‘ปิศาจไม่ว่าจะหุ้มตัวเองด้วยหนังสัตว์หรือผ้าแพรพรรณงดงาม เนื้อในก็คือปิศาจ’ เฉินมี่จวนพาร่างกายอันเปราะบางของหยางเยว่ซือขึ้นปกครองฮั่นตะวันออกอย่างสง่างาม แต่อย่างที่ ‘พี่ชงหยวน’ พูดอยู่เสมอ “ฮั่นควรมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นไม่ควรแตกฮั่นเป็นสอง” บอกเลยว่าเห็นด้วยไม่ขัดแย้งใด ๆ ถูกต้องแล้วฮั่นควรมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น เฉียนฉิน และ ฝู่ซุนก็ควรมอบความเคารพให้กับเหนือหัวฮั่นที่คู่ควรเสียที ในเมื่อเฉียนฉินไม่ต้องการให้ดินแดนอื่นในฮั่นเป็น co-founder ถ้าอย่างนั้นก็ hostile takeover ไปเลยแล้วกัน!

“ผู้นำฮั่นตะวันออก” คำที่เตปูจินใช้เรียกหยางเยว่ซือหนวี่หวงตี้ หลายคนคงยินดีกับคำยกยอนั้นหากแต่ไม่ใช่กับมิสเฉิน เธอชอบคำว่า “ผู้นำฮั่น” มากกว่า และฮั่นในที่นี้เธอไม่มีความตั้งใจจะแบ่งดินแดนใดให้ใครทั้งสิ้น ไม่ว่าจะดินแดนที่เตปูจินได้ไปแล้วอย่างฉางซุน หรือแม้กระทั่งดินแดนที่ถูกหมายตาอยู่อย่างเจียงซูก็ตาม… เจียงซู เมืองบัณฑิตที่ดูเหมือนจะเป็นลูกไก่ในกำมือ เป็นหมากขาตายในกระดาน แต่กลับกลายเป็นหมากที่ดื้อด้านกว่าที่คิดเอาไว้ จนวินาทีสุดท้ายที่ความตายมาเคาะถึงหน้าประตูก็ดูเหมือนว่าบัณฑิตเหล่านี้จะไม่สามารถวาง​​ทิฐิตนเองได้เลย… ‘ถ้าไม่เป็นมิตรก็จงติดหนี้บุญคุณไปเสียเถอะ’ เชื่อได้เลยไม่มีใครชอบการติดหนี้มิสเฉินเป็นแน่

สงครามเป็นเครื่องหมายของการขยายอำนาจ แต่ในสายตาของผู้นำบางคนแล้วสงครามเป็นเพียงเครื่องมือเพื่อนำมาซึ่งผลประโยชน์เท่านั้น ดินแดนฮั่นถูกแบ่งเป็นตะวันออกตะวันตก ความเชื่อถือในราชสกุลเดิมถูกบั่นทอนลงไป "โอรสสวรรค์" ไร้ซึ่งความสำคัญหากชาวเมืองอยู่ในนรก นรกที่ชื่อว่าสงคราม

"ต้าซียึดครองโลหยางได้แล้ว" เหมือนจะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ก็แต่ต้าซีได้อำนาจของโลหยาง แต่แท้จริงแล้วเรื่องนี้ใหญ่กว่าที่คิดเอาไว้ คานอำนาจของฮั่นสะบั้นลงแล้ว เฉียนฉินไม่ใช่ศูนย์กลางอำนาจอีกต่อไป "ไม้เล็กไม่อาจโตใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ได้" บางคนกล่าวไว้เช่นนั้น "ก็โค่นไม้ใหญ่ทิ้งเสียสิ" ไม่มีอะไรยากเกินมือของเฉินมี่จวน

ความเป็นพ่อนั้นทำให้บางครั้งเรื่องโง่ ๆ ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นก็เกิดจนได้ มิสเฉินไม่เข้าใจเอาเสียเลย แต่ก็ตามความน่าจะเป็นนั่นแหละนะ จะคาดหวังอะไรกับคนในยุคที่เชื่อว่าการครองแผ่นดินไม่ใช่เรื่องของสตรีและเด็กนัก หลิ่งอี้เป็นเด็กเก่งที่เห็นได้ในเชิงประจักษ์แม้กระทั่งเถียนเจิ้งซื่อยังไม่อาจแย้งได้ การถูกเข้าใจผิดโดยคนคลั่งคุณธรรม ความช่วยเหลือของเมืองทางเหนือ แผ่นดินฮั่นแตกเป็นสองฝ่ายนั้นใช่เรื่องดีแน่หรือ "ช่างปะไร หากตอนนี้ไม่ดีก็แก้ให้ดีเสียทีหลังก็ไม่เห็นยาก คนชนะได้เขียนประวัติศาสตร์อยู่แล้ว"

บทสรุปของการเดินทางอันยาวนานของวิญญาณนักพนันสาว กับเส้นทางการ... จะเรียกว่าผจญภัยก็เกรงใจปาก เพราะปัญหาที่เจอนั้นมันหนักกว่ามาก เสนาบดีกังฉินเลือกที่จะใช้แผนโจมตีครั้งสุดท้ายเพื่อปิดฉากราชวงศ์ฉิน ไม่มีทางที่จะหลีกเลี่ยงหรือประวิงเวลาอีกต่อไป การล้มล้างราชสกุลใหญ่ที่ปกครองมาเนินนานเริ่มขึ้นแล้ว การชิงไหวชิงพริบอาจจะยังเบาไปในตอนนี้ เพราะเรื่องครั้งนี้มีแต่การหลั่งเลือดเท่านั้น... หากเราไม่สู้เราก็ต้องตาย แผนการอันน่าทึ่งของฮัวหนิงเซียน แต่ไม่ใช่แผนที่ดีนักสำหรับฉินหยางอี้ แผนการที่แม้แต่องค์ฮ่องเต้ยังต้องรับสั่งถามซ้ำ “ถ้าไม่มีแผนที่ดีกว่านี้ ก็ทำตามคำแนะนำหม่อมฉันเถอะเพคะ”

เมื่อไม่อาจเลี่ยงบาลีหรือปฏิเสธได้อีกต่อไป แน่ล่ะ! สำหรับฟ่านหยางสือแล้วการต้านกบฏคือหายนะ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เลือกแล้ว ทางแห่งหายนะที่ไม่ว่าจะมองทางไหนก็ไม่คุ้มเอาเสียเลยกับการเลือกครั้งนี้ กบฏกังฉินผู้คิดแต่เรื่องอำนาจต่อรอง ราชสกุลที่ง่อนแง่นไม่มีคนมารองรับ การต่อสู้ของกุนซือ หมากต่อหมาก ปัญญาต่อปัญญา การต่อสู้ระหว่างอาชญากรจอมกะล่อนจากอนาคตกับยอดเสนาบดีที่มีพรรคพวก …ไม่ว่าอย่างไรก็เสียเปรียบไม่ใช่หรือ… นอกจากจะไม่มีพรรคพวกและกำลังแล้วยังพ่วงภาระทั้งศักดิ์ศรี และความมั่นคงของราชสกุล ราวกับเป็นถุงทรายเปียกน้ำที่เธอต้องหิ้วข้ามสมรภูมิไปอย่างไรอย่างนั้น “ทางชนะก็ไม่มี ทางหนีก็เช่นกัน”

เรื่องราวดูเหมือนจะแย่ขึ้นทุกขณะ เมื่อฮัวหนิงเซียนจะต้องเข้าไปยุ่งกับคนที่นางไม่อยากยุ่งที่สุด... ทั้งหวางเจ้าปัญหาทั้งสองพระองค์ ทั้งองค์ฮ่องเต้แห่งเฉียนฉิน ไหนจะพ่วงมาด้วยปัญหานานับประการ ที่ไม่ว่าจะนับอย่างไรแล้วก็ไม่คุ้มค่าเอาเสียเลยกับการที่จะเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยง แต่ถึงอย่างนั้นราวกับว่าเป็นเงาตามตัว ไม่ว่าจะวิ่งหนีเท่าไหร่ก็ไปไม่พ้นเสียที ครั้นจะขว้างงูก็กลัวจะไม่พ้นคอ ครั้นจะเข้าข้างกบฏก็ดันรู้อนาคตเสียแล้วว่าไม่ชนะ ทางเลือกที่เหมือนจะไม่ได้เลือกนั้นทำให้ฮัวหนิงเซียนลำบากไม่น้อยทีเดียว ...แล้วชายคนนั้น ฉินหยางอี้ที่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่อาจจะมองสีของเขาออกเลยสักที... “ชีวิตหลังความตายมันลำบากได้ขนาดนี้เชียวหรือ”

เลดี้เฉินเลือกที่จะทิ้งร่างกายใกล้ตายของตัวเองมาเพื่ออาศัยในร่างกายที่ไม่ได้จะมีอายุขัยยืนนานไปกว่ากันนัก เจ็ดปีแล้วอย่างไร ขยายอำนาจได้ก็แล้วกัน น่าจะเพราะเฉินมี่จวนนั้นโตในแผ่นดินจีนโพ้นทะเลกระมังเธอจึงคุ้นชินกับการนิบถือเทพพระเจ้าที่เป็นสตรี จึงไม่ใคร่เห็นปัญหาว่าการเป็นสตรีนั้นมันจะกาลีบ้านกาลีเมืองอย่างไร น่าเสียดายที่เมืองรอบข้างไม่คิดเช่นนั้น "เมืองไหนพร้อมเป็นมิตรเราก็นับเป็นมิตร เมืองไหนต้องการเป็นศัตรูเราก็ไม่ขัดศรัทธา ข้าเป็นคนใจกว้าง"

ชีวิตของคุณหนูฮัวหนิงเซียนไม่เรียบง่ายอย่างที่คิด นอกจากจะมีพี่สาวต่างมารดาที่ร้ายราวกับพี่เลี้ยงสาวในนิทานซินเดอร์เรลล่าแล้ว นิสัยที่มักพาตัวเองไปยุ่งกับเรื่องไม่เป็นเรื่องของฟ่านหยางสือได้พาคุณหนูฮัวหนิงเซียนคนดีเข้าไปพัวพันกับเรื่องใหญ่เข้าเสียแล้ว… ไม่ว่าจะเรื่องคดีก็ดี เรื่องผู้มีอิทธิพลก็ดี จะเรื่องอะไรก็ล้วนแล้วแต่อันตรายและบั่นทอนเส้นอายุขัยให้สั้นลงทั้งนั้น ทั้งที่ย้ำแล้วย้ำอีกประสบการณ์จากชาติก่อนก็สอนแล้วว่าไม่ควรยุ่ง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่วายแกว่งเท้าหาเสี้ยนอีกจนได้และเสี้ยนหนามคราวนี้ทั้งที่รู้ว่าเป็นดงหนามก็ไม่ง่ายที่จะวิ่งหนีเสียด้วย “ใครขวางทางพวกกังฉินก็มีแต่ตายทั้งนั้น ฉันไม่เอาชีวิตไปเสี่ยงเด็ดขาด”

ฟ่านหยางสือ เซียนพนันแห่งคาสิโนมาเก๊าผู้เป็นอัจฉริยะด้านการอ่านสีหน้าผู้คน และไม่ว่าจะด้วยโชคไม่นำพาหรือวาสนาไม่ถึงก็ตาม จึงทำให้เธอไม่อาจมีชีวิตยืนยาวบนกองเงินกองทองที่ตัวเองหามาได้ ร่างไร้ลมหายใจของหญิงสาวร่วงลงสู่ห้วงน้ำลึกของทะเลมาเก๊าจบชีวิตอันสั้นจนน่าใจหายของอัจฉริยะสาวลง …แต่ถ้าจบแบบนี้มันก็ออกจะง่ายไปเสียหน่อย… ร่างใกล้สิ้นลมของ ‘ฮัวหนิงเซียน’ ที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยหินก้อนโตค่อย ๆ ร่วงลงสู่ห้วงน้ำลึก ก่อนที่คุณหนูผู้อาภัพแห่งตระกูลฮัวจะสิ้นลม ในห้วงสุดท้ายของชีวิตก็เกิดปาฏิหาริย์ขึ้น สติที่คืนกลับมาจากความตายอย่างกะทันหันของฟ่านหยางสือนั้นดันกลับมาอยู่ในร่างของคุณหนูคนเล็กแห่งตระกูลฮัวในเมืองฝู่ซุน ที่เธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่านี่คือยุคไหน และเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่ในเมื่อเธอยังคงมีลมหายใจเธอก็จะไม่ยอมตายอีกเป็นแน่ ร่างของฮัวหนิงเซียนแหวกว่ายขึ้นจากน้ำด้วยทักษะนักกีฬามหาวิทยาลัยชิงหัว “ร้องไห้กันทำไม มีใครตายหรือไร? หรือร้องไห้เพราะไม่มีใครตายกันแน่?”

หลังจากขึ้นเป็นเจ้าเมืองต้าซี อำนาจของเมืองชายขอบนั้นไม่เพียงพอต่อบารมีของเลดี้เฉินอีกต่อไป ความชอบธรรมของเมืองที่ตั้งตัวเป็นราชอาณาจักรใหญ่ทั้งที่ตัวเองไม่มีแม้แต่ขุนนางหรือ ไม่เข้าท่าเอาเสียเลย "ข้าไม่เห็นความจำเป็นที่ต้าซีจะต้องเกรงใจเฉียนฉินอีกต่อไป" ชนวนสงครามเริ่มมาจากเจ้าเมืองโลหยางที่เห็นว่าการเป็นสตรีครองเมืองนั้นจะทำให้เทพเจ้าสาปทั้งแผ่นดิน "ไม่เห็นด้วยกับข้าก็ออกไป นี่เมืองข้าต้องรอให้เจ้ามาอนุญาตตั้งแต่เมื่อใดกัน"

ลำพังบัลลังก์ตัวเองคงลำบากไม่พอจริง ๆ ฟ้าจึงได้ประทานให้หยางเยว่ซือกงจู่ได้รู้จักกับไท่จื่อเซวี่ยแห่งลู่ซุนที่เป็น 'เด็กอ่อนหัด' ที่เก่งสุดในด้านการร้องไห้ ยกบัลลังก์ให้กับหยางเยว่ซือ "ข้ามีบัลลังก์ของข้าอยู่แล้ว" ไหนจะเรื่องของโลหยาง ชนเผ่าที่แยกตัวมาจากพวกกลุ่มมองโกลทางเหนือที่ยึดถือว่าสตรีไม่ควรครองแผ่นดินที่คอยเอาแต่หาเรื่องเธออีก มิสเฉินไม่เข้าใจสักนิดว่าการที่เธอเป็นสตรี ครองแผ่นดินต้าซี มันทำให้ฝนที่โลหยางตกต้องไม่ตามฤดูกาลหรืออย่างไร? "ทำไมถนัดยุ่งเรื่องของเมืองอื่นนัก เมืองตัวเองไม่น่าสนใจหรือ?"

เมื่อต้องใช้ชีวิตเป็นหยางเยว่ซือกงจู่ก็ต้องทำให้ดี หลังจากจัดการกับหมู่บ้านกองโจรและลัทธิประหลาดแล้ว หน้าที่ของกงจู่กับการปกครองภายใน ปัญหากลุ่มจอมยุทธ์พเนจรที่ตั้งตัวเป็นใหญ่ที่ต้องจัดการพิสูจน์ตัวเองในอีกไม่ถึงสิบวันที่เหลือนั้นดูเหมือนว่าจะสาหัสไม่พอสำหรับเธอ เง็กเซียนจะต้องชังเฉินมี่จวนเข้าจริง ๆ แน่ จึงได้ส่งทั้งไท่จื่อที่เป็นหุ่นเชิดจากลู่ซุน อีกทั้งพวกรัชทายาทเฉียนฉินเมืองที่เคยยิ่งใหญ่(แต่จะไม่ยิ่งใหญ่อีกต่อไปแล้ว) มารบกวนเธออยู่ได้ "ฉันไม่ว่างมาต้อนรับแขกที่ไม่ได้นัดล่วงหน้า เมืองใหญ่ก็ควรมีมารยาท ยิ่งเป็นคนใหญ่คนโตยิ่งต้องรักษามารยาท"

เฉินมี่จวน เจ้าของอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่แห่งฮ่องกงเสียชีวิตกะทันหันจากผู้ไม่หวังดี แต่ดูเหมือนว่าสมองอันมีค่าของเฉินมี่จวนจะไม่ได้รับการอนุญาตให้หายจากโลกนี้ไปง่ายนัก... ต้าซี ดินแดนที่เรียกได้ว่าเป็นเมืองกันชนของเฉียนฉิน เมืองที่มีกองกำลังทหารที่แข็งแกร่งที่สุดในราชอาณาจักร หากแต่อาภัพอับโชคเรื่องผู้นำไม่น้อย เมื่อราชสกุลหยางผู้ปกครองต้าซีนั้นอายุสั้นอย่างเหลือเชื่อ จนเหลือเชื้อพระวงศ์เพียงพระองค์เดียวนั่งก็คือ หยางเยว่ซือกงจู่ ผู้อ่อนแอและเป็นใบ้ หากแต่ไม่ว่าสวรรค์ชังหรือกรรมบันดาลก็ตาม เฉินมี่จวนดันตื่นขึ้นมาในช่วงที่หยางเยว่ซือกงจู่กำลังถูกลอบสังหารพอดีเสียอย่างนั้น "เมืองน่ะ เขาปกครองกันด้วยสมอง ไม่ใช่ตราหยก"