"ถ้าจับไม่ได้คาหนังคาเขา ก็คงไม่ยอมรับสินะ" ร่างบอบบางที่สั่นเทาจนตัวโยนเช่นนั้นทำให้ชายหนุ่มขบกรามแน่นจนเส้นเลือดบริเวณหน้าผากปูดโปนขึ้นมาด้วยความโกรธ เขาไม่รู้ว่าเขารำคาญเสียงร้องไห้อย่างไร้เดียงสาของหล่อนหรือเพราะโกรธตัวเองที่ใจอ่อนทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของเธอ "เลิกทำเป็นใสซื่อเสียทีเพลงพนา! ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว!" เพราะแววตาที่ใสซื่อเช่นนั้นทำให้เขาหลงหัวปักหัวปำ หลงใหลคลั่งใคร่ถึงกับคิดทำทุกอย่างเพื่อให้เธออยู่ด้วยกันตลอดไป เสียงเข้มกล่าววาจาด้วยความกรุ่นโกรธ มองร่างอรชรที่ตัวสั่นอยู่บนเตียงด้วยแววตาน่ากลัว หญิงสาวส่ายหน้าไปมาน้ำตาไหลพรากด้วยความหวาดกลัว นายเหมืองเมฆา...สามีที่อ่อนโยนคนนั้นของเธอหายไปไหน "ฤทัยไม่รู้เรื่องจริงๆ นะนายเหมือง...ฤทัยไม่รู้" เธอไม่รู้ว่าตัวเองพร่ำบอกประโยคนี้กับเขาไปกี่ครั้งกันแน่ และแน่นอนว่าเขาไม่ได้สนใจ! "งั้นฉันจะทำให้ระลึกได้ว่าเธอทำเรื่องเลวระยำแค่ไหน!" ชายหนุ่มก้มลงหยิบโซ่ตรวนเส้นยาวขึ้นมาถือไว้ในมือด้วยความป่าเถื่อนจนหญิงสาวถอยกรูดจนชิดหัวเตียง หากแต่มือแข็งแรงที่ไวกว่ากระชากข้อเท้าหล่อนอย่างแรงจนร่างบางไถลลงมาใกล้ตัว "ฉันจะจองจำเธอไว้ในขุมนรกนี่จนกว่าเธอจะคายออกมาว่าในหัวสวยๆ ของเธอยังมีแผนชั่วอะไรอีก!!" "กรี๊ดดด" เสียงหวานกรีดร้องออกมาดังเมื่อเขาใช้โซ่เส้นหนาพันรอบขาของหล่อนเอาไว้ก่อนจะล็อกกุญแจอย่างแน่นหนา ---------------------------------------------------------------------- "น้องเพลง เจ็บตรงไหนไหม พี่มาหาแล้ว" ห้วงอารมณ์ที่ดูเหมือนจะสิ้นหวังหมองหม่นเมื่อครู่ถูกทดแทนด้วยความหึงหวงจนทำให้ใบหน้าของเมฆาดำคล้ำขึ้นมา แววตาคมคู่นั้นมองดูไอ้หมอหน้าจืดที่เดินผ่านเขาเข้าไปหาหญิงสาวพร้อมกับจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น "น้องเพลงเป็นอะไรหรือเปล่า" อะไรคือจับมือ? อะไรคือน้องเพลง? "เพลงไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ปวดหัวกับปวดตัวนิดหน่อย" มิหนำซ้ำเพลงพนายังตอบออกมาเสียงหวาน ไม่ดึงมือนุ่มๆ นั่นกลับมาเหมือนกับที่ปฏิบัติต่อเขาอีกด้วย มันเป็นใครวะ! "พี่บอกแล้วว่าวันนั้นให้เดินทางมารายงานตัวพร้อมกับพี่จะปลอดภัยกว่า แต่น้องเพลงก็ไม่เชื่อ" ร่างสูงใหญ่ที่สวมใส่เสื้อยืดสีกรมท่ายืนเท้าสะเอว มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าตาเขียวไปหมด แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครมองเห็น เจ้าที่ ที่ยืนอยู่ตรงนี้สักนิด เมฆามองดูคนทั้งสองที่พูดคุยกันอย่างสนิทสนมแล้วก็หางตากระตุกขึ้นมา ไอ้หมอตัวขาวตาตี๋คนนี้มันใครกัน เหตุใดหญิงสาวถึงได้ยอมให้หมอนี่จับมือ? นานแล้วยังไม่ปล่อยเลยนะ! "คุณเป็นใคร" "ผมเหรอ" ชายร่างสูงโปร่งสวมใส่เสื้อกาวน์สีขาวตัวยาวหันมาพร้อมกับใช้นิ้วชี้ตัวเองเมื่อได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นทางด้านหลัง "ผมเป็นหมอครับ คุณล่ะเป็นใคร มาทำอะไรที่ห้องของน้องเพลง" สายตาคมอ่านป้ายชื่อที่ติดอยู่กับกระเป๋าเสื้อนั่นอย่างขะมักเขม้น นพ.ชลธาร เดี๋ยวเราได้เห็นดีกัน เมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ตอบ ชลธารก็หันไปทางเพลงพนาแล้วถามขึ้นมาเสียงสูง "เพื่อนน้องเพลงเหรอครับ พี่ไม่เห็นรู้เลยว่าน้องเพลงมีเพื่อนที่ต่างจังหวัดด้วย" คนเรามันต้องรู้ทุกเรื่องเลยหรือไงวะ ผัวเขายืนอยู่ทนโท่แท้ๆ ยังไม่รู้เลย! "เปล่าค่ะ เขาแค่จำคนผิดน่ะ" ---------------------------------------------------------------------- นิยายแนว Feel good น่ารักหนุบหนับหัวใจ อาจจะมีดราม่านิดหน่อย (?) เพื่อเพิ่มอรรถรสของเรื่อง แต่นายเหมืองของไรท์คือพ่อไมโครเวฟ (ที่ร้อนจนไหม้ในบางฉาก) อย่างแน่นอน รับรองว่าคุณผู้อ่านจะต้องหลงรักนายเหมืองเมฆาแน่นอนค่ะ

ชุนเยี่ยนฟาง หญิงสาวผู้รักการอ่านนิยายและการ์ตูนเป็นชีวิตจิตใจจนไม่เอาการเอางาน (หางานทำไม่ได้ต่างหากย่ะ!) วันหนึ่งเมื่อกำลังอ่านเว็บตูนเรื่อง 'คุณหนูตกอับแห่งเมืองโจว' อย่างอารมณ์เสียเพราะชีวิตนางเอกรันทดเกินไป แถมยังมีนิสัยแสนดี พูดน้อย อ่อนแอไม่สู้คนจนน่าหมั่นไส้ วันนั้นเองที่ทำให้เธอรู้ว่าการรับบทเป็นนางเอกไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ! ************************************** นิยายแนวสุขนิยม คอมเมดี้และฟีลกู๊ดสุดๆ

ชีวิตศัลยแพทย์หัวใจหญิงต้องสะดุด เมื่อวันหนึ่งต้องผ่าตัดให้กับ CEO ของบริษัทชื่อดัง แฟนเก่าที่เลิกรากันไปหลายปี ผู้ชายที่ไม่มีโอกาสได้รู้ว่าเธอคลอดลูกของเขาขึ้นมาบนโลก! ️. ️นิยายเรื่องนี้มีแต่ความฟีลกู๊ด ไร้ดราม่า(?) อบอุ่นหัวใจชวนหนุบหนับ มีโบ้ตัวใหญ่ๆ สายเปย์ ทาสลูกเมีย อยู่ในเรื่อง! ------------------------------------------------ "ฮึ! ผู้หญิงแบบนั้นก็เก่งแต่จะทำให้คนอื่นตายใจ หน้าไหว้หลังหลอก" คนฟังส่ายหน้าอย่างจนใจ ปกติติณณภพไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผลอะไร แต่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ากับขวัญข้าวนั้นถึงได้ดูโกรธแค้นกันมาแต่ชาติปางก่อน "นายก็อย่าดุกับคุณข้าวเขาเยอะนักเลย จะบอกอะไรให้...ที่คุณข้าวเขายอมให้นายโขกสับอยู่นี่ก็เพราะว่าคุณลุงจะให้เธอไปศึกษาเรื่องหัวใจเด็กเพิ่มเติม นายคิดดูสิว่าเธออุทิศตัวเองเพื่อคนอื่นขนาดไหน" "หากเธอไปเรียนต่อ กลับมาก็จะได้เงินเพิ่มอีกใช่ไหม" "ก็ต้องแหงอยู่แล้ว หมอเก่งๆ ก็ต้องได้รับค่าตอบแทนสูงๆ เพื่อเป็นแรงจูงใจในการทำงานไม่ใช่หรือวะ!" "ที่แท้ก็เห็นแก่เงิน" ติณณภพค่อนขอดเสียงดังพร้อมกับเหยียดริมฝีปากอย่างหมิ่นแคลน อยากจะรู้เหมือนกันว่าเมื่อสิบปีก่อน หากเขาตัดสินใจบอกหล่อนว่าเขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลโรจนทรัพย์ เป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เธอจะทิ้งเขาไปอย่างที่เป็นอยู่หรือไม่ "นายก็พูดเกินไป สำหรับคุณข้าวน่ะ เรื่องเงินเป็นเรื่องรอง แต่ที่เธออยากจะไปเรียนต่อด้านหัวใจเด็ก ก็เพราะอยากจะเอามารักษาลูกที่ป่วยอยู่" "ลูกเขา พ่อแม่เขาก็ดูแลกันเอง ผัวก็มีเป็นตัวเป็นตน นายจะไปยุ่งกับเขาทำไมอีกวะ" "มีลูกน่ะใช่ แต่สามีฉันไม่เคยเห็น คงเป็นผู้ชายชั่วๆ ที่ทำเขาท้องแล้วทิ้งมั้ง แถมยังทิ้งให้คุณข้าวดูแลลูกที่เป็นโรคหัวใจทางพันธุกรรมตามลำพังอีก คุณข้าวเขาน่าสงสารมากนะ" ประโยคนั่นทำให้ร่างกายสูงใหญ่แน่นิ่งไปราวกับถูกแช่แข็ง ใบหน้าคมที่เต็มไปด้วยโทสะเมื่อครู่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความแปลกประหลาดใจอย่างถึงที่สุด มือข้างหนึ่งยกขึ้นแตะลงที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว "โรคหัวใจทางพันธุกรรม?" "เออสิวะ โรคนี้มันติดต่อจากพ่อแม่สู่ลูก ถ้าคุณข้าวเขาไม่ได้เป็นโรคหัวใจ ก็แสดงว่าผู้ชายสารเลวคนนั้นมันต้องเป็น นายว่าไอ้บ้านั่นมันจะหัวใจวายตายไปหรือยังถึงไม่มาดูดำดูดีลูกเมียตัวเองเลย"

​เขาร่วมอภิรมย์กับเจ้าสาวในคืนมงคลโดยไม่มองหน้าด้วยซ้ำ ไม่สนใจแม้นางจะตั้งครรภ์บุตรให้เขา... ผ่านมาหกปี เขาเพิ่งจะเห็นหน้าลูกเมียของตัวเองเต็มๆ ตา เห็นทีงานนี้มีคนต้องชดใช้กรรม! ---------------------------------------------------------- นิยายจีนโบราณแนวครอบครัว ปมไม่หนัก อ่านง่ายไม่ซับซ้อน เน้นความสัมพันธ์ตัวละครและกรรมที่ท่านแม่ทัพต้องรับไปอย่างหนัก ทำกับเขาไว้เยอะ เลี้ยวหัวกลับมาคลั่งรักแทบไม่ทัน ---------------------------------------------------------- ❤ แนวสุขนิยม น่ารักและจบดีค่ะ ❤ ---------------------------------------------------------- “บิดาของเหยียนเอ๋อร์ก็คือท่านมิใช่หรือขอรับ ท่านแม่บอกเอาไว้ว่าบิดาของข้าคือแม่ทัพพิชิตประจิมผู้องอาจ วันที่ท่านกลับเข้าเมืองมา ท่านแม่ยังพาเหยียนเอ๋อร์ไปรอรับท่านอยู่เลย” น้ำเสียงที่ไร้เดียงสาเช่นนั้นทำให้คนฟังรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมา ราวกับมีคนกระชากหัวใจออกมาแรงๆ จนหลุดออกจากร่างไปแล้ว! “พะ...พ่อของเจ้าคือข้า?” เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ซีหย่งเล่อพูดจาออกมาไม่เต็มเสียง แม้กระทั่งใบหน้าก็ยังเต็มไปด้วยความตะลึงงันจนน่าขบขัน “ท่านพ่อมิต้องเป็นกังวลไป เหยียนเอ๋อร์มิโกรธที่ท่านมิยอมเขียนจดหมายตอบเหยียนเอ๋อร์สักฉบับ ท่านแม่บอกว่าท่านกำลังทำงานหนักเพื่อรับใช้แผ่นดิน เหยียนเอ๋อร์จะต้องอดทนรอจนกว่าท่านพ่อจะสะสางหน้าที่เสร็จขอรับ” ซีเหยียนยังคงเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วในขณะที่ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อราวกับก้อนหิวไปแล้ว ภายในสมองระลึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ ยามที่อยู่ชายแดน จดหมายมากมายที่เขาทิ้งไปโดยไม่ได้เปิดอ่านเป็นของบุตรชายเขาเอง! ที่สำคัญแต่งงานมาหกปี เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าภรรยาของเขาคือนางที่เขาพยายามตามหามาตลอดระยะเวลาหลายปี โง่เขลาเหลือเกิน! ช่างโง่เขลาเหลือเกิน! ซีหย่งเล่อด่าทอตัวเองอยู่ในใจภายใต้สีหน้าที่ดำคล้ำ มือหยาบกร้านที่ไม่เคยอ่อนข้อให้ศัตรูสั่นคลอนขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม “เหยียนเอ๋อร์รอท่านพ่อมาหลายวัน ในที่สุดก็ได้เจอท่านเสียที” ขวับ! ซีหย่งเล่อคว้าตัวบุตรชายเข้ามาในอ้อมกอดแน่น ซุกใบหน้าลงที่ต้นคอเล็กพร้อมกับพึมพำออกมาเสียงเบา “ข้าขอโทษเจ้า...ขอโทษแม่ของเจ้าด้วย” ซีเหยียนยกมือขึ้นโอบรอบคอแข็งแกร่ง ทิ้งน้ำหนักตัวลงไปทั้งหมด ภาพที่สองพ่อลูกกอดกันอย่างสนิทชิดเชื้อเช่นนั้นทำให้ผู้ที่เห็นเหตุการณ์ต่างปาดน้ำตาด้วยความซาบซึ้งใจ แต่เดี๋ยวก่อน... จู่ๆ ลำตัวสูงใหญ่ก็แข็งทื่อขึ้นมาพร้อมกับกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบากเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ มีบางอย่างที่เขาตัดสินใจลงมือทำผิดมหันต์ไปแล้ว หนังสือหย่าของเขาอยู่ในห้องนอนของนาง!

"ส่งข้าเข้าร่วมการคัดเลือกพระชายาเถิดเจ้าค่ะ" ถึงแม้นางจะมิเคยคิดอยากเข้าวัง แต่ตอนนี้นางมิมีทางเลือกอื่น หากจะหาหลักฐานก็ต้องเข้าไปยังจุดเกิดเหตุ...เข้าไปในวังหลังที่คละคลุ้งไปด้วยเลือด เส้นทางสู่ตำแหน่งพระชายาที่มีแต่เล่ห์เหลี่ยมกลโกง โชคดีที่ยังมี บุรุษ ผู้หนึ่งคอยช่วยเหลือมิให้นางล้มไปเสียก่อน เอาเป็นว่าหากนางไปถึงเป้าหมายได้เมื่อใด ขันทีผู้นั้นจะได้รับผลตอบแทนอย่างงาม! . แต่เดี๋ยวก่อน!! อย่าให้คำโปรยมาหลอกลวงได้ เพราะจริงๆ เรื่องนี้มีแต่ความฟีลกู๊ด ไร้ดราม่า อบอุ่นหัวใจ ไม่รู้ว่าใครช่วยใคร แต่ที่แน่ๆ มีสายเปย์ รักเมีย หลงเมียอยู่ในเรื่อง! - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - “บอกข้าเถิด ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะหายโกรธ” "เหตุใดพระองค์ต้องปิดบังหม่อมฉัน!" "ข้าบอกเจ้าว่าข้าอาศัยอยู่ในวัง เจ้าก็ทึกทักไปเองว่าข้าเป็นขันทีมิใช่หรือ" ไม่พูดเปล่ามือที่โอบรอบเอวบอบบางเอาไว้เพิ่มแรงมากขึ้นจนร่างทั้งสองร่างแนบชิดไร้ช่องว่าง ก้อนแป้งนุ่มหยุ่นสัมผัสกับผิวกายกำยำจนทำให้ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ร่วมอภิรมย์ก็ทำมาแล้ว จะตื่นเต้นอะไรอีก! "ปล่อย อย่าคิดว่าพระองค์จะทำเช่นนั้นกับหม่อมฉันได้อีก" ให้นางกล้ำกลืนรับชะตากรรมที่ถูกสามีย่ำยีภายใต้ความมืดโดยไม่เห็นหน้าตาเช่นนั้นอีกทั้งยังทอดทิ้งนาง จากไปอย่างไม่ไยดีในเช้าวันถัดมาก็ทำให้นางโกรธจนตัวสั่นไปหมดแล้ว “ก่อนหน้านี้เจ้ายังรับข้าเป็นสหาย อีกทั้งยังให้คำมั่นสัญญาว่าถึงแม้จะได้ดีก็จะมิทอดทิ้งกันมิใช่หรือ” "ตอนนั้นหม่อมฉันมิรู้ว่าท่านคือองค์รัชทายาทต่างหาก" ฉีหลงเทียนเลิกคิ้วขึ้น ริมฝีปากข้างหนึ่งกระตุก "มิว่าข้าจะเป็นใครในความคิดของเจ้า ข้าก็คือบุรุษของเจ้าอยู่ดี"

น้ำเมาทำให้คนอื่นเสียคน แต่มันทำให้หล่อนเสียตัว! โดนจิ้มครั้งเดียวยังถือว่าทำบุญให้หมามันกิน แต่เด็กในท้องที่ติดกลับมาด้วยนี่... เอาเถอะ! ยุคนี้ผู้ชายเฮงซวยมีเยอะ มองไปทางไหนก็เจอแต่คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว แน่นอนว่าหล่อนไม่เอาแน่ เรื่องอะไรต้องมานั่งเลี้ยงเด็กให้ลำบากคนเดียว ใครมาเสกเข้าท้องไว้ ก็เอากลับไปเลี้ยงด้วยแล้วกัน!

นิยายแนวหลัวชั่ว สำนึกได้ในวันที่เมียหอบลูกหนีพร้อมทิ้งใบหย่าไว้ให้ นางเอกอ่อนนอกแข็งใน ทนไปก็เพราะรัก เลิกทนเมื่อไหร่แม้แต่ปลายผมก็อย่ามาเฉียด ลูกข้าอย่ามาแตะ // พระเอกมีอะไรกับนางเอกแค่คนเดียว สายสุขนิยมสบายใจได้ค่ะ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - นางตั้งครรภ์บุตรของเขา? นี่อยู่เหนือความคาดหมายของนางอย่างไม่ต้องสงสัย เหตุใดเด็กคนนี้จะต้องมาเกิดในเวลานี้ด้วยเล่า? ในขณะที่หญิงสาวยังไม่สามารถจัดการความรู้สึกนึกคิดของตนเองได้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป เสียงทุ้มอันเชือดเฉือนก็ดังขึ้นมาอย่างโหดเหี้ยม "ข้าไม่มีวันให้เด็กคนนี้เกิดมาเด็ดขาด เจ้าจะเอาออกเองหรือให้ข้าจัดการ" น้ำเสียงเยือกเย็นกล่าวออกมาชัดทุกถ้อยคำ แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจและโกรธแค้นอยู่เก้าในสิบส่วนราวกับต้องการเผื่อแผ่ความขยะแขยงให้ทารกในครรภ์ของนางด้วย "ท่านอ๋อง เด็กคนนี้เป็นบุตรของพระองค์นะเพคะ" "เด็กในท้องของเจ้ามิใช่ลูกของข้า" ชายหนุ่มเค้นลอดไรฟัน มือทั้งสองข้างกำติดกันแน่น มองดูอีกฝ่ายที่ตัวสั่นระริก ขบเม้มริมฝีปากอย่างขมขื่น แม้กระทั่งทารกในท้องของนาง เด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเขาก็ไม่ยินยอมให้คลอดออกมา ถึงตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่าความพยายามตลอดระยะเวลาหนึ่งปีของนาง นอกจากจะไม่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองดีขึ้นแล้ว กลับกลายเป็นความเกลียดชังที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม "ท่านอ๋อง?" คราวนี้หญิงสาวตัวสั่นไหว พยายามสบสายตาอีกฝ่ายอย่างเว้าวอน แต่ดูเหมือนว่านอกจากสิ่งที่นางร้องขอจะไม่มีประโยชน์แล้ว ยังทำให้โทสะของเขาทวีความเข้มข้นขึ้นอีกด้วย เพียงพริบตาเดียวร่างสูงใหญ่ก็เข้าไปใกล้พร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งโอบรัดลำคอของนางไว้แน่นจนเกิดเป็นรอยนิ้วจ้ำแดง น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมากระทบกับหลังมือจนรู้สึกอุ่นชื้นขึ้นมา ทว่าก็มิได้ทำให้เขาเปลี่ยนใจ "อีกเจ็ดวันหากเด็กคนนี้ยังมีชีวิตรอดอยู่อีก ข้าจะจัดการทั้งเจ้าและมารหัวขนก้อนนี้ให้สิ้นซากไปเอง!"

เขาคือ ซวี่เสียนเฟิ่ง องค์ชายเก้าผู้ชั่วร้ายของแคว้นฉู่ เขาคือบุรุษที่คนทั้งแผ่นดินต้องเกรงกลัว แต่เพราะการถูกลอบสังหารทำให้เขาไปโผล่ในที่ประหลาด พบเจอกับผู้คนต่างโลกและสตรีน่าตายผู้หนึ่ง นอกจากจะไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขาแล้ว ยังกล้าใช้เข็มแทงลงผิวล้ำค่า เขาจะทำให้นางได้รู้ว่า….อา…ง่วงเหลือเกิน! zzZ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - “ช่วยเปิดสะโพกคนไข้ด้วยค่ะ” หลี่ฉงหรงพูดเบาๆ แต่ทุกคนกลับช่วยกันถกเสื้อผ้าและดึงกางเกงตัวในของซวี่เสียนเฟิ่งลงอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นก้นและสะโพกที่เนียนนุ่ม คราวนี้ใบหน้าของเขาถึงได้บิดเบี้ยวและดำคล้ำ ดูแก่ลงไปสิบปีภายในพริบตาเดียว! ร่างกายดุจทองคำของเขากำลังถูกย่ำยีโดยสตรีหน้าเหม็นผู้หนึ่ง น่าอับอายเหลือเกิน! “อ๊ากกก” ซวี่เสียนเฟิ่งตะโกนออกมาเสียงดังลั่นเมื่อเข็มแหลมคมปักลงไปบนสะโพก มันเจ็บกว่าการฝังเข็มเสียอีก!! ร่างกายที่ถูกรุกล้ำราวกับสัตว์เดรัจฉานเช่นนี้ ตีให้ตายเขาก็ไม่กล้าพูดออกไปให้ขันทีจางรู้อย่างเด็ดขาด คนที่รุมกันเหยียบย่ำเขาพวกนี้จะต้องสั่งประหารล้างตระกูล! “พวกเจ้า....” เตรียมตัวเอาไว้เถิด พวกเจ้าไม่ตายดีแน่!! ยังพูดไม่ทันที่จะจบประโยคด้วยซ้ำ จู่ๆ สติของเขาก็พลันเลื่อนลอยขึ้นมา ความคิดในหัวที่มากมายเมื่อครู่ คำพูดเยอะแยะที่จะพูดออกไปหายไปชั่วพริบตา เขาคิดอะไรไม่ออก ง่วงเหลือเกิน!! zzZZ “จบเรื่องสักที!” - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - “เสด็จย่า นางเป็นนางกำนัลของห้องซักล้าง หลานปรารถนาในตัวนาง จึงให้นางติดตามลูกกลับตำหนักพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ชำเลืองมองสตรีข้างกายที่ใบหน้าเหลอหลา แม้กระทั่งดวงตายังเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด นางกำนัลบ้าบออะไร ที่นี่ที่ไหน? ยังไม่ทันที่จะได้คิดตกด้วยซ้ำ จู่ๆ มือของเขาก็เอื้อมมาวางลงบนมือของหล่อนแล้วบีบเอาไว้แน่น “เสด็จย่าได้โปรดเห็นใจหลานด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ไม่พูดเปล่ายังโน้มลำตัวลง มิหนำซ้ำยังใช้มือหนึ่งกดหลังของหล่อนให้โค้งตัวลงตาม แน่นอนว่าพละกำลังอันมหาศาลนั่นทำให้หญิงสาวไม่สามารถปฏิเสธได้ ไทเฮามองดูหลานชายแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ในเมื่อองค์ชายเก้าถึงกับทำเช่นนี้ต่อหน้านางกำนัลขันทีมากมายถึงเพียงนั้น อีกอย่างนางก็เป็นเพียงนางกำนัลชั้นต่ำที่มิมีครอบครัวคอยหนุนหลังก็ทำให้วางใจได้มากนัก ดวงตาหงส์หันไปทางหลี่ฉงหรงด้วยแววตาเฉยชาอยู่บ้าง “ในเมื่อเสียนเฟิ่งต้องการ เช่นนั้นเจ้าก็ถวายตัวให้องค์ชายเก้าให้เป็นเรื่องเป็นราวเสีย” ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเลิ่กลั่ก แต่แล้วหางตาที่เหลือบมองเขากลับพบว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีความเครียดขึ้งอย่างนางเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังมองเห็นมุมปากที่กระตุกขึ้นข้างหนึ่งอย่างชั่วร้าย ไอ้บ้านี่คิดเอาคืนแน่แล้ว!!

เพราะต้องการลูกเป็นเหตุ หล่อนถึงต้องหาตัวช่วยโดยการหลอกล่อให้เสือมาเข้าถ้ำ แต่ใครจะไปรู้ว่านั่นจะเป็นกับดักของพ่อเสือแผนสูงที่หลอกให้หล่อนมาหลอกกิน งานนี้ก็ไม่รู้ว่าใครจะเป็นฝ่ายตกหลุมพรางจนโงหัวไม่ขึ้นเสียเอง! - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - “เมื่อคืนพวกเราไม่ได้ป้องกัน” ราชสีห์ว่าเบา จ้องมองหล่อนคล้ายจะจับกินอยู่รอมร่อ นับดาวหัวเราะออกมา “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ เรื่องแบบนี้มันพลาดกันได้ เดี๋ยวเราแยกกันฉันค่อยไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมา...” ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยคด้วยซ้ำ เสียงทุ้มนุ่มของเขาก็ดังขึ้นเสียก่อน “ไม่ต้องหรอกครับ” ชายหนุ่มยิ้มใส่ตาหล่อนครั้งหนึ่งในขณะที่อีกฝ่ายขมวดคิ้วมองด้วยความพิศวงราวกับเขาเป็นสัตว์ประหลาด! อย่าบอกนะว่าเขาก็ต้องการลูกแต่ไม่ต้องการแม่ของลูกเหมือนกันน่ะ? “ผมมีลูกไม่ได้ วาจาทุ้มเบาๆ แต่ซึ้งกินใจไปจนคนฟังขนลุก! มิน่าล่ะเขาถึงไม่ยอมมีครอบครัว ไม่สนใจผู้หญิง ที่แท้ก็เพราะปมด้อยเรื่องนี้นี่เอง! แล้วหล่อนล่ะ? แบบนี้ไม่เสียซิงฟรีเหรอ!?

เมื่อแม่หญิงแห่งอโยธยา ข้ามกาลเวลามาพบกับนายแพทย์อายุรศาสตร์จอมหยิ่ง เรื่องรักปนการแพทย์ยุ่งๆ จึงเกิดขึ้น!​ ในโลกที่มีแต่ความวุ่นวาย ห้องฉุกเฉินเต็มไปด้วยคนไข้ที่รอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง มีอีบ้านุ่งโจงห่มสไบด้วยผมเผ้าที่ฟูฟ่องวิ่งตามคุณหมออยู่ตรงนั้น! “เจ้าจะทำอันใด นะ…นี่เจ้าจักใช้เข็มนั่นแทงเขารึ!” “ผมจะทำงาน ใครก็ได้จับตัวผู้หญิงคนนี้ไปส่งแผนกจิตเวชที!” - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - “ผมรู้ว่าคุณคงจะช็อคมาก เอาเป็นว่าถ้ายอมรับได้เมื่อไหร่ก็รีบไปหาที่นอนดีๆ นะ กลางค่ำกลางคืนแบบนี้ ริมถนนไม่ปลอดภัยหรอก” ไม่พูดเปล่าเขายังใช้มือตบลงบริเวณไหล่ข้างหนึ่งของหล่อนก่อนที่จะเดินไปข้างหน้า ยื่นมือออกไปโบกรถแท็กซี่ที่ผ่านมาทางนี้โดยไม่ได้หันไปสนใจหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย บัวแก้วเห็นเช่นนั้นแล้วสายตาก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ถึงแม้ภายในใจจะยังตกใจ แต่ก็ยังรีบลุกขึ้นยืนแล้วไปจับแขนเสื้อเขาไว้แน่น “นั่นเจ้าจะไปที่ใด” “ผมจะกลับไปทำงาน” ไม่ว่าเปล่ายังยกนาฬิกาขึ้นดูพร้อมกับแท็กซี่คันหนึ่งค่อยๆ หยุดลงตรงหน้า “ผมไปล่ะ” “ข้าไปด้วย” จอมทัพเลิกคิ้วขึ้น ปลดมือที่จับเสื้อของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กะพริบตาปริบๆ ราวกับว่าสิ่งที่เธอทำนั้นไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องเลยแม้แต่น้อย “คุณเป็นคนบอกเองว่าคุณตอบแทนผมแล้ว เช่นนั้นพวกเราไม่มีเรื่องอะไรติดค้างกันอีก พวกเราแยกกันตรงนี้ โชคดีครับคุณบัวแก้ว” ว่าแล้วก็เปิดประตูออกแล้วเข้าไปนั่งทันที แน่นอนว่าหญิงสาวเองก็ไม่ปล่อยให้เขาได้หนีเอาตัวรอดแต่เพียงผู้เดียว ร่างบอบบางรีบกระโดดขึ้นรถไปนั่งเคียงข้างเขาแล้วยิ้มหวาน “ข้ายังติดค้างที่พักเจ้าอีกคืนหนึ่ง” “จริงสิ” จอมทัพทำหน้าขบคิดในขณะที่อีกฝ่ายดวงตาลุกวาว รีบผงกศีรษะเร็วๆ แล้วกล่าวเสียงหวาน “เช่นนั้นให้ข้าตามไปด้วยเถิดหนา” “ผมไม่ชอบทวงบุญคุณใคร คุณลงไปเถอะ” “พ่อทูนหัว อย่าทิ้งข้าไปเลย!” - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - “คุณจะพาผมกลับบ้านยังไง” หญิงสาวค่อยๆ หันกลับมามองพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น กะพริบตาปริบๆ อย่างใสซื่อ นั่นทำให้จอมทัพเค้นเสียงมาในลำคอครั้งหนึ่ง พยายามมองดูหล่อนอย่างใจเย็น “คุณไม่รู้เหรอ” “อื้อหึ” บัวแก้วพยักหน้าโดยไม่กล้าแม้แต่จะสบตาอีกฝ่ายด้วยซ้ำ “แต่คุณข้ามไปข้ามมาสองครั้งแล้ว?” “แหม...มันก็เป็นเรื่องบังเอิญทั้งนั้น” พูดจบก็ลุกขึ้นยืน พยายามหาโอกาสวิ่ง ทว่าจอมทัพกลับระบายยิ้มแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก มิหนำซ้ำยังยื่นมือออกมาจับข้อมือหล่อนเอาไว้แน่น “ตราบใดที่ผมยังกลับบ้านไม่ได้ คุณต้องรับผิดชอบชีวิตผม” “ข้ากำลังตอบแทนสิ่งที่เจ้าทำให้อย่างไร” ไม่พูดเปล่ายังเอามือชี้ไปยังห่อข้าวที่ถูกกินจนหมดแล้ว “ข้าวของข้าแลกกับบะหมี่ของท่าน เช่นนั้นพวกเราจึงมิมีอันใดติดค้างกันอีก” “แต่ผมให้ที่พักคุณหนึ่งคืนด้วย” โบราณว่าไว้...ทีใครทีมัน... ๏ ฤาเพรงบุญหนุนนำแต่ปางก่อน จึงพาย้อนเรื่องราวพราวพร่างฝัน คืนนิมิตถักทอแต่ปางบรรพ์ คู่ชีวันเคียงกันดั่งดวงดารา ๏ ฟ้านำทางร่วมเรียงเคียงครองรัก ผูกสมัครรักใคร่ดั่งผืนผา ดุจต้องมนต์หมุนเวียนกลับคืนมา เพียงสบหน้าภักดิ์ใจร่วมฤดี

สามีมิรัก…ก็หาได้หวาดหวั่น สามีมิสนใจ…ก็หาได้โกรธเคือง แต่สตรีใดมาเกาะแกะเขา…อย่าหาว่านางไม่เตือน! นับหนึ่งถึงสาม จะไปดีๆ หรือต้องให้ยอดภรรยาอย่างข้าจัดการ? - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - "ท่านเป็นอะไรไป" เฉินเซียงเหยาถามออกมาอย่างตื่นตระหนก ไม่คิดว่าคืนนี้เขาจะกลับมาด้วยสภาพราวกับคนจรจัด ผมเผ้าฟูฟ่องยุ่งเหยิง เสื้อผ้าหลุดรุ่ย ดวงตาดูเลื่อนลอย อีกทั้งยังขบกัดริมฝีปากด้วยความทรมาน แม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นจ้าวสบตานาง หอบหายใจเค้นเสียงต่ำ "ข้าถูกน้ำตาสลายวิญญาณ" "สตรีชั่วช้า!" หญิงสาวกล่าวเสียงลอดไรฟัน นางดูคนไม่ผิด หญิงผู้นั้นยั่วยวนสามีนาง หน็อยแน่…คิดจะเข้ามาเป็นอนุภรรยาเขาจริงๆ ด้วย คิดจะท้าทายนางเรอะ! "ไปเถอะ...ข้าจะพาท่านไปที่หอคณิกา" น้ำตาสลายวิญญาณ คือยาปลุกกำหนัดที่มีฤทธิ์รุนแรง หากมิได้รับการถอนพิษภายในหนึ่งขั่วยาม ร่างกายเขาแย่แน่ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง "เหตุใดจะต้องไปที่นั่น" คราวนี้นอกจากน้ำเสียงแล้ว สายตาเขายังดุดันไม่แพ้กันด้วย "ท่านต้องถอนพิษเดี๋ยวนี้" "ข้าถอนที่นี่ได้" "ท่านหมายถึงให้ข้าไปตามพวกนางมาที่นี่หรือ" หญิงโง่งมผู้นี้คิดอะไรอยู่ นางเป็นภรรยาของเขาแท้ๆ แต่กลับจะให้เขาไปร่วมเตียงกับสตรีอื่น วันนี้แหละเขาจะทำให้นางเป็นยอดภรรยาแม่ทัพอย่างแท้จริง! "เจ้าเอ่ยปากมาเองว่าเจ้าเป็นยอดภรรยาของข้า เรื่องง่ายดายเช่นนี้เจ้าต้องยืมมือผู้อื่นมาจัดการหรือ!"

เพราะเงื่อนไขบางอย่างทำให้เขาต้องหลับหูหลับตามีเซ็กซ์ในความมืดมิดกับเจ้าสาววัยสิบเจ็ด หน้าตาเหรอ? ไม่จำเป็นต้องเห็นหรอก แค่ท้องได้ก็หมดภารกิจของเขา หายหน้าไปนานเกือบหนึ่งปี จนกระทั่งภรรยาคลอดลูกวัยแบเบาะออกมา...ได้เวลาหย่า เป็นครั้งแรกที่เขาได้มองหน้าหล่อนอย่างชัดๆ นั่นมันเด็กหญิงอันเป็นรักแรกของเขาไม่ใช่เรอะ!! แม้ว่าตอนนี้เขาอยากสัมผัสหล่อนมากเพียงใด...อยากจับกดจับมัดให้สมกับความคิดถึง แต่ตอนนี้ก็ทำได้เพียงมองอย่างหิวโหย "ถึงเวลาที่ใครบางคนต้องชดใช้กรรม" ------------------------------ "อุแว้" เสียงเล็กๆ ที่แผดจ้าขึ้นทำให้ร่างสูงใหญ่รีบลุกไปอุ้มทารกน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอย่างเกร็งๆ ลูกเขาคนนี้ช่างตัวเล็กจังวะ! เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มะลิซ้อนออกมาจากห้องน้ำใบหน้าแตกตื่น ผมยาวยังไม่ทันแห้งดีด้วยซ้ำ ก้าวเข้ามารับลูกจากเขามาอุ้มไว้เสียเองแล้วโยกเบาๆ "ลูกคงหิวค่ะ คุณเตไปทำงานต่อเถอะ" ว่าแล้วก็เดินมาหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง ทำท่าจะเปิดเสื้อออกตามความเคยชิน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อหางตายังเห็นชายหนุ่มจ้องมองตาไม่กะพริบ "มะลิจะให้นมลูกค่ะ" เสียงหวานกึ่งไล่อยู่ในทีทำให้ชายหนุ่มเลิ่กลั่ก แต่ถึงกระนั้นก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ "ก็ให้ไปสิ ฉันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย" คนฟังใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย ถึงแม้จะเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งทางกายกันมาแล้ว แต่คืนนั้นมันก็มืดไปหมด ไม่เห็นอะไรเลย อีกทั้งก็เป็นครั้งเดียวที่นานมากแล้วด้วย ถึงแม้จะคิดเช่นนั้นแต่เสียงร้องของเจ้าหนูก็ทำให้มะลิซ้อนเลิกเสื้อขึ้นโดยไม่มองเขาด้วยซ้ำ เผยให้เห็นหน้าอกขาวอวบน่าขย้ำ เตโชกลืนน้ำลายอึก มองดูลูกตัวจ้อยอ้าปากงับยอดถันสีชมพูระเรื่อเข้าปาก ดูดจ๊วบจ๊าบอย่างเอร็ดอร่อยแล้วร่างกายก็ร้อนผ่าว ดวงตาทั้งคู่มองภาพตรงหน้าตาปรอย นี่สินะ! เวรกรรมที่เขาทิ้งให้หล่อนอุ้มท้องเพียงลำพังมาเก้าเดือน!!

นางคือหลี่ฮุ่ยเหอ นางร้ายอันดับหนึ่งในยุคดิจิตอล แต่เป็นเพราะอุบัติเหตุในการแสดงฉากบู๊ สลิงดันมาขาดพลาดตกตึกชั้นสิบ นางคิดว่าตัวเองคงจะตายไปแล้วหากไม่รู้สึกเจ็บขึ้นมาบริเวณหน้าอกเหมือนกำลังถูกอะไรแทง และความบรรลัยก็เกิดเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา นางกำลังถูกธนูดอกหนึ่งปักคาอยู่ พร้อมกับเสียงรบอันฮึกเหิมดังก้องไปทั่ว นั่น....เป็นจุดเริ่มต้นของการเป็นแม่ทัพอันดับหนึ่งของแคว้นอะไรก็ไม่รู้ในหลายพันปีก่อน และเป็นจุดเริ่มต้นของการตกเป็นทาส (?) ชนเผ่านอกด่านหย่าหลีที่มีหัวหน้าโรคจิต เอะอะก็ลากขึ้นเตียง! ----------------------------- "ปล่อยข้า!" หลี่ฮุ่ยเหอพยายามถดกายหนีทั้งๆ ที่ร่องรอยจากการถูกไม้ขนาดใหญ่ทุบตีเข้าเต็มแรงนั่นทำให้หลังของนางปวดเมื่อยจนแทบไม่อยากขยับกาย นางอยากจะตายให้พ้นๆ ไปเสีย แต่ร่างกายนี้กลับถึกทนสมกับเป็นนักรบจริงๆ! หานอู๋เซ่อจ้องมองร่างของนางที่สั่นสะท้านราวกับลูกนก ถึงแม้ดวงตาของนางจะคลอไปด้วยหยดน้ำ ทว่ากลับแฝงไปด้วยความคับแค้นใจ เขาผิดเองที่ปล่อยให้คนพวกนั้นกลั่นแกล้งนางมากเกินไป "เจ้าต้องใส่ยาพวกนี้เสียก่อน อาการจะได้ทุเลา" ชายหนุ่มก้าวเดินเข้าไปหา พยายามปลดเสื้อของนางออกในขณะที่อีกฝ่ายขัดขืนเต็มแรง หากเขาสามารถปลดอาภรณ์ของนางได้ เขาก็จะรู้ว่านางไม่ใช่บุรุษ! "หย่าหลิงเต่า...ท่านกระทำเช่นนี้ มิกลัวว่าคนอื่นจะคิดว่าท่านชอบผู้ชายด้วยกันหรือ" คนฟังเค้นเสียงหัวเราะในลำคอ ดวงตามืดมนประกายแสงอันน่าหวาดกลัว "เจ้าคิดว่าเจ้าจะหลอกข้าได้นานเพียงใดกัน" ประโยคนั่นทำให้หลี่ฮุ่ยเหอชะงัก มือทั้งสองสั่นคลอนไปหมด มองดูร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาหาอย่างคุกคาม เพียงเสี้ยววินาทีร่างนั้นก็เข้ามาแนบชิด พันธนาการมือทั้งสองข้างนางไว้เสียแล้ว! "ท่านจะทำอะไร" "เจ้าเสแสร้งตบตาข้า ออกอุบายให้ข้าไว้ใจเจ้าจนกระทั่งทำให้คนของข้าต้องตกเป็นเชลยศึก ถูกทรมานจนสิ้นใจกี่มากน้อยรู้หรือไม่" คำพูดของเขาช่างเสียดแทงลงไปในหัวใจของหญิงสาวราวกับกำลังถูกมีดกรีดลงช้าๆ เป็นเพราะความโง่เขลาของนางทำให้ผู้คนบริสุทธิ์ถูกฮ่องเต้ทรมานอย่างเหี้ยมโหด ต่อให้นางสาบานต่อเทพเทวดาองค์ใด หานอู๋เซ่อก็ไม่มีวันเชื่อนาง! "ท่านจะให้ข้าชดใช้อย่างไร" "พิสูจน์สิว่าเจ้ามิได้รู้เรื่องพวกนั้นแม้แต่น้อย" น้ำเสียงเข้มขึ้นพร้อมกับมือหยาบเชยคางของนางขึ้น แววตาเต็มไปด้วยเปลวไฟ "พิสูจน์ว่าเจ้ามิได้เห็นชอบกับการกระทำของแคว้นเล่อเหยียน ต่อจากนี้เจ้าจะเป็นคนของข้า เป็นคนของเผ่าหย่าหลี"

ใครว่าโลกนี้มิมีผี...เฉินอวี่หลันขอเถียงสุดใจ! เพราะผีตนนั้นทำให้ร่างกายของนางจมอยู่ในห้วงนิทรามายาวนาน มีเพียงวิญญาณที่ระหกระเหินขอความช่วยเหลือจากผู้ใดไม่ได้ คิดไม่ถึงว่า ฮ่าวเหยียน คุณชายจอมเสเพล อริของนางในวัยเด็กคนนั้น จะมองมาที่นางด้วยความมึนเมาสุรา...เป็นคนแรกที่สื่อสารกับนางได้ว่า... "คุณหนูใหญ่ เจ้าเข้ามาในห้องอาบน้ำข้าทำไมรึ!" -------------------------------------- “หากข้าสามารถกลับเข้าร่างได้เมื่อไหร่ ข้าจะคลอดบุตรให้ท่านสักหนึ่งคนเป็นอย่างไร” “.......” ฮ่าวเหยียนสบตาอีกฝ่ายนิ่งโดยไม่ได้พูดอะไร “สองคนก็ได้ เผื่อสำรอง” “......” บุตรก็ต้องมีตัวสำรองด้วยหรือ? “...สาม” “น้อยไปหรือไม่นะ” ชายหนุ่มทำท่าครุ่นคิดในขณะที่อีกฝ่ายก้มหน้าลงขยับปากบ่นขมุบขมิบ สามคนก็เท่ากับพี่น้องของนางแล้วนะ! “สี่” “ข้าจะค่อยๆ ลองไตร่ตรองดูก่อน” คราวนี้เฉินอวี่หลันก้าวไปใกล้เขาด้วยสีหน้าจริงจัง ยกมือขึ้นกางทั้งห้านิ้ว “ห้า”

สามธิดาสกุลซูถือกำเนิดมารูปโฉมงดงามเป็นหนึ่งในใต้หล้า แต่หารู้ไม่ว่าพวกนางคือตัวอัปมงคลของครอบครัว ตั้งแต่พวกนางคลอดออกมา ก็ได้รับการทำนายว่ามีดวงกินบ้านกินเมืองจนเป็นที่รังเกียจต่อผู้คนในแว่นแคว้น มิสามารถออกไปไหนมาไหนได้เช่นบุตรบ้านอื่น แล้ววันที่น่าสะพรึงก็เข้ามา คำทำนายที่ว่ากำลังจะเป็นจริงเมื่อแคว้นตงฉินขยายอาณาจักรเป็นเหนือแห่งแคว้นทั้งเก้า ด้วยรู้ว่าแคว้นเล็กๆ เช่นนี้มิสามารถต่อกรได้ ฮ่องเต้แห่งแคว้นเว่ยจึงตัดสินใจส่งธิดาสกุลซูไปกระชับสัมพันธไมตรี มิได้ส่งไปหนึ่ง...แต่ไปถึงสาม!! เห็นได้ชัดว่านอกจากต้องการกระชับมิตรแล้ว ฮ่องเต้ยังหาทางกำจัดพวกนางซึ่งมีดวงกาลกิณีออกจากแคว้นเว่ยให้ราบคาบ และอาจมิได้กลับมาอีกเลย!! ------------------------ นางเกิดมาพร้อมกับรูปโฉมงดงามทว่าเต็มไปด้วยกลิ่นอายอัปมงคล ใช้ชีวิตอย่างอดสูมาตลอดหลายปี ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ต้องถูกกำจัดออกจากแว่นแคว้น เพื่อรักษาชีวิตครอบครัว คุณหนูรองแห่งสกุลซูจำใจต้องแต่งเข้าจวนแม่ทัพแคว้นตงฉิน มิหนำซ้ำยังถูกแต่งเข้าจวนไปพร้อมกับฮูหยินเอกที่มีศักดิ์เป็นถึงองค์หญิง สตรีผู้นั้นคือตัวจริง...ส่วนนางก็เป็นเพียงอนุภรรยา เป็นของแถมที่ฮ่องเต้ยัดเยียดให้เขา ตุ๊กตากระเบื้องเช่นนางไหนเลยจะได้รับการเอาอกเอาใจ นอกจากเขาจะปล่อยให้คนในจวนเหยียบย่ำนางอย่างไร้ค่า เขาเองก็มองนางเป็นเพียงรูปปั้นไร้ความรู้สึกสำหรับคลอดทายาทเท่านั้น แม่ทัพผู้เก่งกาจ แท้จริงแล้วเขาก็เป็นได้เพียงสามีทรราชที่ไร้หัวใจ! “ท่านแม่ทัพ” “......” “ท่านแม่ทัพปล่อยก่อนเถิด” นางรู้สึกว่าจังหวะการก้าวเดินของเขาช่างรวดเร็วราวกับรีบร้อนเสียมากมาย “เจ้าเรียกผู้ใด” เขาที่ตอบกลับมาแบบนั้นทำให้ซูเจินพูดไม่ออกไปชั่วขณะ กำลังทบทวนสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปเมื่อครู่ว่าได้เรียกเขาผิดไปตรงไหน ทันใดนั้นสายตาที่เต็มไปด้วยเล่ห์ลวงของเขาทำให้หญิงสาวลองเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ “เซียวฟง” “มีอันใดหรือ” เอ่ยตอบแทบจะทันทีอย่างไม่กระดากปาก มือก็วางร่างนางลงบนเตียงแสนอบอุ่นจนหญิงสาวสะดุ้ง นางรู้สึกว่าเขาพานางเข้ามาในนี้รวดเร็วกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก “ท่าน...." “วางใจเถิด ครั้งนี้ข้าจะเชื่อฟังคำแนะนำของฝ่าบาทให้มากๆ” นอกจากกิริยาท่าทีที่แปลกประหลาด มิหนำซ้ำเรื่องนี้ยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับฮ่องเต้อีกด้วยหรอกหรือ พวกเขาไปคุยอะไรมากันแน่ เหตุใดถึงได้ดูไม่มีความขุ่นใจอยู่เลย! “ที่ผ่านมาข้าอาจจะรุนแรงกับเจ้าไปบ้าง แต่ครั้งนี้เจ้าจะมิเจ็บอีก ลูกๆ ของพวกเราก็จะมิเจ็บด้วย” ปากพร่ำพูดออกไปทั้งที่มือก็ดึงผ้าคาดเอวของนางออกอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ได้สนใจคนฟังที่เกร็งตัวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ลูกๆ ของพวกเรา? “ท่านหมายถึง...” คราวนี้อ้ายเซียวฟงชะงักไปก่อนจะเหลือบมองหน้าท้องที่แบนราบสลับกับดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความงุนงง จากนั้นจึงระบายยิ้มแล้วหัวเราะออกมาเสียงดังจนซูเจินตะลึงงัน “ยังมิมีผู้ใดบอกเจ้าอีกหรือว่าในท้องของเจ้ามีลูกของข้าอยู่คนหนึ่ง” ------------------------ ชุด จอมใจทรราช ประกอบด้วย 1. ฮูหยินทรราช 2. สามีทรราช 3. ราชันทรราช (ทุกเรื่องสามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ)

สามธิดาสกุลซูถือกำเนิดมารูปโฉมงดงามเป็นหนึ่งในใต้หล้า แต่หารู้ไม่ว่าพวกนางคือตัวอัปมงคลของครอบครัว ตั้งแต่พวกนางคลอดออกมา ก็ได้รับการทำนายว่ามีดวงกินบ้านกินเมืองจนเป็นที่รังเกียจต่อผู้คนในแว่นแคว้น มิสามารถออกไปไหนมาไหนได้เช่นบุตรบ้านอื่น แล้ววันที่น่าสะพรึงก็เข้ามา คำทำนายที่ว่ากำลังจะเป็นจริงเมื่อแคว้นตงฉินขยายอาณาจักรเป็นเหนือแห่งแคว้นทั้งเก้า ด้วยรู้ว่าแคว้นเล็กๆ เช่นนี้มิสามารถต่อกรได้ ฮ่องเต้แห่งแคว้นเว่ยจึงตัดสินใจส่งธิดาสกุลซูไปกระชับสัมพันธไมตรี มิได้ส่งไปหนึ่ง...แต่ไปถึงสาม!! เห็นได้ชัดว่านอกจากต้องการกระชับมิตรแล้ว ฮ่องเต้ยังหาทางกำจัดพวกนางซึ่งมีดวงกาลกิณีออกจากแคว้นเว่ยให้ราบคาบ และอาจมิได้กลับมาอีกเลย!! -------------------------------- ขึ้นชื่อว่าเป็นสตรีอัปมงคล นางมีสิทธิ์เลือกได้อยู่อีกหรือว่าอยากไปหรือไม่? ตำแหน่งพระสนมของฮ่องเต้แคว้นตงฉิน นางสามารถปฏิเสธได้หรือไม่? ท่ามกลางความอัปยดอดสูสิ้นหวังที่จะกลับมายังบ้านเกิด กลับมีอีกหนึ่งทางให้เลือกเดินเพื่อทำลายโชคชะตาที่แสนโหดร้าย เพื่อหนทางที่จะนำพาน้องสาวทั้งสองกลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา ฮ่องเต้ที่แสนโหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรมผู้นั้นจะต้องตาย สนมกาลกิณีเช่นนางจะทำให้เขาวอดวาย ราชันทรราชจะต้องสูญสิ้นตลอดกาล!! “การร่ายรำของเจ้านับว่าแสดงออกมาได้ดี แต่ยังมิถูกใจเรา” “มิถูกใจ?” ซูเพ่ยไม่เข้าใจ ต้องการให้นางร่ายรำอีกชุดหนึ่งให้ดู? “เราอยากดูระบำทัวอีฝูต่างหาก” สิ้นประโยคใบหน้าของซูเพ่ยก็แดงก่ำไปด้วยความโกรธ สมแล้วที่นางมั่นใจว่าเขาคือฮ่องเต้ทรราชโดยแท้จริง! บ้าอำนาจ ลุ่มหลงในกาม อีกทั้งยังไร้ยางอาย!! ภายในห้องหนังสือที่กว้างขวางเช่นนี้ เขายังอยากดูระบำเปลื้องผ้า? ถึงจะเป็นนางโลมในหอโคมแดงก็คงมิกล้ามาอวดเรือนร่างในสถานที่เช่นนี้หรอก!!! ------------------------ ชุด จอมใจทรราช ประกอบด้วย 1. ฮูหยินทรราช 2. สามีทรราช 3. ราชันทรราช (ทุกเรื่องสามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ) ขอบพระคุณทุกท่านที่ให้การสนับสนุนค่ะ

สำหรับเธอ น้ำแตกแยกทาง...กฎของไซด์ไลน์ (จำเป็น) ที่เธอต้องจำให้ขึ้นใจ สำหรับเขา น้ำแตกแยกทาง...แล้วยังไง ถ้าติดใจก็แค่กลับไปทางเก่า! เพราะเหตุผลบางอย่างทำให้เธอต้องตัดสินใจรับงานเป็นไซด์ไลน์ ....แค่ครั้งเดียวคงไม่เป็นอะไร.... ใช่! ไม่เป็นอะไรแน่ถ้าหากลูกค้าของเธอคนนั้นไม่ได้เป็นอาจารย์ในคณะที่เธอเรียนอยู่ ไม่เป็นอะไรแน่หากเขาจำเธอไม่ได้หรือทำเหมือนไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้น "ฉันต้องการซื้อเธอเป็นรายเดือน มีฉันเป็นลูกค้าคนเดียวเท่านั้น!" งานนี้พ่อเหมาเอง!!! --------------- “เธอต้องการเท่าไหร่” “หมื่นห้าค่ะ” “อยากเรียกค่าตัวเพิ่มก็บอกมาตรงๆ ตั้งแต่แรก ไม่ต้องอ้อยอิ่ง มันเสียเวลา” พูดแล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วคว้าเอาธนบัตรสีเทาออกมานับเพิ่มอีกสิบใบ ก่อนที่จะนำไปวางไว้บนโต๊ะเช่นเดียวกัน เพียงแค่นั้นก็เกิดความยินดีขึ้นบนใบหน้าหญิงสาว สายตาเป็นประกายเสียจนชายหนุ่มรู้สึกเย้ยหยัน ผู้หญิงสมัยนี้ขอให้มีเงินมาล่อก็พร้อมที่จะเอาตัวเข้าแลก นี่แหละคือเหตุผลที่เขาไม่ยอมมีแฟนจริงจังสักที “คราวนี้จะเริ่มได้หรือยัง”

สามธิดาสกุลซูถือกำเนิดมารูปโฉมงดงามเป็นหนึ่งในใต้หล้า แต่หารู้ไม่ว่าพวกนางคือตัวอัปมงคลของครอบครัว ตั้งแต่พวกนางคลอดออกมา ก็ได้รับการทำนายว่ามีดวงกินบ้านกินเมืองจนเป็นที่รังเกียจต่อผู้คนในแว่นแคว้น มิสามารถออกไปไหนมาไหนได้เช่นบุตรบ้านอื่น แล้ววันที่น่าสะพรึงก็เข้ามา คำทำนายที่ว่ากำลังจะเป็นจริงเมื่อแคว้นตงฉินขยายอาณาจักรเป็นเหนือแห่งแคว้นทั้งเก้า ด้วยรู้ว่าแคว้นเล็กๆ เช่นนี้มิสามารถต่อกรได้ ฮ่องเต้แห่งแคว้นเว่ยจึงตัดสินใจส่งธิดาสกุลซูไปกระชับสัมพันธไมตรี มิได้ส่งไปหนึ่ง...แต่ไปถึงสาม!! เห็นได้ชัดว่านอกจากต้องการกระชับมิตรแล้ว ฮ่องเต้ยังหาทางกำจัดพวกนางซึ่งมีดวงกาลกิณีออกจากแคว้นเว่ยให้ราบคาบ และอาจมิได้กลับมาอีกเลย!! ------------------------ คำเตือน...นิยายเรื่องนี้มีแต่คนคลั่งรัก!! เพราะเกิดมารูปโฉมงดงามเป็นหนึ่ง นางถึงได้ถูกตราหน้าว่าเป็นสตรีกาลกิณีตั้งแต่เกิด นางคิดว่าไม่มีอะไรจะแย่ไปมากกว่าอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ อีกแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่งครอบครัวของนางถูกบีบบังคับให้ส่งตัวนางและพี่สาวอีกสองคน เป็นบรรณาการให้กับแคว้นตงฉินไปเสียด้วยการแต่งงานกับบุรุษที่ไม่รู้จัก หุบเขาปีศาจที่ขึ้นชื่อแห่งปริศนาคือบ้านที่นางต้องไป บุรุษกินคนที่มักจะมาพร้อมกับหน้ากากปิดบังใบหน้าที่แสนน่ากลัว ทว่านางกลับรู้สึกว่าคำกล่าวขานพวกนั้นดูจะเกินจริงไปเสียหน่อย ถึงเขาจะชอบกัดกินนาง แต่นางกลับยังมีลมหายใจ ถึงแม้เขาจะเหี้ยมโหดน่ากลัวเพียงใด แต่เขามิเคยตบตีนาง ถึงแม้เขาจะมีหน้ากากซ่อนใบหน้า แต่กลับมิได้ดูดุดัน และอีกหนึ่งที่น่าประหลาดใจ...เขามีกำไลหยกที่หายไปของนางได้อย่างไร! “ถึงแม้ท่านจะมิอยากพาข้าไปพร้อมกับท่านด้วย แต่อย่างน้อยก็ควรบอกข้าให้รู้บ้าง ฝากท่านไปเยี่ยมพวกนาง บอกไปว่าข้าอยู่ที่นี่สบายดี มิต้องเป็นห่วงข้า อื้อ” ประโยคนั่นเต็มไปด้วยความสั่นเครือและน้ำตามากมายไหลอาบแก้มอย่างควบคุมไม่ได้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ร่างสูงใหญ่ก้าวออกไปยาวๆ เพียงสองก้าว คว้าตัวนางเข้ามาโอบกอดไว้ บดขยี้ริมฝีปากลงไป ดูดกลืนเสียงของนางเข้าไปในอุ้งปาก ซึมซับความเสียใจของนางประทับลงในจิตใจ มือหนารั้งเอวคอดกิ่วเข้ามาแนบชิด ริมฝีปากหยักยังคงช่วงชิงความหอมหวานปนขมขื่นอย่างย่ามใจ สัมผัสได้ว่าร่างกายของนางต่อต้านน้อยลง จึงค่อยๆ ผละออก เคล้าคลออยู่บริเวณพวงแก้มทั้งสองและบริเวณหางตา ความเปียกชุ่มบนใบหน้าของนางถูกดูดซับไปจนหมด หน้าผากทั้งสองชนกัน ดวงตาคมหลุบมองริมฝีปากชมพูระเรื่อที่สั่นระริก “ข้าผิดเอง เจ้าต่อว่ามาเถิด อย่าร้องไห้ไปเลย ความผิดนี้ข้ายอมรับเองทั้งหมด” ชุด จอมใจทรราช ประกอบด้วย 1. ฮูหยินทรราช 2. สามีทรราช 3. ราชันทรราช (ทุกเรื่องสามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ) #ไป๋เหลียน

อุตสาห์ตัดสินใจเสียตัวเพื่อหวังเอาน้ำเชื้อจากเพื่อนสนิทจอมเจ้าชู้รักการวันไนท์สแตนด์ทั้งที แม่เจ้า! มันเป็นหมันแถมยังไม่ยอมถูกทิ้งอีกต่างหาก ช่วยแป้งด้วย!!! ++++++++++++++++++ แป้งร่ำใบหน้าเหยเกเมื่อพลิกตัว ความเจ็บจี๊ดบริเวณกึ่งกลางร่างกายเป็นเครื่องยืนยันได้ดีเลยว่าเมื่อคืนนี้เธอทำเรื่องอย่างว่ากับน้ำเหนือสำเร็จแล้ว! ดวงตาคมจับจ้องมองเนินอกอิ่มที่วับๆ แวมๆ อยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่แล้วก็ขมวดคิ้ว “เมื่อคืนนี้?” “เฮ้ย! แกเมา ฉันเมา เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ นี่มันยุคไหนแล้ว ฉันไม่ถือหรอก” แป้งร่ำโบกมือไหว แม้ใบหน้าจะราบเรียบ หากแต่ในใจกลับกรีดร้องลั่น เสียตัวก็เสียแล้ว...ครั้งเดียวให้ติดทีเถอะ! “ฉันไม่ได้ป้องกัน ถ้าแกท้องจะทำยังไง” แป้งร่ำผงะ ร้อยวันพันปีเพื่อนจอมกวนตีนนี่เคยอยากผูกมัดตัวเองกับใครที่ไหน ที่หล่อนตัดสินใจลากเขามาปู้ยี่ปู้ยำลากเขาขึ้นเตียงก็เพราะเหตุผลนี้ มันควรจะดีใจไม่ใช่เหรอที่ไม่ต้องรับผิดชอบ? “เออน่ะ มันก็แค่ครั้งเดียว เราก็ลืมๆ ไปเหอะ” "ได้ตัวฉันแล้วคิดจะทิ้งกันเหรอ ฝันไปเถอะแป้ง!”

ถึงเวลาที่ เจ้านางน้อย ต้องไปทวงสัญญารัก! เธอจะทำให้เขาทั้ง 'เห็น' และ 'สัมผัส' เสียทีว่าเธอไม่เด็กสำหรับเขาอีกต่อไป ---------------------- รักแรกผูกพันของ ‘เจ้านาง’ เกิดขึ้นเมื่อสิบกว่าปีก่อน เขาคือเด็กชายตัวผอม ท่าทางน่าสงสารที่พี่ชายทั้งสองพาเข้าบ้าน เติบโตมาภายใต้อิทธิพลของมาเฟียใหญ่แห่งอิตาลี ก่อนเขาจะขอหวนคืนแผ่นดินบ้านเกิดที่สหรัฐอเมริกา วันเวลาผันผ่าน จากเด็กน้อยอาภัพกลายเป็นหนุ่มหล่อ หุ่นแซ่บ ‘โรม’ คือนายทหารหน่วยรบพิเศษผู้เก่งกาจ ความสุขุมและเย็นชานิดๆ ของเขา คือเสน่ห์ร้ายที่ทำให้สาวๆ หลงใหล ไม่เว้นกระทั่งจอมพลใหญ่ที่หวังอยากได้เขาเป็นลูกเขย แต่ผู้ชายคนนี้มีเจ้าของ! เมื่อรู้ว่าชายที่ตนหมายปองกำลังถูกคนอื่นหมายตา มีหรือที่ลูกสาวมาเฟียอย่างเจ้านางจะยอมถอยง่ายๆ ความรักบวกความอยากเอาชนะจึงเปลี่ยนสาวน้อยแสนร้ายเดียงสา ให้กลายเป็นยัยตัวร้ายจอมเจ้าเล่ห์มากแผนการในสายตาของเขา ไม่มีอีกแล้วพี่โรมที่แสนสุภาพและอ่อนโยน เพราะเธอเปลี่ยนเขาให้ดุร้ายไม่ต่างจาก ‘มัจจุราช’ ด้วยน้ำมือของเธอเอง!

เตชิต ที่รับรู้ว่า เตชินท์ น้องชายเพียงคนเดียวฆ่าตัวตายเพราะจับได้ว่า นวารี แฟนสาวที่รักจนหมดใจลอบมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับชายอื่น เรื่องนี้ทำให้เตชิตคับแค้นใจเป็นอย่างมาก จับตัวหญิงแพศยามากักขัง ลงโทษทัณฑ์สวาทอย่างเหี้ยมโหด ในเมื่อเธอคาวโลคีย์กร้านโลกนัก เขาก็จะทำให้เธอได้รับในสิ่งที่ต้องการจนกระอัก หากแต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่รู้ นั่นก็คือ...จำเลยสวาทของเขาหาใช่ นวารี หากแต่เป็น นวารา น้องสาวฝาแฝดของคนที่เขาต้องการจับตัวมาต่างหาก!! --------------------- ท่ามกลางความมืดสลัวและแผ่นสังกะสีแผ่นบางที่กั้นไว้เป็นห้องอาบน้ำเล็กๆ ปรากฏให้เห็นแผงอกกำยำที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าทำให้ร่างบอบบางสั่นสะท้านไปทั่ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความหนาวของน้ำเย็นเฉียบหรือเพราะความกลัวกันแน่! หญิงสาวหายใจแรง ในขณะที่มือทั้งสองยกขึ้นปิดบังเรือนร่างของตัวเองด้วยใบหน้าแหยเกราวกับจะร้องไห้ “ตรงนี้ไม่ได้นะคะ” น้ำเสียงสั่นเครือกอปรกับร่างที่สั่นเทาราวกับลูกนกนั่นมิอาจทำให้คนมองรู้สึกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังย่างเข้ามาหาด้วยท่าทีคุกคาม “ทำไมตรงนี้จะไม่ได้ ถ้าฉันอยากตรงไหนก็ไม่สน” ไม่พูดเปล่ายังใช้มือปลดกระดุมกางเกงออกอย่างไม่ยี่หระ ตรงนี้มีเพียงแผงสังกะสีกั้นแล้วอย่างไร หากเขาต้องการไม่ว่าจะเป็นในห้องหรือหน้าบ้านก็ได้อยู่ดี หญิงสาวร้องไห้โฮ โคลงศีรษะแรงๆ “หรือเธอกลัวว่าจะเสียวจนทนไม่ไหว ร้องครางอ้อนวอนฉันออกไปแล้วคนอื่นจะได้ยิน”

อุบัติเหตุไม่คาดฝัน ทำให้ไป่มู่ชิงจมหายไปในแม่น้ำกลางเมือง ตื่นมาอีกที...แทนที่จะได้นอนอยู่ในโรงพยาบาลหรือเจอยมฑูต กลับพบว่าตัวเองมาสิงอยู่ในร่างองค์หญิงเก้าที่ถูกแม่เลี้ยงและพี่สาวใจร้ายรังแก มิหนำซ้ำยังอายุเพียงเจ็ดขวบและมีความสามารถในการอ่านใจคนออกแถมมาอีก สู้รบปรบมืออยู่หลายปี จนกระทั่งถึงเวลาที่ต้องหาทางเอาตัวรอดจากความวุ่นวาย นั่นคือการเข้าไปลี้ภัยในจวนชินอ๋องแห่งถงเยว่ในฐานะพระชายาเอก พร้อมกับการสืบหาความจริงเรื่องการฆ่าตัวตายของพี่สามที่เป็นสนมของฮ่องเต้ที่ยังเป็นปริศนา อีกทั้งยังถูกเข้าไปพัวพันในศึกแย่งชิงบัลลังก์อีกต่างหาก บอกแล้วว่าเขาน่ะมันตัวโชคร้ายชัดๆ! --------------------------- “สามีทำเจ้าเจ็บตัวถึงเพียงนี้ ก็ต้องรับผิดชอบใช่หรือไม่” ถึงแม้ประโยคนั่นจะเป็นประโยคคำถามหากแต่เขากลับใช้นิ้วหยาบกร้านลูบไล้เบาๆ ลงบนเนินอกที่หลี่หยู่แนบเมื่อครู่ จากนั้นหัวคิ้วก็ขมวดติดกันยุ่ง ความคุกรุ่นเพิ่มขึ้นจนกระทั่งแรงนวดคลึงกลายเป็นบีบเค้นอย่างไม่รู้ตัวจนรู้สึกเจ็บ เรี่ยวแรงบุรุษ มิหนำซ้ำมือนั้นยังนำทัพออกศึกเช่นนั้นมันหนักอย่างมิต้องสงสัย “ท่านเบามือหน่อยได้หรือไม่” แม้แต่การนวดคลึงเขาก็ยังมิรู้จักถนอมนางเลย!! “ได้” ฉู่ซูเหยียนเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของนางแล้วก็ได้แต่รับคำเบาๆ จากนั้นจึงผ่อนแรงลงจนนางรู้สึกว่าเขาเพียงทาบฝ่ามือแล้วลูบไล้ไปมาเท่านั้น ซื่อบื้อ! ช่างเป็นผู้ชายซื่อบื้อจริงๆ!! --------------------------- ขอฝากนิยายแนว feel good ของไป๋เหลียนไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ

ชีวิตของ ตมิสา ไม่เคยได้รับความรักที่แท้จริงจากผู้ชายสักครั้ง มีแฟนกี่คนก็เป็นอันต้องเลิกราเพราะการนอกใจหรือไม่คนที่คุยด้วยก็หายไปเสียเฉยๆ ในขณะที่อายุย่างเข้าเลขสาม...เธอก็เลิกคาดหวังว่าชีวิตนี้จะมีคู่ครองกับเขา จวบจนกระทั่งวันหนึ่งที่เธอสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่คนอื่นคงเรียกกันว่า "ผี" แค่ให้แม่หมอไล่ไปก็พอแล้วไม่ใช่หรือ? ทุกคนบอกเธออย่างนั้น... หากเป็นเพียงวิญญาณธรรมดาก็แล้วไปเถอะ แต่นี่เขามาในรูปแบบของเจ้ากรรมนายเวร ที่เป็น หวานใจ เจอคุณผีจีบเก่งขนาดนี้ ไม่ให้หลงรักยังไงไหว ...จริงไหม ------------------- “พี่จำจากน้องไปอาลัยนัก สลักรักลงทรวงมิหน่ายหนี มิอยากไกลจักใกล้ดุจภุมรี สุดใจพี่คำนึงเพียงวนิดา กรรมบดบังมิให้สมดั่งใจคิด มีเพียงจิตที่คอยเฝ้าห่วงหา บุญของพี่สิ้นลงไร้วาสนา เกิดชาติหน้าขอเคียงคู่ตุนาหงัน”

มันเป็นการลาพักร้อนที่แสนน่าเบื่อ จันทร์เจ้าไม่นึกว่าการมาเที่ยวอิตาลีกับพี่ชายครั้งนี้ ชีวิตของเธอจะติดแหงกอยู่บนเรือสำราญหรู แต่ความน่าเบื่อนั่นมันกลับเล็กน้อย เมื่อเกิดเหตุการณ์พลิกผัน เมื่อมีใครไม่รู้จับตัวเธอไว้ รู้ตัวอีกทีก็อยู่บนเตียง...กลางห้องประมูล!! --------------------- ฟรันซิสโกมองหญิงสาวที่อยู่ภายใต้การครอบครองแล้วยิ้มพอใจ เธอสวย...หอม...หวาน ทุกอย่างที่เป็นเธอช่างน่าหลงใหล บนโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่เจ้าพ่อกาสิโนอย่างเขาต้องการแล้วไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้อยากพยศก็พยศไป ถึงทีเขาเมื่อไหร่จะเอาคืนให้สาสมกับที่หักห้ามใจไว้เลย!