“เป็นอะไร จู่ ๆ หน้าแดง หรือเป็นไข้”

หมอหนุ่มยกหลังมือขึ้นอังหน้าผาก

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่”

เสียงประตูห้องเปิดออก สิงโตเดินเข้ามาในสภาพเหนื่อยล้าแต่สายตาก็ปะทะกับคนสองคนนั่งบนโซฟาเดียวกัน เขายืนมองทำตาปริบ ๆ กว่าสมองจะประมวลผลได้ก็ร้องอย่างตกใจ

“เฮ้ย! ไอ้เหมียว แกพาผู้ชายเข้าห้องตอนพี่ไม่อยู่เหรอ”

“เปล่าพี่ เอ๊ย ไม่ใช่อย่างที่พี่สิงโตคิดนะ”

เหมียวรีบขยับตัวออกห่าง แต่เพราะร้อนรนเลยเสียหลัก มือที่ยันโซฟาเพื่อพยุงตัวหมายจะลุกขึ้นยืนดันยันพลาง คนอยู่ใกล้ตาไวรีบยื่นมือไปประคองไม่ให้เขาตกโซฟาไปก่อน ทำให้กลายเป็นว่า ตอนนี้เขาอยู่ในอ้อมกอดหมอเสียแล้ว

“เฮ้ย! ต่อหน้าพี่ยังกล้า!”

สิงโตโวยวายแล้วเดินเข้าไปใกล้ แต่ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้นยืน พอเทียบกันแล้ว เขาตัวเล็กกว่านิดหนึ่ง

“ใจเย็นครับ”