ในตอนนั้นผมได้แต่งงานกับภรรยาที่มีลูกสาวติดมาด้วยหนึ่งคนซึ่งมันเวลาที่ผ่านมาเมื่อกว่ายี่สิบปีที่แล้วพออยู่ได้ไม่นานผมก็ดูแลลูกเลี้ยงกระทำประหนึ่งว่าเธอเป็นลูกสาวคนหนึ่งของผมเพราะว่าผมเป็นหมันพอภรรยาของมีลูกติดมาผมก็รู้สึกรักและเอ็นดูเด็กคนนี้เหมือนลูกของตัวเองมาตลอดเวลา

จากนั้นไม่นานภรรยาของผมเธอก็เกิดสุขภาพไม่ดีมีโรคร้านมารุมเร้าอยู่หลายโรคเธอเลยกลายเป็นคนนอนติดเตียงเพื่อถนอมชีวิตภรรยาให้อยู่นายที่สุดผมก็พยายามทำทุกอย่างแต่ว่าเธอก็อยู่ได้แค่อีกสองปีให้หลังก็ไม่อาจจะรั้งชีวิตเธอได้เธอจากไปด้วยโรคร้ายกัดกินในสมองเธอทิ้งลูกเลี้ยงสาววัยขบเผาะเพียงคนเดียวของเธอเอาไว้ให้ผมดูแล

ตอนนั้นผมรู้สึกเสียวใจกับการจากไปของภรรยาผมมากจนแทบจะฆ่าตัวตามไปเลยทีเดียวแต่พอมานึกถึงลูกเลี้ยงสาวที่ภรรยาของผมฝากฝังเอาไว้ให้ผมดูแลเธอเป็นอย่างดีผมจึงต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อที่จะดูแลสมบัติชิ้นเดียวที่ภรรยาของผมทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า