**************
“มีนไม่มีวันแต่งงานกับนายอำเภอ”
“แต่ผมจ่ายค่าสินสอดไปแล้ว ยังไงก็ต้องแต่ง”
ชนัดดาเบิกตาโตจ้องนายอำเภอประหนึ่งว่าอีกฝ่ายเพิ่งโผล่มาจากดาวอังคาร สมองก็เริ่มคิดกลับไปกลับมา ที่เธอก็คิดไว้อยู่แล้วว่านายอำเภอคงไม่ช่วยฟรีๆ
“ตกลงว่าที่ยอมจ่ายหนี้ให้ เพราะจะได้เอาเรื่องนี้มาบังคับให้มีนแต่งงานด้วยใช่ไหม นายอำเภอนี่ร้ายกาจกว่าที่คิดอีกนะ”
“ถ้าผมร้ายกาจจริง” อริย์ธัชพูดแค่นั้นก็หยุด แล้วเดินเข้าหาคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้ถอยพรืดหนีไปจนแผ่นหลังชนกับผนังห้อง หน้าตาเลิ่กลั่ก
“จะทำอะไร!”
“กลัวเหรอ”
“เปล่า!” ปากบอกเปล่า แต่ขาสั่นพับๆ
อริย์ธัชหัวเราะชอบใจให้กับคนปากไม่ตรงกับใจ ก็เห็นชัดๆ ว่าสีหน้าดูหวาดกลัวจนปิดไม่ปิด แต่ยังปากแข็งบอกไม่กลัว
“กรี๊ด!” ชนัดดากรีดร้องสุดเสียงเมื่ออีกคนยื่นมือมาจับแขน
“แค่จับแขนก็กรี๊ดลั่นแล้วเหรอ นี่ถ้าจับอย่างอื่น ไม่ช็อกไปเลยหรือไง” อริย์ธัชบอกเสียงกลั้วหัวเราะ
