“เจ้าต้องปรนนิบัติข้าจนกว่าจะถึงวังหลวง”
ใต้เท้าเฟิงโหย่วยิ้มกรุ้มกริ่ม
“เรื่องปรนนิบัติรับใช้ ยกน้ำชา ต้มน้ำร้อน บีบนวด ข้าล้วนถนัดทำได้ทั้งนั้นขอรับ”
“ใครบอกว่าข้าจะใช้หยกงามไปเปื้อนโคลนตมเช่นนั้น”
“.......”
หนุ่มน้อยเลิกคิ้วสูงไม่เข้าใจความหมาย
ใต้เท้าเฟิงโหย่วจึงไขความกระจ่างขึ้นว่า
“เจ้าต้องปรนนิบัติข้า เฉกเช่นเดียวกับภรรยาบนเตียง”
“ว่าไงนะ!”
หวังหลงตกตะลึงพรึงเพริด ถึงกับลุกพรวดขึ้น ลืมว่าตนอยู่บนรถม้า

โป๊ก

“โอ๊ย”
เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บแปลบ เมื่อศีรษะชนเข้ากับหลังคารถม้า
“โอ๊ย เจ็บ ๆ”