“มึงนี่มันดื้อได้โล่จริงๆ แล้วมึงโกรธกูเรื่องอะไรไหนว่ามาสิ”

อัคราที่เดินตามเข้าไปนั่งลงข้างๆถาม

“ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ”

สุปวีย์ดึงผ้าห่มขึ้นปิดหน้าตัวเองอย่างรู้สึกอับอายกับเรื่องเกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา

“ไม่ต้องโกรธกูหรอก กูเป็นลูกผู้ชายพอ กูจะรับผิดชอบ เราคบกันเลยก็ได้ พอเรียนจบค่อยแต่งงานกัน”

“ไม่ต้อง มึงแค่เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่ให้ใครรู้ก็พอ โดยเฉพาะพี่ทีน”

เป็นคำตอบที่ทำให้อัคราถึงกับสะอึกอึ้ง ก่อนที่ความโกรธจะเกิดขึ้นที่เขาบ้าง

“นี่มึงยังคิดจะคบกับพี่ทีนอีกเหรอ”

“เออ ทำไมว่ะ อ๋อ หรือว่าที่มึงทำลายกู ก็เพื่อทำให้กูคบกับพี่ทีนไม่ได้ นี่ทำไมใจคอมึงถึงได้เลวร้ายขนาดนี้ว่ะ มึงยังมีความเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า”

“ก็กูคิดว่าเขาไม่ได้จริงใจกับมึง”

“มึงคิดว่าคนอื่นเขาจะเลวเหมือนมึงหมดสิน่ะ”

“กูเป็นห่วงมึงน่ะ”

“มึงไม่ต้องมาห่วง ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตของกูอีกต่อไป ต่อไปนี้มึงกับกูขาดกัน”

เป็นประโยคตัดรอนที่รุนแรงจนอัคราไม่สามารถหน้าด้านทนอยู่ได้อีกต่อไป เขาลุกเดินออกมาทันทีโดยไม่พูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว

.....................

ด้วยรักและขอบคุณจาก...กานติณัฎฐ

งานเขียนเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติกฎหมายลิขสิทธิ์ทุกประการ ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของงานเขียนเรื่องนี้เพื่อนำออกเผยแพร่ไม่ว่างช่องทางใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์และถูกดำเนินคดีการตามกฎหมาย

หมายเหตุ : ที่ลงสถานะของนิยายว่า จบแล้ว นั้นคือหมายถึงว่านักเขียนได้เขียนนิยายเรื่องนี้จนจบแล้วและได้นำไปวางขายในรูปแบบของอีบุคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ตรงนี้คือการนำมาลงให้ทดลองอ่านกันแค่บางส่วนเท่านั้น ซึ่งถ้าใครสนใจจะอ่านต่อจนจบก็ตามลิ้งค์ที่ได้นำมาลงไว้ให้ไปได้เลย หรือจะติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ กานติณัฎฐ,กันตินันท์ หรือเฟสบุ๊ค กันตินันท์,กานติณัฎฐ และหรือเฟสบุ๊ค ลภัสรินทร์ รวิยา นามปากกา ก็ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ