นัยน์ตาสีดอกท้อจับจ้องฉายแววแข็งกร้าวอย่างเอาเรื่อง แม้ทั้งกายจะยังรู้สึกปวดระบมขบเมื่อย แทบไร้เรี่ยวแรงในการพยุงตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง สองขาเรียวยังคงมีอาการสั่นเทายากจะหุบเข้าหากันได้

ทว่าหญิงสาวจำต้องข่มกลั้นอาการทั้งหมดไว้ เพื่อเอาโทษกับเจ้าตัวดีที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียงให้จงได้

"เหมยเหมยอย่าโกรธเลยนะ ข้าผิดไปแล้ว รับรองครั้งต่อไปข้าจะฟังท่านให้มาก"

หรงเหมยเพ็งพินิจมองเจ้าลูกสุนัขตรงหน้า เมื่อคืนหาได้มีสีหน้าความรู้สึกผิดเช่นนี้สักเพียงนิด คำว่า 'ช่วยอีกสักรอบ' ยังดังแววก้องอยู่ในหูนางไม่จางหาย

"เหอะ จะยังมีครั้งหน้าอีกได้อย่างไร ครั้งนี้เพราะสงสารจึงคิดช่วยเจ้าเท่านั้น อย่าหวังว่าจะได้มีครั้งต่อไปอีก อะ เจ็บบบ" เพราะฝืนแรงจับหมอนปาคนหน้าด้าน ทำให้หญิงสาวถูกความปวดร้าวกลางกายเล่นงานแสนสาหัส

"เป็นอย่างไร เจ็บมากหรือ" ซีหยางรีบลุกขึ้นมาช่วยประคองร่างเล็กในทันที แม้นางจะขัดขืนอยู่บ้าง แต่สุดท้ายก็ยอมให้เขาได้ประคองอยู่ในอ้อมกอด

ที่นางต้องเป็นแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเขาละโมบโลภมากเกินไป แต่จะให้ทำอย่างไรได้ พอได้เสพสมครั้งหนึ่ง ก็ยากจะยับยั้งมิให้กระทำในครั้งต่อไปได้

สตรีอันเป็นที่รัก บิดเร้ายั่วยวนอยู่ภายใต้ร่าง ต่อให้เป็นพระโพธิสัตว์ก็ยากจะห้ามใจ

"ช่างเถอะ ๆ รักษาตัววันสองวันคงหาย" หรงเหมยคิดจะฟาดร่างหนาให้หายแค้นสักสองสามทีแรง ๆ แต่เมื่อสบตาเข้ากับแววตาเศร้าหมองดุจลูกสุนัขถูกทอดทิ้ง ทำให้นางใจร้ายตีเขาไม่ลง

"ดูทำหน้าเข้า เป็นข้ามากกว่ามิใช่หรือที่สมควรจะร้องไห้ เจ้ามิใช่เด็กขี้แงเสียเมื่อใด"

"ครั้งต่อไปข้าจะถนอมเหมยเหมยให้มากนะ"

"ก็บอกว่าไม่มีครั้งต่อไปอย่างไรเล่า กลับไปเลย"

ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ เรื่องนี้ยังเน้นความแซ่บเหมือนเดิม

เป็นนิยายสุขนิยม ไม่เน้นเนื้อเรื่องซับซ้อน คาดเดาได้ง่ายค่ะ

ไม่มีดราม่า ไม่มีน้ำตาแน่นอนจ้า เพราะนักเขียนเขียนไม่เป็นค่า ><

เหมือนเดิมบางตอนจะเปิดให้อ่านฟรี 1 วันแล้วจะติดเหรียญนะคะ หากไม่อยากพลาด อย่าลืมกดติดตามนิยายไว้น้าาา