*ยิ่งหนีเขายิ่งตาม ยิ่งถอยห่างเขายิ่งปล้ำ เขาคลั่งไคล้จนฉันเพลีย
เพราะโดนมอมยาในคืนนั้น ทำให้เธอถูกเขาตามติดเป็นเจ้ากรรมนายเวรจนถึงวันนี้
*ไม่เน้นเนื้อหาสาระ ไม่เน้นความเก่ง เน้นแต่หื่น ไม่ไหวผ่านก่อนนะจ๊ะ

สปอย 1

“ไหนว่าจะไม่คุกคามแล้วมาทำอะไรที่ห้องฉัน”

“ก่อนหน้านี้ไม่แต่ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้วเบบี๋......”

“ให้ห้านาที ไป!”

“ต้องการผมแล้วใช่ไหม......”

“ช่วยเข้ามาในตัวฉันที........”

สปอย 2

ข้าวฟ่างที่นั่งขาพับร้องไห้น้ำตานองหน้าแดงก่ำสภาพกระเซอะกระเซิง คารอสลุกเดินมาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอแล้วกระชากต้นคอเรียวเข้าใกล้บีบแรงจนเธอเจ็บต้นคอ

“เธอตายแน่!” เสียงทุ้มแข็งกร้าวจ้องมองดุดันกดจูบริมฝีปากบางที่สั่นระริกบดขยี้รุนแรงด้วยความโกรธคุกรุ่นมาหลายชั่วโมงที่หาเธอไม่เจอ เสียงหวานประท้วงในลำคอเพื่อน ๆ จะเข้ามาช่วยก็ถูกลูกน้องเขากันตัวไว้

“คุณคารอส อย่าทำฟ่าง!” ต้นอ้อยตะโกนร้องไห้สงสารเพื่อน ข้าวฟ่างได้ยินเสียงเพื่อนแต่ทำได้แค่เหล่มองน้ำตาไหลจากหางตาหนีเสือปะจระเข้คิดว่าจะรอดกลับโดนกระทำหนักกว่าเดิม ริมฝีปากหนาผละออกเคลื่อนจูบคลอเคลียซุกไซ้ลากถูซอกคอเรียวหนักหน่วง

“เธอตั้งใจหนี...ถ้าขัดใจจะถูกเอาในที่โล่งแจ้งจำได้ไหม”

“ไม่ได้หนี ฮือ......ฉันไม่ได้หนีคุณ........ฮือ.........” ข้าวฟ่างสะอื้นหวาดกลัวและอับอายที่ต้องถูกกระทำชำเราต่อหน้าคนอื่นมือบางยันอกแกร่งให้ออกห่างหยดน้ำตาของเธอร่วงใส่แก้มสากทำให้เขาชะงักเงยมองอย่างขุ่นเคือง

“ขอร้อง อย่าทำ อย่า....”