ชายหนุ่มนั่งนึกทบทวนถึงบทสนทนาที่ทำเอาเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าต้องตาต้องการอะไรกันแน่
“สมบัติของนอกกายคุณอาไม่อยากได้หรอกค่ะ” โชติกายื่นแขนเล็กไปจับเอาไหล่หนาให้หันหน้ามาเผชิญกับตัวเอง ตอนนี้ตัวเขาสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด ความหยาบกระด้าง ดวงตาแสนดุมันหายไปเหลือไว้เพียงความหดหู่และเดียวดายที่ส่งผ่านมาจากดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่เดิม
“คุณอาต้องการลูก คุณอาต้องการการได้ยินคำว่า แม่ อีกสักครั้ง”
ชายหนุ่มที่เข้มแข็งตอนนี้กลายเป็นเด็กชายตัวน้อยขึ้นมา จู่ๆ เขาก็ซบหน้าลงไปยังไหล่เล็ก เหมือนคนหมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง แขนเรียวโอบกอดคนตัวใหญ่ไว้ในอ้อมกอดน้อยของตัวเอง
แม้จะไม่ได้ง่ายดายเพราะหล่อนไม่สามารถโอบเขาได้ทั้งหมด แต่ความอบอุ่นซาบซ่านมันกลับวิ่งไปทั่งสรรพางค์กายของคนสองคน ชายหนุ่มเลื่อนมือหนาดันร่างเล็กเข้าหาอ้อมกอดของเขาเช่นกัน การกอดรัดเพื่อปลอบประโลมแบบนี้ มันนานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยได้สัมผัส
ใช่สิมันนานนับสิบห้าปีกว่าเห็นจะได้ อ้อมกอดจากบิดาของเขา ก็พอจะได้รับบ้างเป็นครั้งคราวในยามที่มีโอกาสเจอหน้ากัน หากแต่ความห่างเหินก็ทำให้การโอบกอดมันไม่ได้รู้สึกอบอุ่นเท่าที่ควร ทั้งที่หัวใจของเขานั้นโหยหาความอบอุ่นแบบนี้มาตลอดสิบกว่าปี
เขาโหยหาความรักจากต้องตา จากแม่ของเขาเอง
