หนึ่งบุรุษ ถูกพิษประหลาดจนสิ้นความเป็นชาย จนต้องกลายมาเป็นสตรี กับ หนึ่งสตรี มีความจำเป็นต้องแต่งเป็นบุรุษ คนประหลาดทั้งสองคนได้มาพบกันราวสวรรค์แกล้ง จนต้องร่วมชะตาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ท่านอ๋องป่วยเป็นโรคหมดความเป็นชาย ความวุ่นวายจึงตามมา เขากล่าวหาว่านางเป็นหมอเถื่อนที่เอาแต่ รังแกเขาขณะอยู่ในคราบของดรุณีน้อย ทว่า...ครานี้ไม่รู้ว่าใครที่ฉวยโอกาสกันแน่ แต่อย่างน้อยหมอเถื่อนที่ว่า ใต้เสื้อผ้ามีความเป็นสตรีครบกระทั่งหัวใจก็แล้วกัน ~~~~~~~~~~ตัวอย่าง~~~~~~~~~ ……………… ซวี่เหยาถูกดึงให้มาอยู่มุมตู้ หลบสายตาของคนจะเข้ามา แสงสว่างวาบจากท้องฟ้าสาดกระทบเข้าดาบเล่มหนึ่งในมือผู้บุกรุก มันเข้ามาด้านใน รีบค้นห่อผ้าที่คาดว่าน่าจะมีเงินก้อน ฝ่ามือเรียวยาวปิดทาบปากนางไว้แน่น ตัวแนบชิดระหว่างซอกหลืบ ความหนาวเย็นที่นางมีเริ่มจางหายไป กระนั้น ผู้บุกรุกยังเห็นเงาสองร่างอยู่มุม จึงง้างดาบขึ้นฟันลงไม่ต้องคิด ใบดาบหวดลงผ่ากลางอากาศส่งเสียงดัง ควับ! จื่อถงขยับตัวออกอย่างรวดเร็ว ปลายดาบแยกทั้งคู่ออกห่าง แต่ทันทีที่เขาถอยออกก็หมุนตัวมาประจันหน้า หักศอกกระแทกใส่หัวไหล่ผู้บุกรุก แล้วหมุนกายมาแนบข้างมัน จับแขนข้างที่มันถือดาบไว้ฟันแน่น ไล่ปลายนิ้วกรีดตามเนื้อผ้า ไล่มือกดดึงเส้นเอ็นจนมือมันชาวาบ จากนั้น เข่าจื่อถงกระทั้นขึ้นลำแขน แล้วแย่งดาบมาได้ “อ้าาากกก!!” ผู้บุกรุกแผดเสียงร้องราวกับกระดูกหักลงไปแล้ว มันทิ้งตัวกองกับพื้น จากนั้นเมื่อรู้ว่ากำลังจะเสียท่าหนักกว่าเดิมจึงรีบกระโจนตัวออกหน้าต่าง ถึงกระนั้น จื่อถงไม่ยอมปล่อย จะตามจับมันให้ได้ ทว่าต้องชะงัก มีเสียงกรีดร้องที่แหลมยิ่งกว่าเก่าดังขึ้นรอบสอง “จื่อถงไปเร็ว!” ซวี่เหยาเปิดประตูวิ่งนำหน้า ครั้นจะต่อว่าอยากให้อยู่นิ่งก็ไม่ทันเสียแล้ว นางวิ่งตัวปลิวออกไปก่อนเขาจะอ้าปากส่งเสียงเสียอีก เด็กสาวลูกเจ้าของโรงเตี๊ยมนั่งทรุดลงข้างร่างมารดานาง ปากคอยพร่ำเรียกว่า “ท่านแม่ ท่านแม่” อยู่หลายหน ซวี่เหยาหน้ายุ่งเหยิง รีบเข้าไปจับตรวจชีพจร “เลือดไหลไม่หยุด ไม่ถูกจุดสำคัญ” นางเปิดแผลจากใต้ร่มผ้าดูก็ให้ผลสรุปอย่างนั้น ม่านตาเปิดเพียงน้อยนิด ลมหายใจคล้ายโรยริน “เรียกนางอีกสิ เรียกให้ดังกว่านี้ บอกให้นางลืมตา เร็วเข้า!” หมอเหยาบอกเด็กสาวอย่างหนักแน่น นางทำตามที่บอก ปากเอ่ยย้ำคำเดิมต่อไปอีกหลายครา ซวี่เหยาจึงหันไปหาจื่อถง “มองอะไร เจ้าเป็นหมอนี่” “ข้าต้องการยาห้ามเลือด มืดค่ำป่านนี้ไม่รู้ว่าเกิดอยู่แถวไหน” มือเรียวกดแผลไว้ด้วยแรงพอเหมาะ เห็นเด็กสาวอยู่ตรงหน้าตัวซีด ใบหน้าคล้ำหมอง มือและปากสั่นจนเห็นได้ชัดเจน จะให้มาทำงานอย่างนี้ มารดานางมีแต่จะตายลง “จื่อถง ช่วยกดแผลนางให้ที ข้าจะออกไปหายา” เสียงดังเฮอะหลุดออกจากปาก ดูเฉยชาต่อความเป็นความตาย จื่อถงมองลงมา กล่าวอย่างสบายว่า “มือข้าก็เลอะเทอะสิ ให้ลูกนางกดไว้สิ ไยเจ้าไม่บอกนางแทน” “สภาพเด็กตัวสั่นอย่างนี้คงจะทำอะไรได้หรอก แค่ให้นางมีสติเรียกแม่ก็ยากแล้ว!” ซวี่เหยาเลือดสูบฉีดในกายแรงจนวิ่งพล่านไปทั่วตัว เมื่อวาจาฟังไม่ได้คำอันน่าพิสมัยหลุดจากปากผู้สูงศักดิ์ “เจ้ามาทำ!” “อย่ามาสั่งเชียวนะซวี่เหยา ต่อให้ใครจะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับข้า ชีวิตข้ารื่นรมย์เป็นพอ” ครั้นจื่อถงหันหลังให้ จะก้าวขาออก นางก็เปล่งเสียงสั่นปะปนอารมณ์โกรธขึ้น “เช่นนั้นก็ไป จะหาหมอที่ไหนแก้พิษให้ท่านก็เชิญ เพราะข้าจะไม่ช่วยคนที่ไร้ประโยชน์ต่อผู้อื่น ช่วยไปทำการใดให้ดีไม่ได้ ก็อยู่มันในสภาพนี้แหละ ตายทั้งเป็นเหมือนกับเด็กสาวคนนี้ไง ข้าไม่มีแม่ ท่านก็ไม่มีแม่ แล้วอยากให้นางคนนี้ไม่มีแม่เหมือนเราก็ก้าวขาไป!” จื่อถงกัดฟันกรอด โกรธจัดที่นางกล่าวมาอย่างนี้ ชี้นิ้วให้นาง ดวงตาจ้องเขม็ง พูดอย่างดุดัน “ดี! ชีวิตเจ้าแลกมือข้า จะกล้าต่อรองหรือไม่ หากข้ากดแผลให้นาง ชีวิตเจ้าเป็นของข้าทั้งตัวและความรู้สึก!” “ได้!” นางไม่รั้งรอการใด ตอบไปเพื่อให้คนเจ็บมีทางรอด จื่อถงกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วย่อตัวลงกดแผลให้คนเจ็บอย่างง่ายดาย ซวี่เหยาแปลกใจ แล้วเปลี่ยนจากสีหน้าโกรธจนแดงก่ำกลายเป็นซีดลงฉับพลัน กล่าวออกปากมาหนึ่งประโยคถามขึ้น “นี่เจ้า...หลอกให้ข้ารับปากหรือ!?” “เจ้าเป็นของข้าแล้ว เหยาเอ๋อร์ ตั้งแต่บัดนี้ ไปหายาห้ามเลือดสิ ข้ามิใช่ต้นยาเสียด้วย พอจะวางๆ แปะๆ แล้วเลือดนางจะหยุด”

เจ้าสวรรค์เลือกหลานบุญธรรมให้แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์เมื่ออิ๋นหลิงไม่ยินยอมจึงกลายร่างเป็นมนุษย์ความซวยมาซ้ำซ้อนนางกลับถูกคนชั่วจับไปขายเป็นทาสจนในที่สุดเย่าชิงคงก็ซื้อนางมาแล้วแต่งเป็นเจ้าสาว ให้ตายเถอะไฉนถึงมีแต่คนอยากแต่งงานกับนางกันเล่าหกภพภูมินี้มิได้มีแต่นางคนเดียวเสียหน่อย! ------------------------- “ท่านมีเรื่องที่ปรารถนาที่สุดในชีวิตหรือไม่ จนต้องภาวนากับสวรรค์เพื่อให้ได้สิ่งนั้นมาครอบครอง” เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันกับเขามา นางไม่เคยได้ยินเสียงที่อยู่ในใจเขาสักคำเลย เย่าชิงคงหรี่ตา รอยยิ้มที่มีเลือนหายไปครึ่งส่วน แต่ก็ยงคงยิ้มไว้อยู่บางๆ ครั้งที่สองแล้วที่อิ๋นหลิงถามเช่นนี้ ไม่รู้ว่านางอยากรู้อันใดกันแน่ แต่ที่แน่ๆ เขามีเรื่องที่ปรารถนาอยู่ แต่ไม่จำเป็นต้องภาวนาต่อสวรรค์ ด้วยรู้ดีว่าภาวนาไปก็เท่านั้น มิมีอันใดเปลี่ยนแปลงได้นอกจากลงมือเอง เลือกเส้นทางด้วยตัวเอง “ไม่มี” เขาตอบนางเท่านั้น “แต่ข้ามีเรื่องที่ปรารถนาอยู่ในใจและจำเป็นที่ต้องทำ ฉะนั้น ข้าอยากให้ท่านเข้าใจข้า และยินยอมให้ในสิ่งที่ข้าต้องการ” อิ๋นหลิงกล่าวอย่างร้อนรน รอคำตอบของเขาจนร้อนใจ “เจ้ามีความต้องการเช่นนั้นหรือ?” เขาถามคล้ายสนใจเรื่องที่นางขออยู่มาก อิ๋นหลิงพยักหน้าตอบฉับไว “ท่านยอมในสิ่งที่ข้าหมายมาดปรารถนาได้หรือไม่ “ เย่าชิงคงหรี่ตาซ่อนประกายวูบไหวมิดเม้น ทว่ามิอาจปกปิดรอยยิ้มอันเย้ายวน “ได้” ไม่พูดเปล่า เขารับคำจบพลันแกะสายคาดเอวออกฉับไว พร้อมถอดเสื้อตัวนอกเหวี่ยงไปกลางห้อง จากนั้น เย่าชิงคงเปลือยท่อนบนอล่างฉ่าง สองมือเคลือบเกล็ดเปลี่ยนมาง่วนกับเชือกกางเกงด้านล่าง พลางบอกนางว่า “จะยืนนิ่งอีกนานเท่าใด หากไม่รีบ เจ้าจะสมปรารถนาหรือ” อิ๋นหลิงที่ตะลึงค้างพอคืนสติได้ก็ถามเสียงดุดัน “ท่านจะทำอะไร หยุดมือประเดี๋ยวนี้!”

เมื่อหน่วยรบพิเศษต้องชะตาดับสู่อดีตกาลที่ยากจะหยั่งถึง มาอยู่ในร่างดรุณีผู้หนึ่ง ในความทรงจำนั้นเป็นหญิงสาวชาวบ้านเท่านั้น แต่แล้วกลับกลายมาเป็นคุณหนูตระกูลเฝิง เพียงเพื่อได้แต่งงานกับบุตรชายตระกูลอู๋ เพราะราชโองการจักรพรรดิ เดิมทีคุณชายอู๋มิได้ปรารถนาจะเข้าหอกับนางจึงหาทางทุกอย่างให้นางพ้นจากชีวิต แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจไม่ทราบด้วยเหตุใด -------------------------------------------------- ในประกายตาของบุรุษผู้เพียบพร้อมคล้ายกับดวงดาราในที่มืดมิด รอยยิ้มกริ่มปรากฏทาบบนริมฝีปากของเขา ไม่นาน ยุ่นฉานก็รู้สึกว่าตัวของนางลอยขึ้น ครั้นทราบเหตุการณ์อีกที นางก็อยู่เหนือกายอันทรงพลังของเขาเสียแล้ว ไม่เคยตกใจหนักถึงเพียงนี้ก็ต้องได้รับรู้ เขาจะให้นางปฏิบัติการ! “กลัวข้าเจ็บมิใช่หรือ อีกอย่าง ข้าแค่แกล้งบาดเจ็บหนักเพื่อไล่พวกนั้นออกไปไกลๆ ต่างหาก เช่นนี้น่าจะดีไม่น้อย เจ้าบน ข้าอยู่ล่าง ข้าไม่ถือ” “ท่านเทียนหยา ข้าถือ” นางตอบกลับเสียงแข็ง แต่ส่วนอื่นหาใช่เช่นนั้นไม่ ใจนางอ่อนยวบยาบแม้จะคอยท่องในใจอย่าหลงใหลไว้อยู่หลายรอบ แววตาของเทียนหยาช่างเปล่งประกายดุจผิวน้ำเกิดระลอกคลื่น ประดักประเดิดกว่านี้คงมิมีแล้ว ปั้นหน้าไม่ถูก หายใจก็ไม่ถูกจังหวะ มองตาก็ยังมองด้วยกิริยาไม่ถูก คุณชายกำลังจะฆ่านางให้ตายด้วยโรคหัวใจที่เต้นเร็วกว่าปกติหรือไร อู๋เทียนหยาลุกพรวดขึ้นมาใกล้ใบหน้าในระยะกระชั้นชิด มีหรือคนที่อยู่บนหน้าตักจะไม่ตกใจ เพราะสองมือรวบเอวแนบกับบางสิ่งแข็งขันตื่นตัวอย่างเต็มที่ ฝ่ามือเรียวยาวเชยเส้นผมของยุ่นฉานไปด้านหลัง เผยลาดไหล่บางยังเป็นแผลอยู่เล็กน้อย ปลายนิ้วแตะบนร่องรอยดาบพร้อมเป่าลมบรรเทาอาการเจ็บให้นางอย่างอ่อนโยน “เป็นแผลยังไม่หายจริงด้วย เช่นนั้นก็นอนเถอะ ข้าจะกลับไปนอนเหมือนกัน” ยุ่นฉานหยุดชะงัก พอเขาตั้งท่าจะยกตัวหญิงสาวออกเพื่อจะได้พักผ่อน ในชั่วอึดใจเดียว สองเรียวแขนพลันประคองศีรษะเทียนหยาไว้แน่น บังคับให้เชิดหน้าแล้วนางจึงประทับจูบลงอย่างหนักหน่วง นางเปลี่ยนใจ เกรงว่าหากปล่อยคุณชายไปแล้ว นางจะคว้าเขาไว้ไม่ได้อย่างที่เคยเอื้อม อาศัยโอกาสสุดท้ายเหนี่ยวรั้ง

สวรรค์มักกลั่นแกล้งผู้คน สร้างโลกเหมือนวงกลมอันหนึ่ง ต่อให้หนีเท่าไรเส้นทางที่วิ่งออกไปยิ่งพบกันไวในภายหน้าเท่านั้น สวรรค์ไม่เมตตา เซี่ยซวี่ถางหนีการแต่งงานจากแม่ทัพ กลับพบแม่ทัพทำตัวเยี่ยงยาจก เอ้อแล้วนางก็หลงเชื่อ กลายเป็นลูกไก่ในกำมืออีก! ------------------- ตัวอย่าง เขาโน้มตัวเข้ามาชิดซวี่ถางฉับพลัน ดวงตาวาววับราวกับแสงบนคลื่นน้ำ “ว่าแต่ว่า...ทาสตัวน้อยของข้า เจ้าจะดูแลข้าจากจุดไหนก่อนดีเล่า” เซี่ยซวี่ถางสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามรีบย้ายก้นถอยหลังติดกำแพง กลายเป็นหุ่นตัวหนึ่งนิ่งทื่อให้เขากลั่นแกล้ง “กะ...ก็ทาสของเจ้ามิใช่หรือ เรื่องรับใช้อะไรทำนองนี้” ชินเฟิงมีน้ำเสียงร่าเริง เบิกตาอย่างดีใจ “อะไรทำนองนี้? ทำเรื่องพรรค์นั้นได้ด้วยรึ?” “หา!!” ระ…เรื่องพรรค์นั้น พรรค์ไหน มิได้เชิญชวนทำนองนั้นใช่หรือไม่ แล้วอาการเหล่านี้มันคือสิ่งใด ถึงได้รู้สึกร้อนวูบวาบทั่วทั้งใบหน้า