บทนำ
สายพินสาววัยยี่สิบเก้าที่เป็นเจ้าของสถาบันสอนพิเศษเล็กๆ แห่งหนึ่งในภาคอีสาน รับสอนพิเศษสำหรับเด็กโตเพื่อติวสอบเข้าเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย
ช่วงสถานการณ์โควิด หญิงสาวต้องปิดสถาบันลงชั่วคราว อย่างไม่มีกำหนดว่าเมื่อไหร่จะกลับมาเปิดได้อีกครั้ง
แต่คงยังรับสอนออนไลน์ให้นักเรียนบางคนบ้าง ทำให้ยังได้สื่อสารกับเด็กๆ ที่เป็นลูกศิษย์
สามทุ่มของวันศุกร์ หลังจากที่หญิงสาวเสร็จภารกิจจากชีวิตประจำวันแล้วเตรียมตัวที่จะเข้านอน แต่เพราะความเคยชินทำให้ต้องเปิดเครื่องเพื่อดูอะไรก่อนที่จะเอนกายลงนอนพักผ่อนจริงๆ
สายพินเปิดที่อัลบั้มรูปถ่ายเก่าๆ ที่เคยลงเก็บเอาไว้ในเครื่องเมื่อครั้งไปเที่ยวเขาใหญ่หลายปีที่แล้ว หญิงสาวค่อยๆ กดไล่ดูทีละรูปไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปถึงรูปถ่ายใบหนึ่งจึงหยุดพิจารณา
"นี่เผลอแป๊บเดียวเอง เกือบห้าปีแล้วเหรอเนี่ย"
รูปแต่ละใบทำให้สายพินมีรอยยิ้มจางๆ มันช่างสัมผัสได้ว่าการไปเที่ยวทริปนั้นมีความสุขมากขนาดไหน หญิงสาวกลับมามีพลังทำงานไปยาวๆ โดยที่ไม่ต้องทานยาดีๆ หรือวิตามินอะไรเลย
จนกระทั่งรูปใบสุดท้าย ... คือสายพินยืนถ่ายคู่กับลูกศิษย์ของเธอที่ทุ่มเทติวมากับมือ ตอนนั้นเพิ่งสอบโรงเรียนนายร้อยติดใหม่ๆ
"ขุนพล ... ไอ้หนุ่มขี้ดื้อ"
สายพินเอ่ยชื่อของอดีตลูกศิษย์ของเธอขึ้นมา ภาพถ่ายในวันนั้นมันทำให้หญิงสาวย้อนกลับมานึกถึงอีกครั้ง และภาพความทรงจำยังชัดเจนในหัวใจของหญิงสาว
สายพินหลับตาลง ปล่อยให้ภาพเหล่านั้นในวันวานมันไหลวนเข้ามาในสมองอีกครั้ง ความคิดถึงมันยังมีอยู่ตลอดหากแต่หญิงสาวพยายามเก็บมันซ่อนไว้ลึกๆ ให้มันกลายเป็นความทรงจำ
ขุนพล ... ชื่อนี้ไม่เคยเลือนหายจากใจเลยสักครั้ง เด็กหนุ่มขี้ดื้อ สำหรับสายพิน หนุ่มน้อยขี้เล่น ขี้แกล้ง เวลาอยู่ใกล้ๆ แล้วสายพินมีความสุข ยิ้มได้กว้างๆ หัวใจมันเบิกบานแปลกๆ วาเลนไทน์มีดอกไม้มาให้แล้วเอ่ยว่า “รักครูสายพิน” แต่พอหญิงสาวรับมาแล้วยิ้มด้วยความดีใจ เขาก็จะบอกว่า พอดีเห็นเด็กถือขาย น่าสงสารเลยช่วยซื้อ ไม่รู้จะให้ใครดี เพราะไม่มีแฟน จะทิ้งก็เสียดาย ... ให้ครูละกัน
ความขี้เล่นแบบนี้ บ่อยๆ เข้าครูสาวก็อดหวั่นไหวไม่ได้เช่นกัน เหมือนจะเป็นคนพิเศษ แต่ก็มักจะหักมุมในตอนท้ายให้ เป็นคนไม่มีความหมายเอาดื้อๆ
แต่จะทำอย่างไรได้ เพราะหญิงสาวยืนอยู่ในฐานะครู ส่วนเขาคือ ลูกศิษย์ของเธอเท่านั้น อายุที่ห่างกัน และ เขาเด็กกว่าเกินจะ ต่อคำต่อประโยคให้ยืดยาวไปได้มากกว่านั้น
♠♠..........♠♠..........♠♠
