สิ้นคำฤทธิ์ก็สุดจะเก็บกลั้นความรักไว้ได้ เป่าเทียนหลายแท่งจนดับหมด ในหอนั่งมืดมิดลงทันใด ชั่วขณะที่บ่าววิ่งวุ่นหาไต้หาคบมาจุดเทียนให้อยู่นั่นเอง ที่เขาอุ้มร่างอรชรซ้อนตัก ประทับจูบแรกอันดูดดื่มกลืนกินจนลิ้นพันกันแทบแกะไม่ออกเป็นการผนึกคำรักคำสัญญา

กว่าเทียนจะถูกจุดขึ้นใหม่ เขาก็ประคองนางลุกขึ้นยืนแล้วสั่งบ่าว “ไปนอนกันเถิด ข้าจะพาแม่นายน้อยของเจ้าไปส่งหน้าหอนอน พวกเจ้าไม่ต้องตามไปด้วยดอก พี่เลี้ยงของนางรออยู่ที่นั่นแล้ว ไม่ต้องห่วงว่าข้าจะทำให้นายของเจ้าเสียหาย”

ใช่ ในหอนอนมีพี่เลี้ยงนางรออยู่จริง แต่ระหว่างไปถึงที่นั่น ขุนพลหนุ่มใหญ่ก็พานั่งแวะเวียนไปนั่งชมจันทร์ที่ชานเรือนด้านหลังอันลับตาคน ที่นั่นนางถูกจับนั่งพาดตัก แล้วใบหน้าหล่อเหลากับเรียวหนวดของเขาก็ประจูบและซุกไซ้ไปทั่วใบหน้าและซอกทรวง

“คุณอาเจ้าขา หลาน...” นางพยายามปัดป้องเปะปะ แต่ความที่สยิวจนหมดแรง เลยต้านไม่อยู่ แถมยังเผลอยื่นมือไปคล้องคอหนาเหนี่ยวมันลงมาหาโนมนมอีกต่างหาก

“อ้า แม่จันทร์เจ้าของอา ขอเถิดหนา ขอให้อาได้ชื่นใจ ไม่อย่างนั้นคืนนี้คงลงแดงแดดิ้นเป็นแน่” เจ้าคุณงึมงำพร่ำรักกับอกอวบ แล้วผ้าแถบก็ถูกกระตุกจนหลวมหลุด เต้าใหญ่โตเกินตัวเผยความขาวผุดผ่องอะร้าอร่ามเย้ยแสงจันทร์ “งาม...งามเหลือเกินแม่เอ๋ย”