แพรพราวเด็กสาววัยสิบหกปีเธอเดินถือสมุดโน๊ตดนตรีเข้ามาในห้องของครูสอนพิเศษอย่างขลาดๆ ความรู้สึกกล้าๆกลัวอย่างบอกไม่ถูก

อีกอย่างด้วยเพราะว่าวันนี้เป็นวันแรกที่เธอต้องมาเรียนที่โรงเรียนสอนดนตรีแห่งนี้แพรพราวเธอชอบดลตรีหบายประเภทแต่ที่เธอชอบมากที่สุดก็คือเล่นเปียโนนั่นเองเธอเล่นได้เก่งมากพอควรแล้วแหละแต่ว่าพ่อแม่ของเธอก็อยากให้เธอมีพัฒนาการมากขึ้นกว่าเดิมจึงหาโรงเรียนสินดนตรีที่มีชื่อเสียงแล้วส่งเธอมาเรียนกับครูวัยเกษียณอายุราชการที่เก่งมากคนหนึ่งด้วยกิติศัพท์ความดุเข้มงวดของครูสอนดนตรีที่นี่ทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก

ในขณะเดียวกันภาพเด็กสาววัยละอ่อนในชุดเสื้อกระโปรงติดกันสีชมพูพริ้วไหวเดินก้มหน้างุดๆเข้ามาในห้องอย่างประหม่าๆจนทำให้ผู้ที่นั่งมองดูรู้สึกน่าขัน

จากนั้นเด็กสาวก็หยิบใบตารางเรียนขึ้นมาดูและเดินไปยังห้องเบอร์ที่ซึ่งระบุไว้ว่าเป็นห้องเรียนของเดี๋ยวเธอแพรพราวมาถึงแล้วยกมือเคาะประตูเบาๆแล้วเด็กสาวก็ได้ยินเสียงดุๆของครูวัยเกษียณที่เคยบอกต่อๆดันมาว่าแกเป็นคนที่เข้มงวดมากเลยแหละ