​

“หันหลังสิครับ อาจะใส่ให้” เขาเอ่ยเสียงกระเส่า

“คุณอา...” อ้าปากจะค้าน แต่พอเงยขึ้นสบตาดำมันเมื่อมด้วยแรงปรารถนาลึกเร้นเข้า ลินลาก็หน้าแดงก่ำ รีบหันหลังให้ เพื่อจะพบว่าตรงผนังหลังโต๊ะทำงานกรุกระจก จึงเห็นภาพตอนมือสีแทนคล้องสร้อยเส้นงามรอบลำคอระหงขาวผ่อง มือและลมหายใจร้อนรุ่มสัมผัสความนวลเนียน

ทั้งสองสบตาที่ฉายความเร่าร้อนซ่อนไม่อยู่กันในกระจก ต่างตระหนักถึงความรู้สึกโหยหาที่มีต่อกันมานาน แต่ต่างแอบซ่อนไว้ลึกเร้น จนกระทั่งถึงวันนี้มันสุกงอมหอมหวาน จังหวะเวลาพร้อมให้แสดงออกได้อย่างเปิดเผย หล่อนเรียนจบแล้ว ส่วนเขาก็เลิกรากับคู่นอนแล้ว ทั้งสองจึงแทบจะเก็บกลั้นความปรารถนาไว้ไม่ได้อีกต่อไป