“ข้านั่งรอเจ้าบ่าวอยู่ในห้องหอ ไม่รู้ว่าขั้นตอนต่อไปควรจะทำอย่างไร จึงได้แอบมาดูเจ้าค่ะ”

คุณหนูชุนหลานหาคำแก้ตัว

“เช่นนั้นแล้ว.... เจ้ารู้หรือยัง ว่าเข้าหอต้องทำอย่างไร”

หวงเหยาโน้มเข้าไปใกล้นาง

“ข้าเพิ่งจะดูได้นิดเดียว ก็วิ่งเตลิดหนีมาเสียก่อนเจ้าค่ะ”

นางตอบอย่างไร้เดียงสา

“งั้น... ให้ข้าสอนบทเรียนการเข้าหอให้เจ้าด้วยตนเองดีหรือไม่”

“แต่ข้ากลัวพี่สาวข้าจะล่วงรู้”

คุณหนูชุนหลานแกล้งตีหน้าเศร้า ทั้ง ๆ ที่ในใจนั้นตะโกนตอบรับเขาไปนานแล้ว

“เรื่องนี้ มีแค่พวกเราสองคนที่รู้ มาเถิดข้าจะพาเจ้าไปที่ที่ไม่มีผู้ใดหาเราพบ แล้วข้าจะสอนให้เจ้าร้องถึงสวรรค์เชียวหละ"