"สะใภ้เลี้ยงคืออะไรเจ้าคะ”
เยว่ถิงถิงถามด้วยแววตาใสซื่อ ปีนี้นางอายุเจ็ดขวบ นับว่ารู้ความดีแล้ว
นางรู้ว่าน้องชายสองคนและน้องสาวคนเล็กร้องไห้เพราะความหิวโหย
บิดาเป็นเพียงนายพรานล่าสัตว์ และโชคร้ายบาดเจ็บทำให้ไม่สามารถทำงานหนักได้
“สกุลหวังจะรับเจ้าไปเลี้ยงดู ประดุจคนในครอบครัว เมื่อถึงวัย เจ้าจะได้เข้าพิธีอย่างเหมาะสม”
มารดาเอ่ยแล้วยกมือขึ้นลูบใบหน้าของบุตรสาว
“เจ้าค่ะ...ลูกจะไปอยู่กับพี่...”
“เจียอี” เด็กหนุ่มเปิดปากพูดเป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้ามาในเรือนหลังนี้
“ข้าแซ่หวังนามเจียอี เจ้าเรียกข้าว่าพี่เจียอีก็ได้”
“เจ้าค่ะ พี่เจียอี”
เยว่ถิงถิงไม่อาจพูดได้ว่า ‘เข้าใจ’ เต็มปากเต็มคำ
แต่นางหันไปสบตากับเด็กหนุ่มผิวเข้มรูปร่างสูงใหญ่ทั้งที่อายุเพียงสิบสี่
แม้ใบหน้าเรียบเฉย แต่ดวงตามีรอยยิ้ม นางเผลอยิ้มให้เขาอย่างไม่รู้ตัว
รอยยิ้มไร้เดียงสาตราตรึงเด็กหนุ่มอ่อนเยาว์เข้าให้แล้ว