“พี่อ้าว! เบาๆ หน่อยสิ ลันเกือบล้มแล้วนะ” คนถูกลากให้มาที่โซฟาแทนอัญญิสาโอดครวญ ก่อนจะก้มหน้าหนีสายตาดุราวกับเสือ
“ก็ไม่ล้มไม่ใช่เหรอ”
ลัลนาได้ยินแล้วก็เงยหน้ามองเพียงนิดแล้วกลับไปก้มหน้าต่อ ด้านอติคุณก็กระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ จนลัลนาสะดุ้ง แต่ก็ยังเลือกที่จะก้มหน้าต่อ
“ลันทำแบบนี้ทำไม ไม่รู้หรือไงว่าทุกคนเป็นห่วง” อติคุณเปิดฉากใส่ทันที แล้วไม่ชอบใจมากด้วยที่ลัลนาเอาแต่ก้มหน้าหนีความผิด
“ก็แล้วใครบ้างที่เป็นห่วงลัน” ลัลนาตอบกลับเสียงสั่นๆ
“ลัน! อย่ามาย้อนพี่” อติคุณถอนใจแรงๆ แล้วหากอีกฝ่ายยังเป็นเด็ก เขาจะหวดก้นให้สักทีสองที