“ผมมีข้อแม้”
พิชญาภัคเงยหน้ามองคนพูดทันที “ข้อแม้อะไรเหรอคะ”
“คุณต้องอยู่เป็นผู้หญิงของผมจนกว่าผมจะไม่ต้องการ”
“นานกว่าหนึ่งเดือนเหรอคะ”
“ใช่”
“แล้ว...”
“อย่าถามเรื่องเวลาตอนนี้เลยทูนหัว ผมยังบอกไม่ได้ แล้วบ้างทีผมอาจต้องการคุณตลอดไป หรือไม่ ผมก็อาจจะไม่ต้องการคุณเร็วกว่าหนึ่งเดือน”
พิชญาภัคเบือนหน้าไปทางอื่นพร้อมขยับเปลือกตาไปมาสองสามครั้ง ที่เธอก็รู้สึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องไปรู้สึกกับคำพูดของเขาด้วย
“ตกลงค่ะ พีชจะอยู่กับคุณไปจนกว่าคุณ...จะเบื่อพีช”
“งั้นข้อตกลงใหม่ของเราก็เริ่มขึ้นแล้ว นับตั้งแต่วินาทีนี่”