ธนภพ ♥ หยาดน้ำค้าง
“จูบไม่ได้เรื่องงั้นหรือ”
คนถูกสบประมาทหัวเราะเสียงสูง ดูพูดเข้า ทำเป็นมาว่าเธอจูบไม่ได้เรื่องแต่ก็เคลิบเคลิ้มจนแทบไม่อยากปล่อย
“ถ้าฉันจูบไม่ได้เรื่องปากคุณก็ห่วยแตกเหมือนกัน”
คนโมโหเชิดหน้าต่อว่า
“อย่าเพิ่งรีบตัดสินถ้ายังไม่รู้จักผมดีพอ”
ธนภพสืบเท้าแกร่งไล่ต้อนร่างบาง นัยน์ตาเสือร้ายทอประกายวาววับ
“ปากของผมทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด”
---------------------------------------------------
“คะ คนบ้า ปะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ คุณไม่…”
“อะๆ ห้ามพูดว่าผมไม่มีสิทธิ์ ไม่อย่างนั้นผมจะใช้โซฟาตัวนี้แสดงให้คุณเห็นว่าผมมีสิทธิ์ในตัวคุณมากแค่ไหน” เขายกมือแตะริมฝีปากอวบอิ่ม วาจาเหนือชั้นอย่างคนเป็นต่อ
“ปล่อยฉันเถอะค่ะ” เมื่อรู้ว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้ผลหยาดน้ำค้างก็ต้องสวมบทบาทเป็นหญิงสาวผู้อ่อนหวานขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ
“สัญญาก่อนว่าจะไม่โวยวาย”
“ค่ะ” เธอรีบพยักหน้า
“ถ้าผมปล่อยแล้วคุณวิ่งหนี จับได้ตรงไหนผมปล้ำตรงนั้นเลยนะ กลางบ้านแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน โยกไปดูต้นไม้ไป” เขาพูดหน้าตายราวกับคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ
“คนลามก!” กรรมเวรอะไรของเธอถึงต้องมาเจอผู้ชายหื่นแบบเขา