“เพราะเธอไม่ใช่คนที่ฉันรักไง”
คำพูดที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากได้รูปของคุณหมอที่เธอหลงรักดังขึ้น ร่างบางสั่นเทาด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด
น้ำตาเจ้ากรรมเริ่มไหลออกมาอีกครา ใบหน้าหวานทำได้เพียงก้มงุดมองพื้นราวกับต้องการสะกดร่างที่สั่นเทาของตน อัยย์ญาดา รีบวิ่งออกจากห้องไป
“ฮึกๆ ฮือๆ”
เสียงสะอื้นดังแว่วออกมาจากริมฝีปากของเจ้าของ ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองไปยังท้องถนนเบื้องหน้า ฝนเริ่มซัดลงมาอีกครา ทั้งๆ ที่มันพึ่งหยุดตกไปเมื่อไปกี่วินาทีนี้เอง
อัยย์ญาดาค่อยๆ พาร่างกายที่แสนบอบบางของตนเดินไปยังทางม้าลายที่อยู่ตรงหน้า
เอี๊ยดดด โครม
!!
นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้เขียนที่เเต่งขึ้นเองทั้งสิ้น เนื้อหา สถานที่และบุคคลในเรื่อง มิได้มีส่วนเกี่ยวกับสถานที่และบุคคลใด เนื้อหาภายในเรื่องอาจมีความรุนแรงเรื่องเพศ และภาษาที่ไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ
อัยย์ญาดา วิริยวารีชัย
“ถ้าหากวันหนึ่งอัยย์ลืมทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งคุณหมอที่อัยย์รัก คุณหมอคงดีใจใช่ไหมคะ”
ธวิช เศรฐวรกุล
“อย่าพยายามวิ่งไล่จับผู้ชายไปเลย คนอย่างเธอไม่มีค่าดีพอสำหรับฉันหรอก”
พิมผกา วรวลัย
“ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามยุ่งกับหมอวิช”
กัณฑกรณ์ กิตติสุวรรณ
“ผมขอโทษ
…
ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ
อย่าลืมกดหัวใจ หรือ คอมเมนต์ เป็นกำลังให้ผู้แต่งด้วยนะคะ นิยายเรื่องนี้มีฉบับ e - book แล้วนะคะ
สามารถจิ้มๆลิงก์ไปเปยือาหารน้องเหมี๊ยวกันได้เลยค่า
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่ะ
ด้วยรัก : ไอมีรีน
