ท่านหญิงฉานอัน ท่านหญิงบรรณาการจากเผ่าเหลียงที่เดิมทีถูกวางตัวให้แต่งเป็นพระชายาขององค์รัชทายาทฟ่งเฟยเทียน แต่เพราะนางไม่ต้องการเกี่ยวดองกับเชื้อพระวงศ์ของแคว้นต้าเจิ้ง และไม่ต้องการเป็นหมากทางการเมืองของเผ่าเหลียง ในวันที่มาเจรจายกเลิกการแต่งงานกับองค์รัชทายาทแล้วถูกอีกฝ่ายปฏิเสธ ยืนยันจะแต่งนางเข้าตำหนักบูรพา ท่านหญิงฉานอันจึงได้ลอบวางยาปลุกกำหนัดในกาน้ำชาของกุนซือเมิ่งซืออิง โดยหวังใช้เขาเป็นทางรอดของตน และทุกอย่างคงไม่วุ่นวายหากแม่ทัพเกาเฉิงหนางจะไม่พักอยู่ในเรือนเดียวกับกุนซือเมิ่งซืออิง ที่สำคัญพวกเขาทั้งสองคนล้วนดื่มน้ำชาที่นางลอบใส่ยาปลุกกำหนัด นิยายในชุด ยอดบุปผา ประกอบไปด้วย - 芳娘 ยอดภรรยา 3 สามี - 芳荣 ยอดศิษย์เหนืออาจารย์ - 玉兰 ยอดบุปผาเหนือบูรพา - 婵安ยอดบรรณาการสองจอมทัพ - ข้ากลายเป็นสาวใช้ของตัวร้าย - ข้ากลายเป็นนางร้ายในนิยาย

ฤา... รักนี้ต้องซ่อน หนึ่งในซีรี่ย์ชุด : หนามกุหลาบ คำโปรย เมื่อธุรกิจครอบครัวล้มละลาย พ่อผู้เป็นเสาหลักก็ตัดช่องน้อยฆ่าตัวตายหนีหนี้ ชีวิตของ ปุณยวีร์ พลิกผันในชั่วข้ามคืน จากทายาทมหาเศรษฐีกลายเป็นคนสิ้นเนื้อประดาตัว ไร้ญาติ ไร้บ้าน ไร้หนทางให้ก้าวเดิน หากแต่ทั้งหมดนี้กลับไม่เจ็บปวดเท่าคำพูดของชรัณ ผู้ชายที่เธอเทิดทูล นับถือ และ... รัก อย่างสุดใจเพียงประโยคเดียว "ก็แค่ผู้หญิงไร้ค่า... ฉันให้เลขาโอนค่าตัวให้แล้ว ลุกมาใส่ผ้าแล้วไสหัวไปให้พ้น ต่อไปอย่ามาให้ฉันกับชาเห็นหน้าอีก" ***เนื้อเรื่องบางตอนมีการใช้คำพูด / การกระทำรุนแรง***

ข้ากลายเป็นสาวใช้ของตัวร้าย เป็นนิยายภาคพิเศษ จากเรื่อง 玉兰 ยอดบุปผาเหนือบูรพา หนึ่งนิยายใน ชุดยอดบุปผา ซึ่งมีด้วยกันสามเรื่องหลัก ได้แก่ 芳娘 ยอดภรรยาสามสามี 玉兰 ยอดบุปผาเหนือบูรพา และ 婵安 ยอดบรรณาการสองจอมทัพ ข้ากลายเป็นสาวใช้ของตัวร้าย จะกล่าวถึง ว่านจูถิง นักอ่านสาวที่หลงเข้ามาในนิยายที่ตนเองกร่นด่าผู้แต่งและตัวเอกของเรื่อง เพียงแต่ผู้อื่นล้วนข้ามภพ ทะลุมิติ มาเป็นนางเอก นางร้าย หรืออย่างน้อยก็เป็นตัวประกอบที่มีชื่อในนิยายสักสองบรรทัด เหตุใดพอเป็นนางกลับเป็นเพียงตัวละครไร้ชื่ออย่างเช่นสาวใช้ตัวร้ายเช่นนี้เล่า ที่สำคัญตัวร้ายที่นางเคยเห็นใจ เหตุใดจึงเหี้ยมโหดไร้ใจถึงเพียงนี้ เช่นนี้แล้วนางจะมีชีวิตรอดไปได้อย่างไร และจะย้อนออกไปจากนิยายได้หรือไม่

玉兰 ยอดบุปผาเหนือบูรพา เป็นหนึ่งนิยายใน ชุดยอดบุปผา ซึ่งมีด้วยกันสามเรื่องหลัก ได้แก่ 芳娘 ยอดภรรยาสามสามี (มีภาคพิเศษ : 芳荣 ยอดศิษย์เหนืออาจารย์) 玉兰 ยอดบุปผาเหนือบูรพา (มีภาคพิเศษ : ข้ากลายเป็นสาวใช้ของตัวร้าย) 婵安 ยอดบรรณาการสองจอมทัพ คำโปรย “ข้าต้องการเจ้า” อวี้หลันมองคนเจ้าเล่ห์ที่เอ่ยเสียงหยอกเย้านางแล้วขบกรามแน่น ก่อนเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบจริงจัง ในสายตาเขา เห็นนางเป็นหญิงนางโลมหรือไร “หม่อมฉันเป็นองครักษ์ ไม่ถนัดงานปรนนิบัติบุรุษเพคะ” รัชทายาทฟังน้ำเสียงขุ่นเคืองของคนใต้ร่างแล้วยิ้มกว้าง ขยับมือหนายกขึ้นไล้ผมที่พวงแก้มนางออกทัดหูอย่างใส่ใจ “ฝีมือปรนนิบัติของเจ้าข้าเคยเห็นแล้ว ให้เป็นยอดนางโลมก็ไม่อาจเทียบเคียง”

เรื่อง "芳荣 ยอดศิษย์เหนืออาจารย์" เป็นเรื่องสั้นภาคพิเศษจากเรื่อง "芳娘 ยอดภรรยา 3 สามี" โดยเนื้อเรื่องจะกล่าวถึง ลู่ฟางหรง น้องสาวของลู่ฟางเหนียง ที่หลังพี่สาวแต่งงานชีวิตนางก็พลิกผันจากบุตรสาวชาวไร่ชาวนามาเป็นคุณหนูน้อยในสกุลหลิว สกุลใหญ่แห่งต้าเจิ้ง และเพื่อให้มีกิริยาคุณสมบัติที่เพรียกพร้อมไม่ให้ใครได้ครหานาง พี่เขยทั้งสามจึงสรรหาอาจารย์ที่เหมาะสมมาสอนสั่ง เช่นนี้แล้วเรื่องใดๆนางก็สมควรศึกษาจากอาจารย์ใช่หรือไม่ “อาจารย์ ท่านเคยบอกว่าจะสอนสั่งข้า” “ในฐานะอาจารย์เรื่องใดๆ ข้าล้วนสมควรสอนเจ้า แต่....” “เช่นนั้น... อาจารย์ท่านสอนตำราราคสูตรให้ข้าได้หรือไม่”

เพื่อหาเงินไปรักษาบิดาที่ล้มป่วย ลู่ฟางเหนียงจึงยอมขายตัวเป็นสาวใช้สกุลหลิว สกุลคหบดีผู้มั่งคั่งเป็นอันดับหนึ่งแห่งต้าเจิ้ง เพียงแต่นับจากได้พบหน้าคุณชายใหญ่สกุลหลิว ฮูหยินหลิวผู้เป็นมารดาของเขาก็ยื่นข้อเสนอมอบหมอและยาที่ดีให้นาง แลกกลับ.... “สกุลหลิวไม่ขาดสาวใช้แต่ขาดทายาทสืบสกุล เจ้ายังยินดีทำให้ข้าหรือไม่” ลู่ฟางเหนียงที่มีใจห่วงบิดา พอได้ยินข้อเสนอของหลิวฮูหยินก็ตกลงรับปากในทันที “เช่นนั้นเมื่อไหร่ที่เจ้าคลอดทายาทให้สกุลหลิวหนึ่งคน ข้อตกลงนี้ก็ถือว่าสิ้นสุด” เพียงแต่คุณขายสกุลกหลิวมีถึงสามคน เช่นนั้นนางควรเลือกผู้ใดร่วมทำทายาทสกุลหลิวดี "ในเมื่อเจ้าต้องการทายาทสกุลหลิว พวกข้าสามคนก็ล้วนแซ่หลิว เช่นนั้นมิสู้ให้พวกข้าเป็นสามีเจ้าทั้งสามคน"

ผมไม่ชอบพูดมาก และไม่ชอบรอคอย คุณอยากได้เท่าไหร่ก็เสนอมา

谜花 ยอดหญิงตระกูลหยวน เป็นนิยายที่เคยตีพิมพ์กับทาง สนพ.มาแล้วครั้งหนึ่ง โดยใช้ชื่อเรื่องว่า มี่ฮวา แต่เนื่องจากตอนนี้หมดสัญญาลิขสิทธิ์แล้ว ลิขสิทธิ์ทั้งหมดจึงได้ตกเป็นของเครือชีวาพรแต่เพียงผู้เดียว 谜花 ยอดหญิงตระกูลหยวน เป็นเรื่องราวของหญิงสาวยอดนักสืบ ที่ชีวิตเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันทำให้ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของเด็กหญิงผู้หนึ่ง นามว่า หยวนมี่ฮวา จากยอดนักสืบอัจฉริยะ กลับกลายเป็น นางกำนัลฝึกหัด จากหญิงสาววัยสามสิบ กลับกลายเป็น เด็กหญิงวัยแปดขวบ สวรรค์ท่านโกรธแค้นข้าด้วยเรื่องใดกัน

“หากวันนี้ล้มเหลวพรุ่งนี้เราก็เริ่มใหม่ หากยังล้มเหลวอีกก็เริ่มใหม่อีกในวันต่อๆ ไป” ซ่งรุ่ยหยางหันมาสบแววตามุ่งมั่นที่จดจ้องมายังตนแล้วในใจพลันสั่นสะท้าน “คุณชาย... ไม่ว่าท่านจะล้มอีกสักกี่ครั้ง ข้าก็จะคอยดึงท่านให้ลุกขึ้นเอง ท่านเชื่อข้าหรือไม่” “หากข้าล้มเหลวเจ้าจะไม่ทอดทิ้งข้าใช่หรือไม่” “ข้าจะไม่ทอดทิ้งท่าน... ข้าสัญญา”

"เช่นนั้นวันนี้ข้าจะมอบอ้อมกอดที่อบอุ่นให้เจ้า" กล่าวจบหลงหย่งฉีก็ช้อนร่างในอ้อมแขนขึ้นแนบอกก่อนเดินตรงไปที่เตียงหลังฉากกั้น เฉินหลิงเว่ยพลันเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ นี่เขาคงไม่คิดจะ... "ท่านอ๋องเดี๋ยวก่อนเพคะ" หลงหย่งฉีชะงักเท้าขมวดคิ้วมองใบหน้าหวานในอ้อมแขนของตนด้วยความขุ่นเคืองใจ เฉินหลิงเว่ยขยับตัวถอยห่างจากเขาเล็กน้อยก่อนเลื่อนมือลงปลดเสื้อตนเองอย่างรวดเร็ว ";เสื้อผ้าสตรีนั่นยุ่งยากซับซ้อน ขอหม่อมฉันถอดผ้าก่อนเพคะ"

มหาเทพเหลียงเจี้ยงเซียงดีดนิ้วยาวที่หน้าผากมนของเซียนแมวน้อยข้างกาย ยามที่เห็นนางจดจ้องร่างกายที่เริ่มเปลือยเปล่าของอ๋องห้าซุนหวงหมิง “ท่านเทพ..! ข้าเจ็บนะเจ้าคะ” “ข้ายืนอยู่ข้างกาย เจ้ายังกล้ามีสายตามองบุรุษอื่น” “ข้าเพียงอยากศึกษาท่วงท่าของพวกเขา” “ท่าทางพื้นๆ เหล่านี้ข้าล้วนทำเป็นทั้งสิ้น หากเจ้าอยากศึกษาก็กลับตำหนักเทพ ข้าจะเป็นอาจารย์สอนเอง มิต้องลอบมองผู้ใด”

ตอนกระทำใยมิกลัว” “มิได้กลัวเสียหน่อย” พระองค์ชายศุภราชชาติบดินทรยกยิ้มมุมปากมองท่าทางหลบหลีกความผิดประหนึ่งเด็กน้อยของแม่หญิงตรงหน้า อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง “มิรู้จักโตจริงๆ” “โตแล้วเจ้าค่ะ” เป็นครั้งที่สองที่นางถูกเขาว่ากล่าวเป็นเด็กน้อย ดวงตาหวานเงยขึ้นสบดวงตาคมแสงตะวันยามเย็นกระทบแผ่นน้ำสะท้อนภาพใบหน้าหวานช่ำน้ำชวนหลงใหล สะกดสายตาคมให้จดจ้องจนมิอาจละสายตา “โตแล้วจริงๆเสียด้วย”

นางบอบบางดุจดอกแก้ว ทว่าแววตากลับมั่นคงดุจหินผา ทุกการกระทำล้วนมีเจตตนาบางสิ่ง ดังนั้นแม้รังเกียจหญิงมากมารยา แต่เขาก็มิอาจวางนางไว้ไกลตัว สุดท้ายจากการเฝ้ามองเพื่อจับผิดกลับกลายเป็นคะนึงนิจทุกค่ำคืน

“หยุดประเดี๋ยวนี้แม่ขวัญ” พระองค์ชายยอดฟ้าอภัยภูเบศเอ่ยตวาดเสียงลั่นสั่งการ แม่จอมขวัญชะงักเท้าหมุนกายมาสบตาคมด้วยแววตาขุ่นเคือง “เหตุใดมิยอมสนทนากับพี่ ฤาพอได้พบหน้าผัวเก่ายามนี้แม้แต่จักสนทนากับพี่ก็มิได้เสียแล้ว” จอมขวัญเบนสายตาหลบแววตาคมที่วาวโรจน์ด้วยไฟโทสะในใจ พระองค์ชายยอดฟ้าอภัยภูเบศขบกรามแน่นย่างสุมเข้าประชิดตัวนาง มือหยาบบีบที่ต้นแขนเล็กทั้งสองข้างจับนางเข้าประชิดอกแกร่งแลเอ่ยเสียงลอดไรฟัน “พี่ถามมิได้ยินรึ” จอมขวัญมองมือหนาที่ลงแรงบีบนางจนปวดร้าวราวกระดูกจักแหลกเสียให้ได้ ทว่าแม้เจ็บปวดจนดวงตาแดงก่ำแต่นางก็ยังมิยอมเอ่ยขอความเมตตาใดๆ “เพคะ” พระองค์ชายยอดฟ้าอภัยภูเบศขมวดคิ้วเข้ม ถ้อยคำขานรับนี้หมายความว่าอย่างไรกัน “แม่ขวัญ อย่าได้คิดทดสอบความอดทนของพี่” “เกล้ากระหม่อมฉันมิกล้าเพคะ” มิกล้า หากนางมิกล้าดังปากว่ายามนี้คงมิมองเขาด้วยแววตาเยี่ยงนี้ พระองค์ชายยอดฟ้าอภัยภูเบศนั้นอยากจักสั่งคนไปฆ่าพ่อจอมเสียบัดนี้ ดูฤาหากไม่มีมันแล้วแม่ขวัญยังจักเย็นชากับเขาเยี่ยงนี้อีกหรือไม่ "เยี่ยงนั้นพี่จักฆ่ามันเสียดีฤาไม่"

“ขออภัยเจ้าค่ะ” “มิรู้จักสำรวม เร่งลุกขึ้นแลเข้าไปนั่งด้านในเรือ” ขวัญตายิ้มหวานแม้เขาจักมิยอมสบตาแต่ใบหน้าคมที่แดงก่ำก็ทำให้รับรู้ได้ว่าเขาเขินอาย “เขินหรือเจ้าคะ” “จักลุกไปดีๆหรือต้องโยนลงเรือเสียก่อน” ขวัญตาพลันหุบยิ้มแลเร่งรุดไปยังด้านในเรือ แม้จักนั่งเรียบร้อยตามคำสั่งแล้วแต่สายตาคมที่ส่งมาก็ยังคงดุมิคลาย “มิดื้อแล้วเจ้าค่ะ คุณพี่เจ้าขาอย่าทำหน้ายักษ์สิเจ้าคะข้ากลัว” “กลัวเป็นด้วยรึ” หลวงชนธรรมกฤตานนมองท่าทางแสร้งหวาดกลัวของนางแล้วถอนหายใจยาว ดูเอาเถิดก่อนหน้าเขาโกรธนางจนผู้ใดก็เข้าหน้ามิติด วันนี้ตั้งใจจักปั้นบึ้งกับนางสักหน่อยก็มิอาจกระทำได้นาน ช่างน่าโมโหนัก “ฟ้ายังมิสางนอนเอาแรงไปก่อน” “คุณพี่ เข้ามานอนกับข้าไหมเจ้าคะ” “แม่จอมขวัญ!!หากยังพูดจามิระวังพี่จักให้แยกเรือ”

“คุณพี่!!ปล่อยนะเจ้าคะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้าจักเป็นที่ครหาได้” “เป็นเช่นนั้นก็ดี” มะลิษาพลันเบิกตากว้าง แม้รู้ว่าหมื่นศึกอาสาผู้นี้ถูกวางให้เป็นตัวร้าย แต่จำเป็นที่จักต้องหน้าหนาเช่นนี้ด้วยฤาไม่ “หากมิปล่อย ข้าจักโกรธจริงๆแล้วนะเจ้าคะ” เมื่อเห็นสายตาขุ่นเคืองจริงจังถูกส่งมาจากแม่หญิงตรงหน้า มือหนาก็เผลอปล่อยข้อมือเล็กของนางในทันที “เช่นนั้นก็อย่าให้บุรุษใดได้ถูกตัวเจ้าอีก” “หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ” “นับจากเจ้าปีนเข้าหาพี่ ร่างกายของเจ้าก็มิอาจให้ผู้ใดแตะต้องได้อีก” “แต่ข้ามีคู่หมายแล้วนะเจ้าคะ” “ต่อให้เจ้าแต่งออกเรือนไปแล้วพี่ก็จักช่วงชิงเจ้ากลับมาให้จงได้” “คุณพี่ทัพ!!” “หากแม้นมันผู้นั้นมิยินยอมคืนเจ้ามาแต่โดยดี พี่ก็จักสังหารมันเสีย รู้เช่นนี้แล้วยังคิดแต่งให้ผู้ใดอีกฤาไม่แม่ปิ่นมุก” มะลิษาคล้ายถูกแววตาดุดันจริงจังตรงหน้าสะกด จนหลงลืมทุกสิ่งรอบตัวไปเสียหมด คำกล่าวที่เขาเอ่ยบอกนั้นแม้ฟังดูเอาแต่ใจ หากแต่กลับทำให้หัวใจของเธอสั่นระรัวจนตัวเธอเองยังหวาดกลัว ความรู้สึกเช่นนี้คืออะไรกัน

จากปัจจุบันพลิกผันสู่ยุคที่ไม่คุ้นเคย จันจิรา หญิงสาวผู้มีชะตาชีวิตที่สงบ เพียงเพราะความผิดพลาดของผู้นำดวงวิญญาณ ทำให้ชะตานางเปลี่ยนไปชนิดที่แตกต่างราวฟ้ากับดิน