“ทำไมละครับ นี่คุณหนูจะยืนยันว่าจำผมไม่ได้จริงๆงั้นหรือ ผมคือไอ้แรม เด็กคนสวนในบ้านของคุณหนูเมื่อสิบปีก่อนไงครับ”
“พูดอะไรของคุณคะ คุณศิวดนย์ ฉันไม่เข้าใจ”
หญิงสาวกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขณะสบตากับเขาอย่างเย็นชาแน่วแน่ไม่หวั่นไหว
“คุณหนู”
ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บแปลบในใจกับท่าทางอย่างนั้นของเธอ
“กรุณาเรียกฉันว่าทิพยาดาเถอะค่ะบอส มันจะดูเหมาะสมกว่า”
กล่าวจบหญิงสาวก็หันหน้าไปทางอื่น ทำเหมือนไม่สนใจเขา ทั้งๆที่ก็รู้สึกประหลาดใจกับแววตาของเขาอยู่เหมือนกัน ทำไมเขาจะต้องมาทำท่าทางราวกับเจ็บปวดอย่างนั้นให้เธอเห็นด้วย ก็เขาเองไม่ใช่เหรอ...ที่เป็นฝ่ายใจร้ายกับเธอก่อน
“ก็ได้ หากคุณต้องการอย่างนั้น ทิพยาดา”
ศิวดนย์กล่าวเสียงเครียดจัดแล้วกัดฟันกรอดเพื่อพยายามข่มความรู้สึกที่อ่อนแอให้เข้มแข็งขึ้นมาเท่าเทียมกับเธอ ก่อนขับรถกลับไปยังบริษัท
........................
ด้วยรักและขอบคุณจาก...ลภัสรินทร์
งานเขียนเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติกฎหมายลิขสิทธิ์ทุกประการ ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของงานเขียนเรื่องนี้เพื่อนำออกเผยแพร่ไม่ว่างช่องทางใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์และถูกดำเนินคดีการตามกฎหมาย
หมายเหตุ : ที่ลงสถานะของนิยายว่า จบแล้ว นั้นคือหมายถึงว่านักเขียนได้เขียนนิยายเรื่องนี้จนจบแล้วและได้นำไปวางขายในรูปแบบของอีบุคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ตรงนี้คือการนำมาลงให้ทดลองอ่านกันแค่บางส่วนเท่านั้น ซึ่งถ้าใครสนใจจะอ่านต่อจนจบก็ตามลิ้งค์ที่ได้นำมาลงไว้ให้ไปได้เลย หรือจะติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ กานติณัฎฐ,กันตินันท์ หรือเฟสบุ๊ค กันตินันท์,กานติณัฎฐ และหรือเฟสบุ๊ค ลภัสรินทร์ รวิยา นามปากกา ก็ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ
