“นี่คุณครู ทำอะไรก็เกรงใจผมบ้างสิ คุณเล่นทำอาหารกลิ่นฉุนแบบนี้ ใครจะไปทนไหว”

หมอมีคุณชะโงกหน้าลงไปตะโกนบอกบ้านพักข้าง ๆ ที่อยู่ติดกัน

เนื่องจากบ้านพักบนดอยค่อนข้างมีจำกัด ดังนั้น ข้าราชการของภาครัฐจึงถูกจัดสรรให้อยู่บ้านพักในบริเวณเดียวกัน โดยเป็นบ้านแบบเรียบง่าย มีโครงสร้างสองชั้นทำจากไม้ และมีสิ่งอำนวยความสะดวกพื้นฐาน เช่น ไฟฟ้า น้ำประปา และห้องน้ำ เท่านั้น

ด้วยเหตุนี้คุณหมอผู้เคร่งขรึมและเก็บตัว จึงต้องยอมอยู่ติดกับบ้านพักคุณครูสาวผู้มีนิสัยร่าเริง

“กลิ่นฉุนตรงไหน ออกจะหอม” ครูปลายฟ้าตะโกนโต้ตอบเขา ขณะที่มือก็จับตะหลิวผัดกะเพราไก่รสเด็ดสูตรเผ็ดจี๊ด “สนใจรับสักจานไหมคะ เดี๋ยวฉันแบ่งให้กิน”

เอ่ยจบประโยค เธอก็เคาะตะหลิวลงกระทะปัง ๆ ติด ๆ กันราวกับจะยั่วโมโหชายหนุ่ม

เมื่อถูกยั่วโมโหเส้นเลือดที่ขมับของหมอหนุ่มเต้นตุบอีกครั้ง

หมอมีคุณเอ่ยเสียงเข้ม สีหน้าบอกบุญไม่รับ “ไม่กิน เชิญคุณกินของผัด ๆ ทอด ๆ เผ็ด ๆ ไปเยอะ ๆ คนเดียวเถอะ เดี๋ยวทั้งสิวทั้งไขมันก็จะขึ้นเต็มตัวคุณ”

เอ่ยจบเขาก็เดินกลับเข้าไปในห้อง และไม่ลืมที่จะปิดประตูหน้าต่างดังปัง

ครูปลายฟ้าเบ้ปากมองบน พึมพำกับตนเองว่า

“คนอะไร ชวนกินด้วยก็ไม่กิน แล้วยังจะแช่งเราอีก อีกตาหมอโหด เลือดเย็น !”